Επειδή βαρέθηκα να σε περιμένω, λέω να φτιάξω ένα παραμύθι:
Να αρχίσω να πιστεύω πως είσαι εδώ και να αρχίσω να ζω λες κι  έχεις έρθει:
Θα καθαρίζω κάθε μέρα το σπίτι μου, όπως θα έκανα αν ήσουν εδώ, ώστε να το δεις καθαρό και περιποιημένο. Κάθε μέρα θα γεμίζω το βάζο λουλούδια που αγαπάς και θα στρώνω τραπεζομάντηλο στο τραπέζι. Να εκείνο το λευκό που θα αγαπούσες. Θα μαγειρεύω κάθε μέρα φαγητά που θα αγαπούσες και θα έχω κάθε μέρα καθαρή λευκή πετσέτα.
Και θα βάφω συχνά τα νύχια μου και θα σταματήσω να τα τρώω, όπως θα έκανα, αν ήσουν εδώ.
Και θα φοράω ελαφρύ μακιγιάζ και σιδερωμένο φόρεμα και κάθε βράδυ θα τηρώ ευλαβικά την διαδικασία του ντεμακιγιάζ.Θα κάνω αποτριχώνω συχνότερα τα πόδια, για να μην ενοχληθείς.
Θα γελάω συχνότερα, ενώ μέσα μου μπορεί να κλαίω. Θα σταματήσω να σε ψάχνω σε άγνωστα πρόσωπα, σε στιγμές πλήξης, σε φτηνιάρικα χάδια- εξάλλου αυτό το έχω κάνει από καιρό.
Θα προσπαθήσω να είμαι πλήρης με αυτό το παραμύθι που θα φτιάξω.
Αλλά κάτι μου λέω πώς δεν θα το καταφέρω....