Η χαρά.

την χαρά ο καθένας την φέρει μέσα του.

Είναι αλήθεια.
Καμιά χαρά δεν γεννάται απο γιορτές, απο λαμπιόνια,
απο λούσα αστραφτερά.
Δεν γεννιέται η χαρά απ την κατανάλωση.
οχι με νέο φόρεμα δεν χαίρεσαι, ούτε μ΄ ένα σκουρόχρωμα κραγιόν, ούτε με νέα λαμπερά σκουλαρήκια.

Την χαρά ο καθείς την γεννάει μόνος του,
απ τα βάθη του εαυτού του,
απ την φωτιά που δεν του περισσεύει κι όμως την ανάβει κάθε μέρα,
για να κάψει ο,τι τον πληγώνει,
ο,τι τον τρώει αλύπητα και αδηφάγα.

Κι η χαρά, θαρρώ, δεν εξαρτάται κι απ τους άλλους.
Αν δεν γεννήσεις εσύ πώς θα δει ο πατέρας την κόρη του;
Κι η ζωή είναι χαρά, νομίζω.
Και δεν χαρίζεται απο άλλους.
Και κανείς, κανείς, σου λέω, δεν θαμας ξεθάψει απ τις στάχτες.
Πιάσε φτιάρι, σύντροφε.
Αρχισε.
Σκάψε κάπου βαθιά.
Εκεί, εκεί είναι η χαρά.

Σε κανένα κορμί.
τα πιότερα είναι σάπια
και τα άθικτα διψασμένα.
Σε κανένα βλέμμα ερωτικό,
γιατί και τα ερωτικά βλέμματα δεν πέφτουν συχνά στους κρυμμένους στην σκιά.
Κι αν πέσουν, το λοιπόν, σύντροφε, αυτά τα κορμιά τα φτιαγμένα απο ομίχλη,
δεν παραδίδονται.
Ζουν εκεί στον δικό τους ουρανό,
και το βλέμμα τους μένει παγωμένο, αδιάφορο,
μελαγχολικό.
Ξεκινούν για άλλη γη, για άλλη καβαφική πόλη.
Μόνα έρημα κορμιά,βουτηγμένα στον πόνο, στην αθλιότητα
ή στην ηδονή της πτώσης.

Γι αυτό σου λέω, το λοιπόν, μέσα σου είναι η χαρά.
Οχι, όχι, μην ελπίζεις σ άλλους.
Θα σπάσεις. Θα πέσεις.
Μέσα σου σκάψε βαθιά.
Κι έλα δω σύντροφε, έλα πιο κοντά,
να πιούμε, να καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγαράκι.
Καπνίζει ωρέ η λεβεντιά σου ;
Ποτέ ίσως να μη μάθω.

Γιατί ξέρω, τώρα που με διαβάζεις, που με γδύνεις,
νομίζεις πως είμαι ένα ον τυχερό.
Δεν σε μάθανε τάχατες πως ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό ον μέσα στο σύμπαν;
Κι άυριο, λέγω, αύριο, μπορεί να χω χαθεί.

Μα η χαρά... Η χαρά δεν χαρίζεται έτσι εύκολα.
Δεν παίζεις δυο τρία νούμερα όπως στο Λόττο.
Θέλει αγώνα και κόπο.
Τρέχα.
Πάρε φτιάρι.
Αρχισε.