Ο ... καλος τύπος...

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας τύπος, καλό τυπάκι.
αυτος που λέτε ήταν λίγο τρελός και πολύ ασυμβίβαστος.
Εκανε ο,τι λάχει, ο,τι τράβαγε η ψυχούλα του.
Επραττέ πάντα με τους δικούς του όρους.

Ηταν χαμένος μέσα στονν κόσμο του.
αραγε να έζησε κανείς μέσα σ αυτόν τον ιδιάζοντα προσωπικο του χώρο ;
ηταν πολύ μοναχικός, χαρούμενα θλιμμένος.
ηταν ολόκληρος μια αντίφαση, επειδή οταν γελούσε, στο γέλιο του αμυδρά διέκρινες μια μελαγχολία.
και τα μάτια του, είχαν κάτι το σκοτεινό, μα και μια δύναμη,μια μαγική δύναμη, που σε παρέσυρε.
Φωτιά είχε το βλέμμα του, σε κοιτούσε και σε διαπερνούσε, σαν να σε ψυχογραφούσε, σαν να διάβαζε τι σκεφτόσουν, έτσι, χωρις να μιλήσεις.

Είχε μια λάμψη μαγική αυτός ο τύπος, που λέτε.
Πηγαινε στα θέατρα μόνος, πήγαινε μόνος στις συναυλίες.
τις Κυριακές έπαιρνε τα βουνά.
Κοιτούσε μακριά, προς την θάλασσα, μέσα σε σκέψεις μαγικές μπερδεμένος.
Μέσα στο πλήθος, οι περισσότεροι δεν τον παρατηρούσαν, σαν τους σκυφτούς ανθρώπους.
μα.. είχε μια λάμψη μαγική.

Ακουγε ροκ και λικνιζόταν το κορμί του.
Ισως και ν αγαπούσε το κόκκινο...ποιός ξέρει;


τα μακριά του μαλλιά ανέμιζαν στ αγέρι.
ηταν μαύρα, σγουρά και λαμπερά.
συμβολο ελευθερίας.
ηταν ντυμένος σχεδόν πάντα στα μαύρα, απλός υπερβολικά χωρίς ίχνος επιτήδευσης.

Πρέπει να προσγειώνεται σ ονειροδρόμια, αυτό ο καλός τύπος, που λέμε.
Αν προσγειώνεται, φυσικά.

Κανείς δεν τον πίστευε.
εκείνος τα κατάφερε.

λόγια πολλά δεν είχε.
Τα απαραίτητα μόνο κι αυτά στους απαραίτητους.
Ηξερε να μην σκορπιέται και να μην κάνει εκπτώσεις.
και τον κοσμάκι δεν τον μπορούσε, πνιγόταν.
Κάθε που γυρνούσε στους παλιούς του φίλους, έπληττε.
Μα φυσικά, δεν είχε κάτι να πει μ όλους αυτούς τους τσαρλατάνουσ.
η πλήξη και το ταξίδι ήταν διακριτά στα μάτια του.

Αναξαρτησία, αυτό ήταν το ναρκωτικό του.
Κατα τ΄άλλα δεν έπινε ούτε αλκοόλ, μπύρες μοναχά, τα καλοκαίρια για να δροσιστεί.
Κι ούτε κάπνιζε.. ηταν δυνατος, βλέπετε, εξαίσια δυνατός, εξουσιαστής και λάτρης του ευατού του, αν και λίγο ανασφαλής.

παράξενο σχήμα. το χε παραδεχτεί άλλωστε, πως ήταν παράξενος.

Ειχε μια λάμψη μαγική, το βλέμμα του μια φωτιά, το ύφος του μια ελευθερία, μια γλυκιά θλίψη, φτιαγμένη απο μετάξι...
ηταν καλός τύπος, μακρινός, ταξιδευτής, ασυμβιβαστος, ουσιαστικός...

Υπέροχα μονάχος μέσα στον κόσμο, που του τρυπούσε το μυαλό.