Δειλινό Σεπτεμβρίου

Το δειλινό είναι όμορφη ώρα. Ωρα για σκέψεις, άλλοτε θετικές κι άλλοτε αρνητικές.

Το σούρουπο ονειροπολεί, χάνεται  μέσα στο κουβάρι του εαυτού του. Αντανακλά το φως στο απέναντι μπαλκόνι. 

Ο ουρανός βάφτηκε πορτοκαλί στο νομό ροδόπης κι απ το μπαλκόνι περνά ένα μεγάλο κοπάδι περιστεριών, αφήνοντας τις γνωστές τους φωνές. Κι όλα μαζί όπως μιλάνε, σου γεννούν έναν τρόμο. Τι να ξέρουν άραγε τα περιστέρια και διαμαρτύρονται δια της φωνής τους;

Από το δειλινό άρχεται η νύχτα, κι είναι τόσο γλυκιά η αρχή της. Κι όπως πέφτει ο ήλιος, έτσι πέφτουν κι οι  αντιστάσεις  του ανθρώπου: Γινόμαστε όλοι λίγο πιο γλυκείς, πιο ευασθητοι, συνάμα δε πιο φοβισμένοι. Κι ο φοβισμένος άνθρωπος, ανάλογα με τον χαρακτήρα του,  εκφράζει τις φοβίες του είτε λουφάζοντας είτε φωνάζοντας. Γι αυτό λέμε πως τα περιστέρια, κάτι ξέρουν και  φωνασκούν.

Είναι λίγες οι στιγμές του δειλινού και μπαίνει από παντού το κόκκινο φως του ήλιου, που ντύθηκε στο κόκκινο μανδύα του μόνο για λίγα λεπτά, κι ύστερα πάλι τον βαριέται και τον πετάει με κινήσεις αργές, σαν γυναίκα που χορεύει ερωτικό χορό.

Πάντα ετούτες τις ώρες ήθελε από μικρός, να τις περνά στη θάλασσα, μα η  πόλη ετούτη βρίσκεται πολύ μακριά της.  Κάθεται στο μπαλκόνι του λοιπόν, σιωπηλός, περιτυλιγμένος  από μία γλυκιά μελαγχολία, από μία έλλειψη εμπνεύσεως.  Γιατί εκείνη την ιστορία που προσπαθούσε να δημιουργήσει, δεν την έγραψε ακόμα, γιατί κι οι ήρωες στο νου του δεν μεγάλωσαν, παρά μόνο μένουν ακόμα ασχημάτιστα  υβρίδια της φαντασίας του, όπως και τα όνειρα του. 

Ακόμα δεν έχουν μεγαλώσει, ούτε έχουν σχηματιστεί και χρωματιστεί. Είναι μόνο κάποια ακαθόριστα χρώματα σε μία μεγάλη ζωγραφική παλέτα, που όλο μπλέκονται μεταξύ τους, χωρίς να υπάρχει καμία σαφήνεια και  μοναδικότητα. Το κίτρινο βυθίζεται ηδονικά στο κόκκινο και δημιουργεί πορτοκαλί. Γλυκιά νότα αισιοδοξίας και ύστερα έρχεται να προστεθεί και το βαθύ μπλε του μυστηρίου και της απαισιοδοξίας. Κάπου εκεί κατακλύζεται η ψυχή από  μουσική και γράφεται το πρώτο σονέτο, ωδή στο άπιαστο τίποτα.