Ερωτική σκηνή.

Ερωτικό στόμα, χείλη σαρκώδη,  σχεδόν πάντα άβαφα τις νύχτες,
ανοιγόκλειναν συνεχώς και αδιαλείπτως. Μιλάει πολύ, κινεί πολύ αυτούς τους μύες του στόματος. Εκφραστικό στόμα.
Θα μπορούσες να γράψεις πολλά γι αυτά τα χείλη.
Τα όχι κατακόκκινα, τα όχι συνηθισμένα, τα όχι αυτά των περιοδικών.
Απαλά χείλη.
Και πίσω από τα χείλη, μία πρόστυχη υπεκφυγή.
Δόντια αραιά στην πάνω γνάθο.
Αυτή η μικρή ατέλεια, υποθέτω, ότι την ενοχλούσε,
αλλά ήταν δύσκολο να  διορθωθεί.
Αυτό το σημάδι στο στόμα της προκαλούσε  στους άντρες σχεδόν πυρετό.
Η φαντασίωση του καθενός ήταν διαφορετική κάθε φορά βλέποντας τα δόντια αυτά.
Τόσες φαντασιώσεις, όσοι κι οι άντρες της ζωής της, αυτούς που κουβαλάει πάνω στο κορμί της.
Γιατί κι όλους πάνω μας τους καβαλάμε, μου έλεγε. Δεν την καταλάβαινα. Ούτε την αντρική φαντασίωση καταλάβαινα μέχρι που είδα την εξής σκηνή.

Εκείνη καθισμένη σε μία καρέκλα ψηλή σ' ένα άδειο μαγαζί- ναι, από αυτά τα λυπημένα μαγαζιά, που οι μόνοι κάθονται προς ανακάλυψη του εαυτού τους παρέα με ποτό ή αγνώστους- . Εκείνος μέσα από το μπαρ την πλησιάζει. Δεν αγγίζει τίποτε πάνω της. Μόνο μια αδιόρατη κίνηση που υποδείκνυε, μάλλον, πως δεν ήταν και τόσο άγνωστοι αυτοί οι δύο. Μία  κίνηση συνηθισμένη μόνο στις κρεβατοκάμαρες τις "αμαρτωλές" των ανθρώπων που το αίμα καίει: Με το χέρι του της άγγιξε το στόμα και μετά τα δόντια της. Μόνο αυτό. Καμία άλλη κίνηση. Ανεπαίσθητη. Σχεδόν απαρατήρητη. Μόνο εγώ ως παρατηρητής παρατήρησα το βλέμμα του. Τίποτα το φτηνό. Ούτε το χυδαίο. Μόνο πηγαία έλξη. Εκείνη δεν τον κοίταξε κατάματα. Υποθέτω ότι την ξάφνιασε. Ίσως ευχάριστα.

Πλησίασαν ακόμα περισσότερο, τα στόματα ενώθηκαν. Νομίζεις ότι εκείνη την στιγμή θα έπεφτε ένα jazz κομμάτι κι αυτοί αγκαλιασμένοι θα στροβιλίζονταν στην δίνη της έλξης. Οχι του έρωτα. Δεν ήταν ερωτευμένοι. Ηταν έλξη. Καθαρή έλξη, ειλικρινής, ανθρώπινη. Θα χόρευαν για αρκετή ώρα ανάμεσα σε φιλιά, αγκαλιές, κινήσεις του σώματος που δείχνουν πως επιθυμούν την ένωση. Κι ύστερα η πιο μεγάλη στιγμή του ανθρώπου θα λάμβανε χώρα. Απλά, αβιάστα, καθημερινά. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς συνέχειες, χωρίς προλόγους. Ο μόνος πρόλογος το χέρι του στο στόμα της. Αυτή η αδιόρατη πράξη, αυτή η προστυχότερη ίσως πράξη, το πιο ξεκάθαρο ερωτικό κάλεσμα.