Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

One night stand

ήταν τόσο όμορφη  μέσα στο βραδυνό της φόρεμα.
Κι έμοιαζε σαν ναι ναι ο κόσμος που μου χρωστά μπροστά μου.
Ηταν αλήθεια τόσο όμορφη,
διέκρινα το σ΄τηθος της, πάνω του είχε ένα μενταγιόν,
πόσο τ αγάπησα αυτό το μενταγιόν.
Και τα χέρια της αλαβάστρινα.
Κοιταξα έπειτα τα μάτια της,
αλήθεια ποίος θα γράψει γι αυτά;
Φωτεινά μεγάλα, σαν χάντρες μέσα στο Αιγαίο.
Κι οι ώμοι της έλαμπαν μέσα στο φως του φεγγαριού
κι η θάλασσα έσκαγε δίπλα της.
Τα χείλη της άραγε να ναι αφίλητα;
Τόσο αφίλητα να ναι;
Κι εγώ που τόσο την έχω αγαπήσει;

Μετά της έβγαλα το φόρεμα,
κι ένα λευκό σώμα προέβαλε μπροστά μου,
ένα σώμα ψιλό, λιπόσαρκο, που κάτι σαν να ζητούσε.
Ηθελα να μου παραδοθεί στην ηδονή,
μα εκεινη έγυρε πλάι και μ' αγκάλιασε.
"Ας κοιμηθούμε είπε"
Και δεν έμαθε εκείνο το βράδυ την αγάπη.

Το επόμενο πρωί, όλα μοιάζαν παρελθόν,
το πάθος έκαιγε εσωτερικά,
μα δεν είχα κουράγιο.
Μέχρι που μ αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε,
κι όλος ο κόσμος έγινε ξανά...
Κι ηταν η αρχή μόνο...
Ω αγάπη μου και πάθος μου,
κορμί μου αστείρευτο κι αχόρταγο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου