Απώλεια.

Η απώλεια πρέπει να ναι μέρα Κυριακή

και να ναι ώρα βραδυνή, 

με πηχτό σκοτάδι που καλύπτει τη γη,  

Ουρανός χωρίς φεγγάρι

κατάμεστος με σύννεφα που κρύβουν τ'  αστέρια. 

Κι ούτε οι σκιές δε φανέρωνονται τη νύχτα κείνη, 

μονάχα οι αναμνήσεις μεταμφιέζονται σε νύμφες 

που ξαφνικά φωτίζουν τα μεσάνυχτα, 

ώστε να ματώσουν την πληγή.

Η απώλεια πρέπει να χει γεύση του ποτού της μοναξιάς: 

Στιφή, βαριά, με έντονο αλκοολ. 

Γεύση πικρή σαν του τσιγάρου τον καπνό. 

Κι η απώλεια δεν αστειεύεται. 

Δεν βολεύεται με καμία θλιβερή μουσική, 

με κανένα εξευγενισμένο άσμα.

Θέλει σκυλάδικο η απώλεια, ή έστω ένα βαρύ λαικό

κι ένα καφενείο μικρό στην άκρη της πόλης, 

παρέα με τους περιθωριακούς θαμώνες, 

τους εξουθενωμένους απ΄ το μεθύσι.