Ξημέρωνε. Το παράθυρο ανοιγμένο, τα χρώματα στον ουρανό μπερδεμένα, πολλά...
Ξημερώνει είπα...
Κι όντως "ξημέρωνε".
ΣΚεφτομαι όσα είπες.
Αναβω τσιγάρο, τυλίγομαι με τη κουβέρτα
και κοιτάζω μια έξω, μια το ταβάνι, μια τον καπνό.
Θέλω κάτι να γράψω, μα δε μπορώ να βρω λέξεις.
Ερχονται όλα στο μυαλό μου και χαμογελάω.
Νιώθω λίγο σαν χαμένη στο διάστημα.
Είναι παράξενο όλο αυτό. '
Σταματάω να γράφω και ξαναχαμογελάω κοιτώντας το άπειρο κι όλη μέρα είμαι έτσι...
ΑΠο τη μία προσπαθώ να "φρενάρω" το αισθημα μου, απο την άλλη δεν βλέπω λόγο.
Ολο αυτό δεν μοιάζει λίγο με παραμύθι; φοβάμαι μη με τσιμπήσει κανείς και ξυπνήσω απότομα...

και θέλω πολύ να σε δω και δεν μπορώ να γράψω τίποτα ωραίο, εντυπωσιακό ούτε ακριβώς αυτό που νιώθω μπορώ να γράψω. Καμιά φορά δεν μπορω να βρω λέξεις.
Νιώθω σαν μεθυσμένη... Ωραία νιώθω, απλά φοβάμαι μην με τσιμπήσσει κανείς και ξυπνήσω...