Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Αντιρατσιστικο φεστιβαλ (11/12- 6- 2010)

11-6-10
Βλέπεις τις εθνότητες να χορεύουν και να ενώνονται στον τρελό χορό της αγάπης. Χορευουν ατέλειωτα με ατέλειωτες μελωδίες.
Βλέπεις πρόσωπα ανθρώπινα, τόσο ανθρώπινα και τόσο διαφορετικά,
διαφορετικά και όμορφα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να καταδικάζουμε τον διαφορετικό. Είναι όμορφο το διαφορετικό.
Ονόματα παράξενα, Αλί, Σερχάν Ζεπ κι άλλα πολλά που δεν συγκράτησα.
Τους λέμε οτι πρέπει να μάθουμε την γλώσσα τους και λένε δεν πρέπει...
Μέσα στην ένωση αυτή των εθνοτήτων βλέπει κανείς εύκολα τις διαχωριστικές γραμμές.
Συνορα, όρια, διαφορετικες διαλεκτοι, άλλες νοοτροπίες... Βλέπω εύκολα τις διαχωριστικές γραμμές που οι άνθρωποι θέτουν.
Ελάχιστοι μιλούσαμε μαζί τους.
Οι άλλοι στον κόσμο τους. Βλέπεις τα σύνορα... Φοβος για το διαφορετικό...
"Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα ακόμη... "
Κι όπως έλεγε κι εκείνος ο φοιτητής
" δεν δικαιολογούμαστε να τους εκμεταλλευομαστε γιατί ο Ελληνας έχει βιώσει την προσφυγιά. Εμενα η γιαγιά μου ήρθε απ τον Πόντο και δεν είχε σπίτι να μείνει, όπως κι εσύ... Ο κόσμος δεν έμαθε. "
Είπε κι άλλα εκείνος ο τύπος κι όσα έλεγε με έβρισκαν σύμφωνη!

Πάντως, έχω απορία.
Πώς γίνεται να λέμε οτι δεν είμαστε ρατσιστές, όταν τους κοροιδεύουν μερικοί και τους εκμεταλλευονται στις δουλειές τους και μετά έρχονται και στα φεστιβάλ δήθεν για να υποστηριξουν τα δικαιωματα τους ;
Πώς;;;

Μέσα σ αυτόν τον κόσμο που σκοτώνει όλους τους ωραίους ανθρώπους όμως, εγώ είδα λίγους, ελάχιστους ευαισθητοποιημένους, αυτούς που παλευουν για τα δικαιωματα των προσφύγων. Δασκαλοι, φοιτητές, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι ευαίσθητοι, ΑΝθρωποι πάνω απ όλα.


Είναι τότε που χαίρεσαι και βλέπεις πως ΕΥτυχώς! Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι! Ακόμη κι αν μας κλέβουν την ελπίδα, ακόμη κι αν θέλουν να ξεριζώσουν κάθε μέρα απο μέσα μας κάθε λουλουδάκι αγάπης, εμείς θα επιμένουμε! Θα αγαπάμε τον κόσμο! Δεν γίνεται αλλιώς.
12-6- 10
Συγκρότημα με έθνικ μουσική έπαιζε. Οι άνθρωποι που γνώρισα εχθες σήμερα με θυμούνται. Κι όμως, σήμερα δεν ήμουν το ίδιο γελαστό κορίτσι με εχθες.
Η μελαγχολία έκανε παντού μέσα μου την εμφανιση της. Ενιωσα κι εγώ σαν ξένη σήμερα, όχι που είχε πολλούς ξένους κι ήμουν η μειονότητα. Γιατί στο φεστιβάλ δεν υπάρχουν μειονότητες. Ελληνες και Αφγανοί, Πακιστανοί είμαστε ισάριθμοι, ενωμένοι. Μα να, έτσι μαι μικρή μελαγχολία. Λίγο ο Αποστολος Ρίζος με τα τραγούδια του και την βαθιά, βραχή, υπέροχη φωνή του, λίγο που έμεινα μόνη μου, λίγο που ακουσα την ιστορία ενός πρόσφυγα.
Εκμετάλλευση απο τους δουλέμπορους. Αν δεν τους έδιναν λεφτά, θα τους έκοβαν τα χέρια ή τα αυτιά ή θα τους έβγαζαν τα νύχια. Τους παράτησαν σ ένα βουνό. Δεν ήξερε καν πόσο χρονών είναι, γιατί στο Αφγανιστάν έχουν 35 χρόνια πόλεμο κι η μητέρα του δεν τον δήλωσε καν στο ληξιαρχείο.
Ενας άνθρωπος χαμένος μέσα στον χρόνο, ένας άνθρωπος αγράμματος, ένα άνθρωπος που η ζωή του τον αδίκησε. Ηταν εκεί, ένας άνθρωπος που έτυχε να γεννηθεί σε κακές συνθήκες, έζησε τον πόλεμο, ανατράφηκε μέσα στον πόλεμο.
Δουλέμποροι... Μπάτσοι που τους πήραν τα λεφτά και τους παράτησαν σε βουνά. ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ.Ο κόσμος είναι ζούγκλα. Ο ισχυρός καταπατά τα δικαιώματα του ανίσχυρου. Γιατί; Γιατι;;; Κέρδος;; Χρήμα;;; Καπιταλισμός;
Μα μήπως και στην Ρωσία επι κομμουνιστικού καθεστώτος δεν συνέβαιναν τα ίδια; Είναι στην φύση του ανθρώπου να πατά επι πτωμάτων; Κι αυτό είναι φύσει ή μήπως παρα φύσει;
Απορώ. Ψαχνω να βρω αιτίες στα βιβλία ιστορίας, στην κοινωνιολογία, στην ψυχολογία... Δεν μπορώ. Κανείς δεν μου έχει δείξει πώς να ψάξω. Κανείς δεν μου έχει απαντήσει, όσες γνώσεις κι αν είχε.
Ε λοιπόν, δεν το καταλαβαίνω. Ποτέ δε θα καταλάβω λοιπόν;
Ετσι δεν ήμουν σήμερα η χαρούμενη κοπέλα που ήμουν εχθες, γιατί δεν μπορούσα να κρύψω την μελαγχολία μου πίσω απο ένα χαμόγελο.
Κι εσύ... στριφογυρνάς ανελέητα στο μυαλό μου."σε κόσμο άγριο... "
μα και πάλι... " τι να θυμηθώ απ τα ματια σου που 'χω να τα δω ένα μήνα;;;"
Δεν ξέρω αν όλα αυτά θα μπορούσαν να σ αγγίξουν. Ισως...
Δεν ξέρω αν Εσύ θα είχες απαντήσεις στις ερωτησεις μου ή αν θα είχες τις ίδιες απορίες.
Μια μελαγχολία είδα απέναντι στο πρόσωπο του Δημητρη.
Δεν ήξερα αν είναι για τους ίδιους λόγους. Ομως παρατηρησα πως αυτό το ήρεμο γαλήνιο πρόσωπο είχε συννεφιάσει.
Θαυμασα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Τους θαυμάζω πάντα, όχι γιατί είναι πολιτικά και κοινωνικά ορθό. Επειδή παρα τις αντιξοοτητες, μπορούν να γελούν, να διασκεδάζουν, να αγαπούν, να έχουν όραμα για ζωή και μια ευγένεια βαθιά ανθρώπινη... Τους φτάνει που είναι ζωντανοί... Χ α μ ο γ ε λ ο ύ ν.
Κι όμως... σήμερα ήμουν απόμακρη... Καμιά φορά κρατώ αποστάσεις απ τους ανθρώπους... Χάνομαι μόνη και ξένη μέσα στο πλήθος... Παρακολουθώντας σαν θεατής την αναθρωπότητα, τις εκράσεις, τα βλέμματα... χωρίς να μιλάω... Μόνο ένα τσιγάρο καίει στο χέρι μου...
Λυπάμαι γι αυτό... μα είναι ανάγκη μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου