Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Πρωτοχρονιά.

ε και λοιπόν; άλλαξε ο χρόνος ;
αυτό είναι ένα παραμύθι.
ένα μεγάλο παραμύθι.
αλλάζουμε εμείς ,
μόνο εμείς οι ίδιοι τον χρόνο.
γιατί ο χρόνος είναι τα γεγονάτα της ζωής μας
ή τα συναισθηματα μας.
Εποχή δεν αλλαξαμε ακόμα.
Χειμώνσας βαρύς.

Σιχαίνομαι αυτές τις οικογενειακές μαζώξεις,
που ακούς μικροαστικά αστεία
και γελάνε για παράδειγμα, επειδή κάποιος είναι πούστης.
ή που σου λένε "και στα δικά σου",
επειδή ο ξάδερφος αρραβωνιάστηκε.

Ναι τα σιχαίνομαι όλα αυτά,
τα αηδιάζω.
Κι όλη αυτή τη γαμημένη χαρούμενη ατμόσφαιρα.
Μισερή.
Δεν μ αγγίζει.

Ηθελά να πάω σ ένα καφενείο γεμάτο καπνούς
και ρεμπέτικολαικά.
Μονη.
Ολομοναχη σε μια άγνωστη πόλη και να κάτσω να πιω.
Να πίνω μέχρι το πρωί.
Μόνη.
Και να αλλάζει έτσι ο χρόνος.
Υποθετικά να αλλάζει.
Γιατί χειμώνας είναι.

2
δεν κάνω για τον κόσμο τους,
είμαι αλλοκοτη κι αλλοπρόσαλη,
λέει η μάνα μου.
Ισως μπορεί.
Δεν με χωράνε γαμώτο τα ορια σας.
Τι πειράζει ;
Ναι είμαι αλλόκοτη.
Θέλω να γλεντάω  με πάθος τη ζωή.
Ναι πού είναι το πρόβλημα τους ;
ή μήπως το πρόβλημα είναι οτι εγώ δεν ορίζω ως γλέντι μόνο το γέλιο
αλλά και το δάρκυ ;
Δεν καταλαβαίνω.

Βαρεθηκα τους ανθρώπους.
Τους σιχάθηκα.
Απομακρύνομαι απ αυτούς.
Και δεν πιστεύω κανέναν.
Με κουρασαν.
Γεια σας. 

1 σχόλιο: