παρελθον-παρόν

"Κάναμε παρέα με τη Μαρία, όταν ζούσα στην Αθήνα.
Τότε αγόραζαμε ακόμα τα τσιγάρα χύμα και ήταν πολύ φτηνά.
Είχα γνωρίσει και τον Τόκα, απ την αριστερή κίνηση της Κύπρου.
Τότε, ασχολήθηκα με το ΚΚΕ σαν μαθητής κι αργότερα σαν φοιτητής.
Δουλευα στο Λαμπράκη, στα Νέα.
Ημουν συμμαθητής με τον Τίτο Κοντόπουλο.
Καλό παιδί, μα άτυχο.
Είχε σπάνια αρρώστια και τον πήγε ο πατέρας του στη Ρωσία.
Για κάποιο καιρό έμενε καθηλωμένος σε καροτσάκι αναπηρίας.
Αυτός είχε πολλές γνωριμίες με εξέχοντες προσωπικότητες της αριστεράς.
Ετσι δουλέψαμε στο Λαμπράκη. Γράφαμε τ' αθλητικά. Τότε ο ταχυδρόμος και τα άλλα περιοδικά
συμπεριλαμβανονταν στην εφημερίδα.
Μετά βέβαια έφυγα για φαντάρος, με κάλεσε η πατρίδα.
Σταμάτησα τα "Νέα".
Οταν γύρισα απο το φανταριλίκι, συγκατοίκησα με τον Ηλία.
Τότε αυτός τα 'χε φτιάξει  με τη Μάγδα.
Εγώ τη Μάγδα την ήξερα πιο πριν απ αυτόν.
Γυρνόντας τους βρήκα μαζί.
Ο Ηλίας σπούδαζε στην ΑΣΟΕ και δούλευε παράλληλα σε οικοδομή.
Επεσε μια πλάκα πάνω του και έμεινε ένα χρόνο σε κόμμα.
Τον είχαμε για χαμένο, μέχρι που έζησε.
Η Μάγδα έμεινε δίπλα του.
Μετά είχε υψηλή θέση στο ΚΚΕ.
Είχε γίνει, όμως 28 και έπρεπε να πάρει πτυχίο.
Τα χτύπησε κάτω και στρώθηκε στο διάβασμα.
Μόνο κανα κουπόνι πούλαγε που και που
και διάβαζε και κανα Ριζοσπάστη.
Τσακωνόταν με τους ΚΚΕ εσ. 
Βγαίναμε κάθε βράδυ και το πρωί τρέχαμε για μεροκάματο.
Δεν τα 'χα εγώ όλα έτοιμα, όπως εσείς.
Αλητεύαμε στου Ψυρή τότε.
Πηγαίναμε και στα Εξάρχεια και στην Ομονοια και στα μπαρ στην Ακαδημίας.
Είχαμε και τις μηχανές μας.
Πηγαίναμε για καφέ στην Νομική και στο Παντειο.
Ρίχναμε γκόμενες τότε.
Ωραίες γκόμενες.
Πίναμε συχνά. Δεν είχαμε πολλά λεφτά.
Είχα ακούσει τον Θηβαίο σε μια μπουατ, πριν είναι γνωστός.
Ωραία χρόνια."

άρωμα γαζίας, χρώμα ηλιοβασιλέματος, μια γλυκιά νοσταλγία.
"γιατί έχασες όλους αυτούς τους ανθρώπους ;" του λέω.
"Ε η απόσταση... απομακρύνει τους ανθρώπους. τώρα πια ζω εδώ. "
Το παρόν όλων αυτών των ανθρώπων τώρα ;
Ο ένας έχασε έναν διαγωνισμό λόγω ΚΚΕ.
Ηταν αριστερός και πήραν ΠΑΣΟΚο, ενώ ο ΚΚΕς είχε περάσει πρώτος.
Η έφεση δεν κερδήθηκε.
Ο Ηλίας έγινε μάνατζερ, όπως κι η Μάγδα, τα παιδιά τους πήγαν σε ιδιωτικό σχολείο και φοράνε μόνο replay.
Ο Τίτος πέθανε. Ο Τόκας πέθανε.
Η Μαρία έγινε ζωγγράφος και παντρεύτηκε έναν μετανάστη πολύ μικροτερο της.
Η Αθήνα έγινε ζούγκλα κι απ την Ομόνοια πια δεν περνάς.
Λεφτά δεν έχουμε και τα τσιγάρα είναι ακριβά.
Τώρα όλοι αυτοί έγιναν φιλήσυχοι πολίτες και περπατάνε με το κεφάλι ψηλά,
μέσα σε κοστούμια.
Οι πορείες δεν τους ταιριάζουν.
Δεν θ' αλλάξει τίποτα, λένε.
Κάθονται τώρα πια στον καναπέ τους αξουθενωμένοι απο την πολύωρη εργασία
και βλέπουν ειδήσεις.
Κάνουν αναλύσεις για την κρίση, βασισμένες στην θεωρια του Μαρξ.
Περιχαρακώνονται γύρω απο τον εαυτό τους.
Κάθε Κυριακή αγόραζαν Ελευθεροτυπία και πλέον Νέα.
Πηγαίνουν για καφέ και προτρέπουν τα παιδιά τους να μην συνδικαλιστούν,
γιατί πλέον το σύστημα έχει ξεφτίσει.
Τότε είχανε ιδέες, λένε.
Εμείς τώρα, θα κάνουμε επανάσταση με τζόντα και coca-cola?

Πώς τολμάς και σ' απαρνιέσαι ; Τους ρωτάω.