"στους άγνωστους."

"όλοι σε λενέ κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα αμέσως...

όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε στο μάρμαρο ο γλύπτης

κι υπόσχονται η γοφοί σου ευγονία αγαλμάτων,

καλή σοδειά ακινησίας.

Σε λέω γυναίκα γιατί είσαι αιχμάλωτη.

[..]

Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,

ούτε μια τόση δα μαργαρίτα...

[...]

έτσι σε παραγγείλανε στον γλύπτη: αιχμάλωτη"

είστε αξιολύπητοι άνθρωποι με μικροαστικές ιδέες.
Ανθρωποι μικρόψυχοι δέσμιοι μέσα στα δεσμά της αθλιας και μίζερης νησιώτικης επαρχίας.
Αυτός είναι ο Αργος.
Ομως εγώ δε θα είμαι Ιω.
είσαι αξιολύπητοι, μα τα δεσμά μου εγώ τα σπάζω, τα θρυματίζω.
Δεν θα ζήσω κι εγώ σαν ένα πλατωνικός δεσμώτης,
δε θα γίνω ποτέ εκείνη η γυναίκα που ονιερευεστε.
Εκεινη η γυναίκα που φωνάζει πάνω στα ψηλά τακούνια της και παρακαλάει το αρσενικό για ένα χάδι.
Δε θα΄γίνω ποτε εκείνη η αιχμάλωτη γυναίκα, που μισεί τους άντρες και τους κυνηγάει.
Αντιθετα, εγώ αγαπάω τους άνδρες και ξέρω πως δεν είμαι όμοια με αυτούς, είμαι όμως αξιότιμη.
Εχω την αξιοπρεπεια μου, όχι την γυναικεία, μα την ανθρώπινη, εκείνη που πρέπει σε κάθε άνθρωπο.
Εγώ θα μείνω μακριά απο σας.
Δεν γίνω το αγαλμα που θέλετε.
ΖΔε θα ενδώσω στις προσταγές σας.
Κι αν εσείς ποτέ δεν με νιώσατε,
δεν έχει σημασία καμιά.
Εσείς με γεννήσατε και σας είμαι άγνωστη.
Σας λυπάμαι, γιατί κανείς απο σας δεν μπόρεσε να δει ούτε το ένα χιλιοστό της θλίψης μου, ούτε το ένα χιλιοστό της δυναμης μου.
Με φοβάστε και με σκοτώνετε.
Δε θα σας αφήσω.... ΠΟΤΕ.
Εγώ θα είμαι πάντα μαζί με εκείνους τους κατασκευαστές του κόσμου.
Μαζί μ εκείνους τους θλιμμένους νέους, που ονειρευτηκαν πολύ και να ζήσουν ξέχασαν.
Μαζί μ εκείνους που αγάπησαν τους ανθρώπους και βλέπεις μια φλόγα στα μάτια τους.
Εκεί θα είμαι.
Στην άκρη της αιωνιότητας.
Θα ζήσω μέσα σε μια ατέλειωτη πορεία.
Μη με δεχτείτε ποτέ.
Δεν είστε άξιοι ούτε να με νιώσετε.
Η ψυχή μου είναι άγνωστη, καιόμενη μέσα στο πλήθος, μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά.
Μόνο με μάθατε φόβο και ανασφάλεια.
Μα εγώ, πάντα εκεί στις επάλξεις, στις μύτες των ποδιών μου προσπαθούσα να ψηλώσω να φτάσω τον κόσμο, να αγαπήσω τον κόσμο.
Ηθελα να υψωθώ στην αιωνιότητα.
Γιατί εμένα μ άγγιζε πάντα ένας άνθρωπος που έκλαιγε κι ένας άνθρωπος που σώπαινε κι ένας άνθρωπος που μεθυσμένος μπορούσε να κλαίει μπροστά σ όλους και σ όλα.
ενας άνθρωπος που πέταγε απο πάνω του όλη την σκουριά, όλη την αναελέητη θλίψη του.
Αυτοί μ άγγιξαν. Αυτοί οι κρυμμένοι στην σκιά.
Σας λυπάμε, που ποτέ δεν με νιώσατε.
Δεν μπορέσατε να φτάσετε στο μεγαλείο της ψυχής.
Η φωτιά δεν σαν άγγιξε ποτέ, γιατί ήταν βαθιά κι η καρδιά σας εκεί δεν φτάνει.
Το μυαλό σας κενό, χαμμένο, μέσα στη άθλια προστασία σας, για να γίνω... ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Μόνο που έμαθα να υψώνομαι, ν αντέχω μέσα στην αιωνιότητα τους καιόμενου κόσμου, να χάνομαι μέσα στην ποιηση και την λύπη μου.
Μέσα στα όρια της ανθρώπινης απαντοχής εγώ ψήλωνα και μεγάλωνα.
Γινόμουν ένα με τον ουρανό, αυτόν που βλέπει κανείς στα μάτια μου.
Κι εσείς μίζεροι άνθρωποι ποτέ δεν με νιώσατε και θέλατε μια ζωή να με κάνετε κοινή.
Μια ηλίθια γυναικούλα, που φλερτάρει ασύστολα με όλους τους γραφικούς γραβατοφόρους μαλάκες.
Μια ηλίθια γκόμενα, που έχει για φίλες ψηλοτάκουνες γόβες, κόκκινα κραγιόν και βαριά μακιγιάζ.
Ετσι για να μοιάζω σε γυναίκα.
Δεν ξέρετε τι θα πει γυναίκα. Ούτε εσείς ούτε οι γραβατοφόροι.
Πολλές φορές με κάνατε να με μισήσω που διέφερα.
Μα όμως ήμουν μια κραυγή μέσα στον όλεθρο,
ήμουν μία μονάδα μέσα στο πλήθος που θέλησε να βάψει την θάλασσα κόκκινη.
Ημουν κάτι διαφορετικό, ως όλοι οι άνθρωποι.
Ποτέ δεν μπορέσατε να δεχτείτε, την εμμονή μου στην νικοτίνη, την εεμονή μου στα μάτια των ανθρώπων, την εμμονή μου στα ποιηματα, την εμμονή μου στην θάλασσα. ΠΟΤΕ.
Πάντα θέλατε να με σκοτώσατε.
Δεν θα τα καταφέρετε. Ούτε εσείς ούτε κανείς άλλος. ! ΠΟτε.

~~~~~~~ μόνο που εγώ σόυ ζήτησα φωτιά.... ~~~~~