Εις ανάμνησην

Tα  στοιχεία της γης όλα επάνω σου έλαμπαν: 

Το μοιραίο πέλαγος που στη δίνη  του αδηφάγα με κατάπινε, 

η γη η εύκαρπη, διψασμένη, αλλά και ζωογόνα, με έθρεψε. 

Η φωτιά , που πυροδότησε τα σωθικά μου

Μελτέμι ένα απομεσήμερο τ'  Αυγούστου,

που  δρόσευε το κορμί μου στ' αποκορύφωμα του θέρους. 

 Κι ήσουν το Φως των οφθαλμών μου το λαμπρό,

 τ' απάτητο το περιγιάλι, το  δύσβατο κι ερημικό...