η θέα.

Μὰ τώρα αὐτὸς εἶναι ἁπλὸς θεατὴς
Ἀνώνυμος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος

Ανοιχτή μπαλκονόπορτα βλέπει σ έναν συννεφιασμένο ουρανό,

σ ένα σκονισμένο μπαλκόνι. 

Το μικρό τραπεζάκι, χωρίς τραπεζομάντηλο, 

κι οι καρέκλες χαλασμένες. 

Μόνο η πολυθρόνα είναι εκεί. 

την θυμάσαι αυτή τη πολυθρόνα; 

Ανήκε σ έναν φίλο από τα παλιά, 

μου την είχε αφήσει σπίτι, αλλά θα την έπαιρνε πίσω.

Τελικά την ξέχασε. - 

ή την άφησε επίτηδες, για να τον θυμάμαι; 

μήπως έχει τύψεις που εξαφανίστηκε χωρίς καμία εξήγηση; -

Βεβαίως και δεν θα μάθουμε ποτέ. 

Τι σημασία έχει άραγε τώρα ;

Ο αποχωρισμός είναι η φυσική κατάληξη των ανθρωπίνων σχέσεων. 

Καμία εμπάθεια. 

Τοπίο ανιαρό από τη μπαλκονόπορτα. 

Τζάμια βρεγμένα από τις σταγόνες, 

μηχανοκίνητα κορνάρουν, ένας κίτρινος γερανός κινείται ρυθμικά πάνω κάτω. 

Η Ροδόπη απέναντι συννεφιασμένη, κρύβεται από τα σύννεφα.

Κοιτάζω έξω σκεπτόμενη...

Το σπίτι είναι μεγάλο κι όμως δεν με χωράει. 

Η πόλη είναι μεγάλη κι όμως  δεν με χωράει. 
Καμία πόλη ως τώρα δεν μου έφτασε,
ούτε άνθρωπος.

Εσύ είσαι μακριά, αλλά δεν με φτάνεις. 

Κι εδώ να είσαι, πάλι μακριά είσαι.

πού είναι το σημείο που δύο μικρόκοσμοι ανταμώνονται ; 

στο σημείο μηδέν μάλλον. 

Τόσοι ανιαροί μικρόκοσμοι τριγύρω...
κι εσύ αναμένεις τον άλλο σου μισό μικρόκοσμο, 
παρ όλο που ξέρεις πως δεν υπάρχουν άλλα μισά.

Ανώφελη που είναι η αναμονή,

Αφού κανείς δεν θα σε σώσει, λοιπόν,

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω....

 Με κατάλαβες; 

Κι αυτή η μελαγχολία, η αίσθηση του ανολοκλήρωτου ενυπάρχει στο χώρο, 
εμφανίζεται μέσα σ αυτό το μεγάλο σπίτι, 
που φορές-φορές γίνεται το καταφύγιο μου, 
κι άλλες φορές η φυλακή μου. 
Φυλακές με τοίχους δεν υπάρχουν,
μόνο φυλακισμένα μυαλά. 
Ακατάστατο σπίτι, παρατημένα βιβλία, παρατημένα ρούχα και σημειώσεις 
στον καναπέ. 
Παρατημένος κι ο εαυτός κάπου ανάμεσα σε μελαγχολικες βαθιές σκέψεις
Κι ακόμα αναρωτιέμαι αν ο Σαρτρ το έθεσε σωστά: 
" η κόλαση είναι οι άλλοι" ; 
Γιατί αυτή η βαριά κατηγορία να τους βαρύνει; 
Είναι άδικο. 
Η κόλαση είμαστε εμείς. 
Εμείς κι άγγελος, εμείς κι ο διάβολος.
Εμείς η νύχτα, εμείς η μέρα, 
εμείς η χαρά, εμείς η θλίψη. 
Σήκωσε τώρα το φορτίο σου με υπομονή και θάρρος,
για να βγάλεις φτερά, να οδηγηθείς στον δικό σου παράδεισο.