Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Αρχίζω να πιστεύω πως χάνω τα λογικά μου ώρες-ώρες.
Κάθομαι να διαβάσω.
Δεν θυμάμαι.
Δεν αντέχω.
Μου έρχεται να κλαίω.
ξεσπώ παντου μ οργή.
Στην μάνα μου, στον πατέρα μου, στον ευατό μου.
Οι εξετάσεις είναι κοντά.
τρελαίνομαι.
Για να πετύχεις τον στόχο πρέπει να συμβιβαστείς, μου λέει κι ο Μανώλης.
Τι να πει κι αυτός;
Και τι ρε Μανώλη, πες μου εσύ που είσαι και μεγάλος υποτίθεται, πώς θα συμβιβαστώ;
Στην ζωή μας έχουμε πολλούς στόχους.
Πάντα θα συμβιβάζομαι;
Συγγνώμη, μα εγώ δεν αντέχω.
Κοντεύω να αρρωστήσω φέτος στην κυριολεξία.
Ηδη μέσα στην χρονιά αρρώστησα σωματικά τρεις φορές.
Ψυχολογικά μη ρωτάς.
εγώ μόνο ξέρω τι πέρασα, πως πέρασα.
ηταν μέρες που τα μαύρα ρούχα μου αντικατόπτριζαν την πραγματικά μαύρη διαθεση μου.
Ηταν μέρες ποτ δεν προλάβαινα να σκεφτώ.
Μόνο εκεί στις μία τα μεσάνυχτα, άναβα τσιγάρο, δέκα λεπτά χαλάρωσης, και σκεφτόμουν... "
ετσι μας θέλουν,τρυπημένα νιάτα, σάπια νιάτα, χωρίς ιδέες, χωρίς σκέψεις, χωρίς γέλιο, χωρίς απόψεις, χωρίς αλήθεια... Ετσι. και μετά κατάλαβα έγινα ίδια μ όσα κορόιδευα.
Ηταν μια δύσκολη χρονιά. Οχι για το διάβασμα. ΟΧΙ. Δεν με πείραξε.
Με νοιάζει που δεν έμαθα σχεδόν τίποτα χρήσιμο.
Ειχα ευχηθεί πολλές φορές να μείνω στον τόπο.
Ναι, φαίνεται ηλίθιο και τώρα που είμαι απο απόσταση μου φαίνεται τελείως αρρωστημένο, τελειώς χαζό και κενό.
Ειχα ευχηθεί να είχα θάρρος να τα τίναζα όλα στον αέρα.
Ειχα ευχηθεί να μη με έβλεπαν οι γονείς μου, έτσι χαμένη μέσα στον κόσμο μου, που δεν τους αφήνω να δουν. Γιατί γι αυτούς πάντα θα είμαι δυνατή.
Ειχα ευχηθεί να μην με έπιαναν τα κλάμματα μπροστά τους.
Πάλεψα πολύ μέσα μου, μάχες ατέλειωτες, για το τι θα ακολουθήσω, το όνειρο λοιπόν ή τη λογική;
και ποιός καθορίζει τι είναι αυτό που θέλουμε και ποιο όχι και αυτό που θέλω , το θέλω σίγουρα;

Εχθες μια μέρα που όλα μου έφταιγαν, που ξύπνησα με τρεμούλα, με τρομερό άγχος για ένα ΄σύστημα για μια σαπίλα για εξετάσεις των παπαγάλων, δεν άντεξα άλλο.
Θα έσπαγα.
Σηκώθηκα λοιπόν και έφυγα.
Χαθηκα στην εξοχή . Μύρισα, ανεπνευσα, μετά είδα κάτι φίλες. Ανέφεταν κάτι πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα μου φαινόταν ανιαρά, κι όμως, εχθες έδειξα ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Μετά είχα μάθημα.
Εφυγα.

Δεν αντεχα να πάω σπίτι μετά.
Δεν ήξερα τι να κάνω.
Περασα απο μια φοιτητική λέσχη.
Και ναι! Επαιζαν τα παιδιά απο το λύκειο μουσικούλα τρομερή.
Ολη η γ λυκείου μαζεμένη.
Πώς ν αντισταθείς;
ΕΚατσα στην γωνιά με μια μπύρα.
Επαιξαν. Ηταν τέλεια.
Μετά όλοι έφυγαν.
μείναμε εμείς και κάτι γνωστοί.
Ηξεραν κιθάρα.
επαιζαν... "ηταν ο ωράιος ο μπάμπης ο φλου"
Στις μικρές που δίνετε ρε και μη μασάτε, λέει.
Σκέφτηκα μετά, καλά λέει, ο ψηλός.
Μπορεί να έχει πιει και μια μπύρα παραπάνω, αλλά καλά τα λέει.
Μετά, κάποιος.. δεν είχε τσιγάρα.
Και ήθελε, και μετά του έδωσα και επειδή δεν είχε καν αναπτήρα του άναψα εγώ το τσιγάρο.
Ναι είναι ωραίο να ανάβεις σε άλλους τσιγάρα.
Εφεξε εκείνο το νεανικό του πρόσωπο και γέλαγε, ακόμη και με μια θλίψη στα μάτια, εκείνος γελούσε.
ηταν ωραίος, μα αυτό δεν μετράει.
Δεν μετρούσε κάν αυτο εχθες.
είναι αξιολύπητο να βλέπεις τους άλλους "ως καμάκι " και μόνο.
είδα εχθες μια παρέα νέων, με πάθος, με τραγούδι και με έναν κάποιο πόνο.
Ενας, που δεν ήξερα το ονομά του, ήθελε το Βράδυ Σαββάτου για να το αφιερώσει σε μια Μαρία.
Ο Θανάσης έπαιζε "Ν μ αγαπάς" . Ολοι τραγουδησαμε!
Ηταν όλοι τόσο κοντά και τόσο μόνοι τους, μα ήταν υπέροχα!
Ηταν η χαρά της ζωής, όχι γιατί ήταν όμορφοι, αλλά γιατί ήταν νέοι, γελούσαν, έπιναν λίγο παραπάνω και το ένιωθες πως έστω για μερικά δευτερόπλεπτα ήταν μαζί.
Ησουν μαζί.
Κι ας είσαι και ξένος προς αυτούς. Εδειχναν να καταλαβαίνουν. "ρε μικρές, θα περάσετε και μετά θα γίνετε μουσικάντισες " έλεγε ο άλλος και γέλαγε.
Κι όντως αισιοδοξώ όταν ΄βλέπω τέτοιους ανθρωπους.
Οταν βλέπω τέτοιες παρεες.
Πάντα μ αρεσαν αυτέ οι παρεες. Μπύρες, τσιγάρα, παρέα, κιθάρα.
Τα μπαράκια δεν τα χώνεψα ποτέ.
Νιώθεις ξένος, ηλίθιος, φτηνός, ταγμένος να πίνεις και να καπνίζεις συνέχεια.
Το πιο όμορφο ήταν εκείνη η στιγμή που άναψα το τσιγάρο σ εκείνον τον τύπο,επειδή απλά έλαμψε το προσωπο του μέσα στο σκοτάδι!

Και αναρωτιέμαι, η ευτυχία, είναι κοντά πολλές φορές, κι εμείς γατί δεν την βλέπουμε;
Εϊναι τόσο απλή.
κι εγώ τι τα θέλω να ένδοξα Παρίσια και τις νομικές; Κι αλήθεια αξίζει τόσο άγχος, τόση σαπίλα, τόση πίκρα, τόσα νεύρα, τόσο ξόδεμα, τόση αρρώστια, τόσα σπυράκια, για κάτι που δεν ξέρεις καν αν είναι το ονειρό σου;
Αλήθεια αξίζει;
Και ποιό είναι το ονειρό μου;
Η ποιηση μάλλον, αυτό με τραβάει, όπως ερωτεύομαι. Ναι, αν μπορούσα μια ζωή να διαβάζω μόνο αυτή, δε θα βαριόμουν ποτέ. !
Δεν ξέρω λοιπόν ποιό είναι το ονειρό μου και δεν ξέρω γιατί τόσος κόπος για μια Νομική, δεν ξέρω γιατί την θέλω, δεν ξέρω.
Και να πεις οτι με επηρέασαν οι μεγάλοι; Οχι. Μόνη μου αποφάσισα. "Ανοίγει πόρτες
", είπα. ΄

Φορες-φορές όπως τώρα,επιστρέφει ο άλλος εαυτός, εκείνος ο μη ορθολογιστής και με μισεί γιατί σκοτώνομαι τόσο απότομα, τόσο ηλίθια. Γιατί εγώ δεν ήμουν για συμβιβασμούς.
Κι άλλοτε πάλι, με μισώ γιατί είμαι τόσο λογική, ή τόσο τελειομανής και τόσο φιλόδοξη ή εγωίστρια αν το θες.
Λοιπόν, γίνομαι αηδιαστική και ρηχή ετούτη την ώρα.
Αν, ήσουν εδώ, θα σου έλεγα " να με προσέχεις στις φτηνές μου τις στιγμές", αλλά δεν είσαι.
Κι έτσι, καταλήγω, δεν ξέρω ποια είμαι,ούτε τι θέλωμ ούτε τι κάνω, ούτε που πάω. Απλά όπου με βγάλει.
Είμαι δύο άνθρωποι.
Ενας ψυχρός, ορθολογιστής κι ένας άλλος που θέλει να τρέξει να ζήσει.
Κι οι δυο τσακώνονται.
Ο ονειροπαρμένος σκοτώνεται.
Είναι εκείνος που δεν ακούω τις πιο πολλές φορές, είναι εκείνος που κρύβω σχεδόν πάντα.
-Βλάκεια ε; αντι να διαβάζω ψάχνομαι. Το ξέρω. Αλλά δεν είμαι καλά. -

6 σχόλια:

  1. ρε συ και γώ τα ίδια σκέφτομαι πάνω κάτω...ήθελα τη νομική απτην τρίτη γυμνασίου...και τώρα έχω φτάσει και δεν ξέρω τι θέλω...μόνο να ακούω hip hop και να γράφω ρίμες θέλω...και να βάφω κάνα τοίχο...τίποτα άλλο...έχω ξενερώσει τόσο πολύ με το διάβασμα...ο στόχος μου?...ντροπή μου που κάθομαι και αμφιβάλλω...όσο για τη φάση με τα παιδιά που περιέγραψες ήταν σούπερ!και εσύ όταν περάσεις έτσι θα γίνεις!θα δεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. xa... nai. ontws. htan ap tis pio kales faseis poy xw zisei!

    oloi amfivaloume. pfff... kourazomai re.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. egw na deis...katarxas dn pisteuw oti to zw...oti 8a paw thn paraskeuh kai 8a grapsw panellinies...kai den borw thn istoria...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. χαχαχα ολοι ετσι ειναι μικρα μου!!!!!!!
    συνεχιστε ρεεεε λιγο εμεινε!!!!!!!:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. kala egw den to exw suneiditopoiisei akomi.
    nta3ei re, pio kala.
    kanonikes eksetaseis einai !
    ax, i istoria... to savvatokuriako mu espase ta neura kai den thn 8umomoun.
    Thn ksanakanw epanalipsi xwris agxos.
    9a grapsoume re!
    Ypomoni ligo akomi !
    Kali dunami kai kali epituxia!!!! :)
    -mallon apo simera to kleinw to internet, giati den mporv na diavazw provlepseis, sos klp kp. -

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. κανε δουλεια σου... κλειστε ολοι τα ιντερνετ... βγαλτε τις συνδεσεις κ δωστε... απλες εξετασεις... σκεφτητε οτι προκειται να τα διορθωσουν οι καθηγητες σας... εγω ετσι ενιωθα χωρις μεγαλη προσπαθεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή