Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

επιστολη... χωρις παραλήπτη.

Aν υπήρχε όντως ένα τζίνι,
η ζωή μας θα ήταν τελειως διαφορετική.

ετσι λέγαμε. έλεγα. (ενικός αριθμός)
το μυαλό κολλάει.
ο χρόνος τελειώνει.
χάνομαι κάθε μέρα και πιο πολύ.
"δυο χρόνια βρέχει και έχει υγρασία.. "
δε ξέρω πώς, γιατί, πού, τι, ποιός, τι μέρα, τι ώρα.
Δε ξέρω τίποτα απο τα επομενα, δε έρω τίποτα απο τα προηγούμενα, δε ξέρω τίποτα απ όσα έρχονται.
δεν ξέρω καν τι σκέφτομαι.
Προσπαθώ να ξέφύγω, να μου ξεφύγω, να τους ξεφύγω.
Δε μπορώ.
Είμαστε δέσμιοι.
Ποιός μιλάει για δημοκρατία;
Υπάρχει δημοκρατία χωρίς επιλογές;
Προσπαθώ να τους ξεφύγω. Να μου ξεφύγω.
Προσπαθώ να πάψω να μου ζητάω.
Δεν μπορώ. Δεν γίνεται.
Βαρέθηκα.
Σιχάθηκα ορισμένες καταστάσεις.
Αηδίασα.
Ω, μα πόσο άθλιο είναι να ξέρεις όντως τι παίζει γύρω σου.
είχα πάντα μια ικανότητα να βλέπω πέρα απο τα λόγια.
Δυστυχώς... Ευτυχώς... Δε ξέρω.
Δεν ξέρω τίποτα πια.
Μόνο καταλαβαίνω, νομίζω.
ΑΠλά αντιλαμβάνομαι.
εμένα ποτέ.
Πώς είναι δυνατόν μετά να σε κατανοήσουν οι υπόλοιποι, κι όταν εσύ δεν τους αφήνεις; ...
Βαρέθηκα.
δεν τα γουσταρα ποτέ τα συστήματα.
Ημουν κάποτε, ήμασταν στον πληθυντικό τι κι αν όλοι είμαστε μόνοι μας τότε; , άλλου.
Σε κόσμο... αλλοτινό.
κι όχι όπως τώρα.
Μεγαλώσαμε απότομα. ;
Οχι και πολύ.
οχι ακόμη τόσο.
Μπορεί...
Ισως λέω, γεράσαμε.
Δε ξέρω τι με γερνάει, κι άληθεια κι Εσένα δε ξέρω τι σε γερνάει.
Δεν ξέρω, αν κάτι σε γερνάει.

Ζούμε σε μια πολιτεία σάπια. ρουσφέτια, μίζες, χρεοκοπία, ανεργία, ΔΝΤ, βιασμός της δημοκρατίας, υποτίμηση της νοημοσύνης μας, κατευθυνπόμενη ενημέρωση, πληρωμένες φυλάδες εφημερίδας... τραγουδιστοειδή που γαυγίζουν, άνθρωποι που ακολουθούν, ρασοφόροι- γκουρου, κόμματικες διαβουλεύσεις, τέχνη... που χάνεται... εξαφανίζεται απ όλους λες και ποτέ δεν υπήρξε..
Η Δημοκρατία των Ηλιθίων.
Βαρέθηκα λοιπόν να βλέπω τους μαλάκες να μας κυβερνάνε.
Βαρέθηκα να γίνομαι ρομποτάκι για να μπω μέσα στο σύστημα,
Δε θέλω να γίνω σαν αυτούς.
Με τρομάζουν.
Δε θέλω να μεγαλώσω σ αυτόν τον κόσμο...
Ουτε τα παιδιά μου να μεγαλώσουν εδώ.
ΔΕν θέλω να καταλάβω πως ισχύει ο νόμος της ζούγκλας.
το ξέρω, αλλά πονάει.
Δε θέλω να πάψω να πιστέυω σε Ανθρώπους.
Κάθε μέρα όμως... διαψεύδομαι.
Αλλοτε πάλι... τους βλέπω να με περιμένουν γελαστοί...

Δε θέλω...
Δε θέλω να γίνω σαν αυτούς.
Φοβάμαι, ακούς;

κι ο χρόνος τρέχει... και μεγαλώνω.... και ήδη είμαι σαν αυτούς...
και όπως όλοι, στο μέλλον τι; θα κάνουμε τις πάπιες;
δεν μπορώ να το δεχτώ.
Ασφυκτυώ.
Πώς βγαίνουν λοιπόν απο δω;

3 σχόλια:

  1. πώς βγαινουν λοιπον απο εδω;;;
    το αναρωτιεμαι συνεχεια... πώς γμτ ετσι μας κανατε? ετσι οπως τα κανατε??? πώς;;; έτσι οπως θα τα κανουμε... ετσι θα μας κατηγορουν κ τα παιδια μας......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. είδες ε?δεν είναι υπέροχη η ζωη σε μια χώρα που έχει ως πολίτευμα τη Διακοσμητική Μαλακοκρατία του Βολέματος?
    χεχ!πάει ο καιρός που για να κοιμηθούμε/μας λέγαν παραμύθια/πλέον ως ώριμοι ενήλικες θα μάθουμε να ζούμε/και θα μας κυβερνάνε μαλάκες και αρχίδια(soz)xDDDD

    ΑπάντησηΔιαγραφή