Τολμάς ;

Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.


σε ψάχνω, δεν είναι οτι δεν σε ψάχνω, αλλά δεν μπορώ να σε βρω.
Ακομψο κορίτσι, άσχημο, με μάτια κλαμμένα,
έτοιμο να σου δοθεί, όχι να σου δώσει,
να σου δοθεί.
προσεξε.

Σε ψάχνω βέβαια,
αλλά που είσαι ;
Τοσοι χειμώνες πέρασαν μοναχικοί και παγωμένοι,
μέσα μου φυσούσε αγέρας.
Βόρειος πόλος εδώ.
Αμε.
Ναι, σου λέω. Εγώ η δυνατή, σε χρειάζομαι.
Πού να είσαι άραγε;
Υπάρχεις;
ή σ΄ έπλασα στο φτωχό μυαλό μου ;
μήπως σ έπλασα σαν έναν μυθιστορηματικό ήρωα; Αλήθεια,εγώ θα φταίω, δεν μπορεί. ,
Δεν μπορεί όμως, θα συναντηθούμε κάποτε; Στο Παρίσι; Στο Λονδίνο; Στην Ικαριά; Στο τελευταίο μπαρ της Κομοτηνής;
Θέλω να σε συναντήσω μια μέρα σ' ενα πάρκο.
να μη με ξέρεις, να χω ντυθεί στα μαύρα, να θέλεις τσιγάρο, να μην έχεις, να μου ζητήσεις.
κι όλα να γίνουν... οχι, όχι σώμα, όχι σεξ. Αηδιάζω. δεν αηδιάζω με το σεξ, όχι, μη με πάρεις για καμιά πουριτανή. Απλώς, αγάπη μου, δε με φτάνει. Τόσο λίγο, ποταπό σχεδόν. Οχι ποταπό σώμα, όχι. Σώμα θα πει ιέρεια. ναι, ερωτας θα πει Και σώμα. ναι, αλλά και σώμα.  Σκέψη; Και σκέψη.
με συγχωρείς, αλήθεια πολύ, αλλά το σώμα δεν σημαίνει τίποτα για μένα, μπροστά στο πνεύμα.
Βιασε με το νου, να μη κοιτάξω ξανά αλλού. Αν σε βρω, αγάπη, τότε όλη μου η ζωή χάρισμα σ' εσένα.
Δεν μιλάμε για μονογαμία. Αλήθεια, δεν σου λέω αυτό. Σου λέω για πνεύμα. Αλλο σώμα.
Κι ασ με προδώσει το σώμα μου. Χαλάλι. Ο νους όμως ;
Σε ψάχνω, αγάπη, δεν είναι πως δεν σε ψάχνω.
Τολμάς ;
Να μείνεις μαζί μου, να σου κάνω τελετές, ένα σινεμά για σένα θα το φτιάξω, κι ένα βιβλιο, αλλά ν' αξίζεις, ω αγάπη, ν' αξίζεις. Οχι ροζ πράγματα, όχι κίτρινα, μόνο κόκκινα; να λειώνει το σώμα ; καταλαβαίνεις; Να λειώνει κι ο νους . Οχι μόνο να λιώνει, να εξυψώνεται. να πάμε μαζί σε μια πόλη που στο χάρτι δεν υπάρχει. Στην πόλη του έρωτα να πάμε, μόνο και μόνο απο τον καναπέ μας, χωρίς να κουνηθούμε. Κατάλαβες τι θέλω ; οχι, το διαρκώ, αλλά το καίγομαι . Να σου πω πως πάντα σ' αγαπούσα, πριν να σε γνωρίσω. Να μ αγαπούσες, πριν να με γνωρίσεις. κατάλαβες ;
Μάλλον όχι... Γι αυτό σου λέω δεν ήταν η μάρκα μου αυτός ο άντρας, φίλη μου καλή.
Δεν ήταν, αλλά δοκίμασα, όπως εσύ δοκιμάζεις ένα μαροκινό φαΪ...
κι ας ήξερα... Δεν ήταν αυτός για ταξίδια μεγάλα.
κι εγώ;;;; κι εγώ που θέλω να ταξιδέψω; Πες μου λοιπόν τι παριστάνω; Υποταγμένη γυναίκα, σε λάθος άντρα... φοβισμένη... ερωτευμένη; μπορεί....

Στέκομαι γυμνή, με γυμνή ψυχή και σώμα, στη μέση ενός μεγάλου  διαδρόμου, μέσα σ ένα σπίτι νεκροταφείο. κάπου εδώ κηδεύω τον έρωτα μου, κάπου εδώ ανασταίνω ένα πληγωμένο σώμα, που δεν ξέρει απο απώλειες ή μάλλον ξέρει τόσο που έχει πια τρομάξει να χάνει. Ενας καφές, ένα τσιγάρο, ένα πρωινό σημείωμα πάνω απ το ψυγείο " μ΄αγαπώ, σ αγαπώ" ο,τι ζήτησα. ημουν μάλλον πλεονέκτης... Ενας πλεονέκτης, μικρός εαυτός, φιλόδοξος καημένος, που θέλει ν γράψει βιβλίο και να γίνει ιστορία. οχι για τους άλλους, για κείνον, για να δικαιώσει την ύπαρξη της μελαγχολίας του. μελαγχολική ύπαρξη, καταραμένη, κολλημένη σε Ρωμαίους και Ιουλιέτες, σ ένα παζλ που ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί. Ξέρω πως ούτε γω ποτέ θα ολοκληρωθω μέσα απ τον έρωτα. Δεν είναι αρκετός, αλλά είναι κάτι... Είναι κάτι ξέγνοιαστες μέρες του Δεκέμβρη, που έξω βρέχει και εσύ μένεις αγκαλιά στο κρεβάτι και δεν πας για δουλειά. Γιατί δεν σε νοιάζει. Οχι, δε σε νοιάζει τίποτα, παρά μονάχα ΕΚΕΙΝΟΣ. Ο έρωτας... γιατί στον έρωτα αλήθεια τι ρόλο παίζει το υποκείμενο; Τόσο κυνική, καλη μου  φίλη. Τόσο έτοιμη,χωρίς άμυνα, χωρίς κουράγιο, έτοιμη να παραμυθιαστώ  και να χάσω... Κι α έχασα ήδη θα πάντα.. Ξέρεις πότε τα έχασα; οταν πίστεψα πως  δεν υπάρχει ο Ερωτας... Και το πιστεύω ακόμη... καταβάθος... μα δεν μπορεί... Υπάρχει μια ελπίδα.
Χάνεις τα πάντα αμα πιστέψεις οτι όλα δεν υπάρχουν... Θεός δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο φτερά. τα φοράς, πας στον ουρανό. μετά ξανά χώμα και λάσπες.. Τις δοκιμάζεις. Απέτυχες. η ευτυχία ανήκει στους αναίσθητους, κι εγώ αλήθεια είμαι πολύ ευαίσθητη...

Ω αγάπη, κάπου θα υπάρχεις. Ω φωτιά κάπου καις. κάπου θα καις κι εσύ , σε μια γωνιά του κόσμου. Μα όχι, αγάπη μου, δεν μπορεί να μην καίγεσαι έτσι μόνος. Αλήθεια, σου λέω  και χώνεψε το:Δεν υπάρχουν άλλα μισά, αλήθεια δεν υπάρχουν. υπάρχουν μόνο άνθρωποι που δίνονται. Αλήθεια μόνο τέτοιοι, τίποτα παραπάνω. Αλλά αυτός, η χειρότερη ίσως μάρκα, δεν ήξερε, δεν ξέρεις να δίνεσαι. Δεν θα μάθει ποτέ. Τον μισώ, επειδή τον θέλω, Τον θέλω απεγνωσμένα, ξέρεις αλήθεια, τι σημαίνει απογνωση; Αλήθεια ; Με θέλει κι αυτός και για να μην το συνειδητοποιήσει ξόδεψε το σώμα του αλλού, μη νιώσει αδύναμος κι ερωτευμένος. Ανάξιος, ανάπηρος, ζει έντρομος μέσα στις υποτιθέμενες αρετές του... Αλήθεια... Εντρομος, μόνος, αταξίδευτος, μια βάρκα σάπια στο Αιγαίο, μόνο αυτό. Ενας αριθμός σ΄ένα μπαρ, ένας απλός πελάτης που πίνει δίχως αιτία. και ναι, καλά, σ αυτό μοιάζουμε, αλλά σ 'ολα τ αλλα ;
Μόνη καταδικασμένα μόνη... οχι, φλιλη μου καλή, δεν είναι ώρα ακόμα για μεγάλες αγάπες, μόνο για εφήμερα πράγματα, χιλιοζωισμένα και συνηθισμένα, μόνο για τέτοια είναι ώρα...