Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Χριστουγεννα, δεν περιμένω όμως τίποτα πια.

Χριστούγεννα, μια ηλίθια διαδικασία ψευτοχαράς και ψευτοαγάπης..
Ξεχύνονται στα μαγαζία,ψάχνουν τουαλέτες,κοστούμια,σκουλαρίκια,αρώματα..
πασαρέλα όλων... Μάσκες.
Θέλουν να ναι σαν βιτρίνες πολύφωτες που μετά το πέρας της γιορτής,
σβήνουν χάνοντας κάτι απ τη λάμψη τους.
Ηθοποιοί σε σκηνή που με το τέλος της παράστασης αλλάζουν ρόλους,αφού χειροκροτηθεί το φως τους.

Τραπέζια γιορτινά, γεμάτα αηδιαστικές γαλοπούλες. Γλυκά, ζάχαρη άχνη, που πασχίζει να σκεπάσει το μαύρο μας με το λευκό της.
Κι ύστερα, λόγια μεγάλα. Ευχές αγάπης. Τετριμένα σκηνικά. Βαρετά.
ΟΙκεγένειες μαζεμένες. Σχέσεις τυπικές κατα τ΄ άλλα, όμως τα Χριστούγεννα ολοι αγαπιούνται.

Χριστούγεννα. Η μάνα σου κατέχει ρόλο ξυπνητηριού και μπάτσου στην ζωή σου.
Σε ξυπνά απ τις εφτά, να πας εκκλησία, να δείξει πόσο ηθικό παιδί έχει.
ΟΙ γριές συγκινούνται απ την γέννηση... Κάτι "παρθένες"-θεούσες(κακιασμένες κατα βάθος, μα θρησκιες κατα τ΄αλλα) αρχίζουν τις μετάνοιες.
Προσπαθούν να με βάλλουν στο κόλπο. Δε μετανοιώνω. Δε σκύβω το κεφάλι. Δεν υποτάσσομαι.

Νησί, επαρχία, μύρισε ο τόπος με ηθικοχριστιανικές φοβίες, αυτές που μας σπείρανε.
Ντροπή στους ακόλαστους!Κατάρα στην συνουσία.

Είμαι αμαρτωλη που καπνίζω.

Πνίγομαι.

Νησί, επαρχία,γέροι που αναστενάζουν, γριές που ξέχασαν πως ζεις και κλαίνε για την γέννηση.

Φώτα παντού, Θλίψη περισσή.

Μοναξιά. Μοναξιά. Μοναξιά.

Γεννηση. Θάνατος. Θανατος. Θανατος.

Υστερικές φωνές της μάνας μου.

Θρησκοληψίες.

Κενό.Βιτρίνες.ΑΝθρωποι-Βιτρίνες,το απέραντο κενό.

Λόγια Κομμένα.

Το τηλέφωνο,χτυπάει το τηλέφωνο σαν τρελό για ευχές. Αιμορραγώ, Ασφικτυώ, αρρωσταίνω.

Να φύγω, να φύγω, άσε με να φύγω.

Κι όλο μένω, με κρατάς απ το χέρι. Μένω.

Λείπεις, κι εσύ λείπεις.

Γεννηση.Θανατος.

Χριστούγεννα θανατερά.

Σ'αγαπώ.

5 σχόλια:

  1. τα χριστούγεννα ποτίζουν γρουσουζιά
    κι εγώ αγαπώ αλλά....μοναξιά μοναξιά μοναξιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. monaksia.... pffff... perpatisa para poly kai ta ftera mou ra xw xasei..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοίβος μου, για μια ζωή ο Φοίβος μου θα τα λέει σωστά! "Κι εσύ τι θες απ' τη ζωή μου ξανά;
    Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
    Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
    Πως σε μισώ
    Θες νά 'σαι η ίδια και ν' αλλάζω εγώ
    Με θες προσωπικό σου δημιουργό
    Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
    Λάμπω εγώ
    Με μ' ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό"

    κάποια μέρα ελπίζω-υποθέτω-θα ζοριστώ, δε θα μας ειναι αρκετό ένα σπότλαιτ. Για τίποτα. Γιατί αξίζουμε πολλά περισσότερα. Και μιλαω για σένα κυρίως.

    οσο για την εκκλησία, εμένα μέχει αφορίσει λογικά, αλλά συνεχίζω να πιστεύω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μακάρι να μη μας είναι αρκετό ένα σποτ-λάιτ. κι εσύ αξίζεις πολλά περισσότερα.

    δεν ξέρω για ποιο λόγο θα μπορούσε να σε αφορίσει η εκκλησία. Πάντως δεν νομίζω πως ανήκεις στους ανθρώπους που βλάπτουν ηθελημένα τους γύρω τους. Για μένα μόνο αυτό είναι αμαρτία. Ολα τ άλλα είναι φτιαχτά ήθη για να ελέγχουν την ζωή μας οι παπάδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. oloi a3izoume polla perissotera...to 8ema omws einai oti merikes fores dn eimaste sigouroi ti a3ize k ti oxi telika...

    ΑπάντησηΔιαγραφή