η ζήλεια των γέρων.

Αυτό το αίσθημα την ανεπάρκειας το ορίζω σαν ζηλεια των γέρων.
Να μας ρουφάνε τα καλύτερα μας χρόνια,
μ ένα σωρό υποχρεώσεις,
και να αναρωτιούνται αν είμαστε καλά ρομπότ
κάθε μέρα.
Να γίνουμε, λέει,άνθρωπο σωστοί,
άνθρωποι χωρίς συναίσθημα,
που όλα τα εκλογικεύουν,
φιλήσυχοι άνθρωποι,
τρομαγμένοι,
με σκυμμένα κεφάλια,
και να μην ταξιδεύουμε πουθενά,
να είμαστε προσηλωμένοι στις υποχρεώσεις μας,
Κι όλους αυτούς τους δύσκολους έρωτες,
να τους αποφεύγουμε,
γιατί μας αποσυντονίζουν.
Δεν είμαστε, λέει, καλά ρομπότ.
Ολες αυτές οι συμβουλές,
όλα αυτά τα φλιναφήματα,
μήπως τάχα δεν είναι η ζήλεια των γέρων;
Και θέλουν να σκοτώσουμε τα καλυτερα μας χρόνια,
ανάμεσα σε αστικούς κώδικες,
ξένες γλώσσες,
και βράδια μελέτης...
Και λένε όχι σε κέινα τα βράδια,που η ανάσα γίνεται γρήγορη,
γιατί η δική τους ανάσα χρόνια τώρα έχει σταθερό ρυθμό,
και γιατί το κορμί τους έχει πια απολιθωθεί μέσα στον πάγο του χρόνου.
Μήπως τάχα δεν είναι αυτό η ζήλεια των γέρων;