Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

απολογισμός...

Ταράτσα... Φεγγάρι. Σφυριγματα των οχημάτων κάτω απ τα πόδια μας.
Χαμόγελα... Μια φίλη που ήταν παιδί και τώρα την βλέπεις να στέκεται μπροστά σου γυναίκα σωστή.
ΚΟυβέντες για τα παιδικά χρόνια, αυτά που πέρασαν.
Μετά εφηβεία... Θυμάται και μετανοιώνει.
Εγώ πάλι τίποτα δεν θυμάμαι.
Ο χρόνος περνάει.. Μεγάλωσε. Μεγαλωσα.
Μεγάλωσα χωρίς να ζήσω τίποτα.
Δεν έχω δικές μου αναμνήσεις να κρυφτώ.
κοιτάζω πίσω κι όλα είναι τόσο άδεια.
"Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω. Φταίει η ζωή που είναι μικρή"
Καλοκαίρια μελαγχολικά και άδεια.
Χειμώνες ατέλειωτoi μπροστά στο τζάκι.
"Τα ονειρά μου σκουριασμένα ρημάζουνε εδώ κάτω στα ρηχά"
Ακούω... Βλέπω το φεγγάρι.
ταξιδεύω σ αυτά τα παλιά, αυτά που δεν υπήρξαν, που δεν υπάρχουν.
Ενα ξενύχτι... αυτό θέλω...
Ενα καλό ξενύχτι μόνη...

2 σχόλια:

  1. παντως ειναι ωραιο να υπαρχουν παιδικες αληθινες φιλιες.. Ωστοσο οχι οτι θελω να σε προβληματισω, αλλα πιστεψε με τον Οκτωβρη που θα φυγεις θα δεις ποιος αξιζει... ή μαλλον λιγο πιο μετα, κατα τον Δεκεμβρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μα το ξέρω... !! ήδη απο τώρα βλέπω ποιος αξίζει και ποιος όχι. Τώρα που δεν έχουμε σχολείο και με μερικούς χανόμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή