Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Το μάθημα.

Οι τελευταίοι μήνες κύλησαν με διάφορες εναλλαγές. Πέρασε μία περίοδος απίστευτης κούρασης, σωματικής, αλλά κυρίως ψυχικής. διάφορες εναλλαγές συναισθημάτων. μια κούραση απο την απώλεια σου. ο θρήνος των εννέα μηνών ενδεχομένως να έλαβε τέλος, καθώς σε θυμάμαι,αλλά πια δεν πονάει. συμβιβάστηκα με το τέλος το δικό μας. Αλλά κρατάς τα κομμάτια  μου κι εσύ, όπως κι εγώ. Αναπολώ στιγμές δικές μας, αναπολώ τα αστεία μας, με μια γλυκιά μελαγχολία, αλλά χωρίς πόνο. Ο πόνος που ένιωσα ήταν ένα μαχαίρι στα σωθικά μου. Αποτυπώθηκε στο κορμί μου με διάφορες εκρήξεις, με σπυριά, με νεύρα, με στομάχια που πονάνε, με τα μαλλιά μου να πέφτουν.
Διάλειμμα στον πόνο αυτόν δεν υπήρξε, κι ας ήρθαν κι άλλοι.
Γυναίκα  που έπεσε στο κρεβάτι για εκδίκηση ή για να ξεχάσει. Μα πώς ξεχνάς σ άλλο κορμί ;
Μόνο με τον χρόνο ξεχνάς, αν καταφέρει να είναι σύμμαχός σου. Αργεί η θεραπεία, αλλά μάλλον αυτήν την φορά έχει πιάσει.
Ησουν ένα μαθημα ζωής για μένα. Εμαθα πως παραχωρείς, τόσο όσο παραχωρεί κι ο άλλος άνθρωπος. Κι αν ο άλλος άνθρωπος δεν  δινει χώρο και χρόνο, τότε εσύ ή θα συμβιβαστείς ή θα φύγεις. Κι έμαθα ακόμα και το ιδιωτικό βάσανο της ζήλειας. Τι μικρόβιο, Θεε μου, αθεράπευτο,τι παρανοικό συναίσθημα, αλλά και πόσο δυνατό. Είναι μία τρέλα που σε τραβάει στην δίνη της κι εσύ προσπαθείς να μην σε καταπιεί και εσύ με την σειρά σου να μην καταπιείς το αντικείμενο του πόθου σου. Ησουν μακρινός κι άπιαστος. Κι η αίσθηση πως δεν σε είχα ποτέ μου, με τον τρόπο που ήθελα να σε έχω, δηλαδή ολόκληρο, με σώμα και ψυχή αφιερωμένα αποκλειστικά σ εμένα, μ έκανε να σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ. Κάθε μέρα που περνούσε, η φλόγα μου γινόταν πυρκαγιά. Μα τελικά φρόντισες βίαια αυτή να σβήσει. Ολα σβήνουν, και κάθε συναίσθημα που γεννιέται έχει προορισμό του τον θάνατο. Τώρα πια το έμαθα.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δεν έμαθα: Ολα τούτα τα ξέρω, αλλά στην εφαρμογή τους υστερώ. Γιατί πάντα είμαι έτοιμη να δώσω το είναι μου σε κάποιον άλλον. Πάντα είμαι έτοιμη να ερωτευτώ με τέτοιο παραλογο τρόπο, αλλά έμαθα κιόλας πως άλλος τρόπος δεν υπάρχει. ή είμαι ερωτευμένη και παράλογη ή νιώθω κάτι ξεφτισμένα συναισθήματα και διατηρώ την λογική μου συγκρότηση και συνοχή. Ναι, αλλά την βαρέθηκα τόσο καιρό την λογική μου συγκρότηση.
Προχθές ένιωσα ευλογημένη και πάλι: Η καρδιά μου αποδείχθηκε ότι μπορεί πάλι να χτυπήσει, αρκετά δυνατά. Και το σώμα μου μπορεί πάλι να εκκρίνει διάφορες ορμόνες χαράς, αλλά και δύναμης να ξεπεράσω τον φόβο ότι θα πληγωθώ πάλι ανεπανόρθωτα. Πώς να ζήσεις μία ζωή φοβούμενος μήπως πληγωθείς  και προδοθείς ;
Η ιστορία πηγαίνει έτσι: Θα πληγωθείς και θα πληγώσεις. Πλήγωσα κι εγώ. Μεσα στην μεγάλη μου πληγή που αιμοραγούσε, είχα δύο ανθρώπους πλάι μου και τους απομάκρυνα, όχι από κακία, ούτε από εγωισμό, αλλά επειδή ήμουν αδιάφοροι γι αυτούς, ενώ εκείνοι όχι. Πληγώθηκα κι εγώ που τους πέταξα από την ζωή μου. Ομως, το παιχνίδι παίζεται έτσι. Φαύλος κύκλος είναι, σκέφτομαι. Είναι ένα παιχνιδι ο έρωτας που ποτέ δεν τελειώνει. Με επιθυμείς- δεν σε επιθυμώ-σε επιθυμώ-δεν με επιθυμείς. Κάτι σαν τον πύργο της Βαβέλ: Τον χτίζεις, αλλά γκρεμίζεται μόνος του. Αρα πρέπει να πορευτείς μ αυτήν την ιδέα κι ίσως και να την αποδεχτείς. Μια ζωή θα καίγεσαι για πουλιά διαβατάρικα, θα κολυμπάς σε ένα πέλαγος και όταν θα φτάνεις στην στεριά με την ελπίδα να βρείς ΕΚΕΙΝΟΝ, εκείνος θα έχει αποχωρήσει, γιατί δεν άντεξε να σε περιμένει. Δεν ήταν δυνατό το αίσθημα,ώστε να σε περιμένει. Κι εσύ θα λυγίζεις, αλλά πάλι θα σηκώνεσαι. Κι άλλοτε πάλι θα είσαι εσύ εκείνος ο άνθρωπος που δεν θα έχει αντοχές να περιμένει τον ναυγό του. Κάποιος θα ναυγεί για σένα κι εσύ θα κάνεις ηλιοθεραπεία με τα λάδια σου και τα γυαλιά ηλίου σου. Κι όταν θα κλέψεις τον απαραίτητο ήλιο, θα ξεχάσεις ακόμα και να κοιτάξεις στο πέλαγος μήπως εκείνος καταφτάνει. Απλώς θα μαζέψεις τα πράγματά σου και θα αποχωρήσεις ήσυχα και ειρηνικά.
Κι όμως, πρέπει να διαλέξεις πλευρά ή έστω ποιός ρόλος σ αρέσει περισσότερο. Να ναυαγείς ή να λιάζεσαι ; Εγώ προτιμώ το ναυάγιο κι ας διακινδυνέψω να πνιγώ. Τουλάχιστον θα πνιγώ ευτυχισμένη και με την καρδιά να χτυπάει.  Θα φεύγω ξέροντας ότι έζησα. Οτι άναψα τσιγάρα, ότι ήπια ποτά, ότι έκανα ατέλειωτα βράδια έρωτα με Εκείνον(τον οποιονδήποτε εκείνον που ανέβασα στο βάθρο του), ότι έγραψα άπειρα γράμματα κι ότι όσο πολύ χάρηκα,άλλο τόσο πόνεσα.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου