Αυτό τα βάθος θα μας φαεί, αυτή η μανία να εμβαθύνουμε στους ανθρώπους... Για να βρούμε τι τελικα; Δεν είναι τα βράχια που υπάρχουν μέσα τους που μας πληγώνουνε-τούτα έστω είναι κάτι, είναι μια παρηγοριά. Κείνο που μας θλίβει είναι πως βρίσκουμε μέσα τους το απόλυτο τίποτα, το απόλυτο λευκό-tabula rasa-. Καμία ευαισθησία, κανένα βάθος, κανένα όραμα. Μόνο στόχοι κι όχι όνειρα για πράγματα πρόσκαιρα, για πράγμα της επιφάνειας, τι θα φας, τι θα πιείς, ποιό κορμί θα γλεντήσεις.
Κι εμείς μέσα μας είχαμε μια κρυφή ζωή, πολλές κρυφές ζωές, όνειρα, φαντασιώσεις, αγάπες βαθιές. Η γραμμή του ορίζοντα για μας σήμαινε τόσα πολλά, μα πάνω από όλα εκείνη τη μεγάλη αγάπη με εκείνον τον άνθρωπο που σε γεμίζει, γεμίζει το κενό της κρυφής θλίψης μας... Για τους άλλους ήταν απλά μία γραμμή του ορίζοντα, τίποτε άλλο, μόνο συμβατικά χρώματα που σημαίνουν το τέλος. Κι είχαμε πλέξει στο μυαλό μας τόσες ωραίες ιστορίες για το τέλος του ορίζοντα, που δεν είναι τέλος, μα έτσι μας φαντάζει.
κι αυτό το χτικιό, αυτή η κατάρα να θυμάσαι είναι που σε κάνει να οπισθοχωρείς, σε κάνει να βουλιάζεις όλο και πιο βαθιά. Μα χειρότερο είναι τούτο το ασυμβατο: Να νοσταλγείς κάτι που δεν το έχεις ζήσει, που δεν πέρασε ποτέ από τα ματια σου ή αν πέρασε ήταν αμυδρό θαμό, σαν ένα απαλό γαλάζιο, σχεδόν αδιόρατο στο τέλος του ουρανού-αν ποτέ τελειώνει ο ουρανός.
Για ποιό νόστο να μιλήσουμε; Σε ποιά πατρίδα να γυρίσουμε, αφού ποτέ δεν πήγαμε εκεί. Τι είναι δηλαδή; Μία νοστλαγία για την χώρα του πουθενά. Για μία χώρα που υπάρχει κάπου βαθιά μέσα μας, κι όλο την ψάχνουμε.... Μάλλον αυτή η χώρα έχει απροσδιόριστη μορφολογία, άστατο κλίμα, χρώματα μάλλον διάφανα που άλλοτε λάμπουν κι άλλοτε γίνονται θαμπά.
Ετούτη η νοσταλγία, λέμε, είναι σαράκι που σου προσφέρει την τραγική αίσθηση του ανικανοποίητου. Να έχεις τη μισή γη στα πόδια σου και να ζητάς και την άλλη μισή. Κι ακόμα περισσότερα. Να μη σου αρκεί κανένας πλανήτης. Κι όλο να ζεις με τη νοστλαγία, μ' αυτό που σε πνίγει... Και καταβάθος να πηγαίνεις ευθεία στον πνιγμό σου, αλλά να φοβάσαι. Κι ως άλλη Μαρία Νεφέληνα "φοβάσαι και να σ' αρέσει". Μα τι τροχοπέδη ο φόβος... κι όμως η ηδονή τον ξεπερνάει... Για το καλό μας.