Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Αναποληση

Δείλα πέφτει το φως της αυγής κι εγώ βαδίζω αργά μέσα στην πιο δική μου πόλη,
πάνω στα πεζοδρόμια που κρατάνε τις πιο όμορες στιγμές της νιότης μου. Κοιτάζω γύρω μου, δε βλέπω κανέναν. Η μεγάλη πλατεία παραδόξως είναι άδεια. Υστερα στήνω αυτί προσεχτικά. Μα το μόνο που καταφέρνω να ακούσω είναι η ησυχία της νύχτας. Ηρεμη ελληνική επαρχία,σκέφτομαι,πόσο μου έχεις λείψει. Στην πρωτεύουσα δεν υπάρχει ησυχία ούτε αυτές τις ώρες. ή κι αν υπάρχει, πρέπει να ψάξεις πολύ για να τη βρεις. - άσχετο, που εγώ ήθελα να κάνουν όλοι ησυχία, για ν ακούσω τη φωνή σου μόνο- . Κοιτάζω το μπαλκόνι του παλιού μου σπιτιού. ΠΟιός να μένει άραγε εκεί ; Κι ενώ είναι τόσο εύκολο ναμάθω, δεν θέλω να την έχω αυτήν την πληροφορία.
Αναπολώ τις στιγμές μου σ αυτήν εδώ την πόλη. Πόσα πρωινά μας βρήκανε με φίλους να κουβεντιάζουμε για τον θεό, για την ομοφυλοφυλία, για την πολιτική, για το σεξ... Πόσο αστεία θέματα πλέον όλα αυτά. Μοιάζουν τόσο αυτονόητες οι θέσεις μας πλέον. Αχ,πλέον γίναμε ενήλικοι άνθρωποι.ΑΠοκ΄τησαμε ενήλικες ζωές. Δε κοιμόμαστε πια το πρωί, αλλά ξυπνάμε το πρωί. αποκτήσαμε και ενήλικες συμπεριφορές. υποκριτικές, ξενέρωτες, ταχα μου λελογισμένες - κουραφέξαλα, δεν θα γίνω ποτέ ενήλικη κατά βάθος. θα μαι πάντα το παιδί που κοκκινίζει όταν λέει το ποίημα του, κι όσο για τον παροσμητισμό μου... μακάρι κάποτε να καταφέρω να τον ελέγξω-
Αυτή ηπρωινή υγρασία σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις μου φέρνουν μία μελαγχολία, μία νοσταλγία για όλα όσα ζήσαμε σ αυτή τη πόλη. Ενα αγόρι βαδίζει  προς το μέρος μου  και κάνω να τον χαιρετίσω, μα τον κοιτάω και δεν τον ξέρω. Φυσικά, οι δικοί μου γνωστοί ή τριαντάρισαν ή εικοσιπεντάρησαν. Γρήγορα πέρασαν τα χρόνια. Βαδίζω προς τον ξενύχτι της καρδιάς μας, εκεινον που πάντα μας ταίζε μετά από τα ούζα. Με βλέπει και χαίρεται. Αντικρίζω ένα μαγαζί άδειο.παλιά ήταν γεμάτο. πιάνουμε κουβέντα. Είμαι συγκρατημένη, μάλλον θα φταίνε κι οι 10 ώρες ταξίδι, εκείνος όμως δεν είναι. Με κερνάει μπύρα και μου λεει πως όταν χρειαστώ θα ναι εκεί. Αχ, βρε Κομοτηνή, να αυτά ζήσαμε στα σπλάχνα σου, γι αυτό δε ξεκολλάει το μυαλό μας από σένα.
Οι δρόμοι αυτοί κρατούν κάτι από την αθωότητα μου, την οποία θέλω να ελπίζω ότι δεν έχω χάσει, σε αντίθεση με πολλούς και μη εξαιρετέους άλλους "φίλους" - ποιός έκλεψε την αθωότητα ρε ρεμάλια ; - Αχ οι δρόμοι αυτοί, ξέρουν όλα μου τα μυστικά, τα μεθύσια μου και στα σίγουρα ξέρουν και τα βήματα Σου, το σχήμα των ποδιών Σου, εχουν ακούσει τη φωνή Σου.
 Αυτή η πρωινή υγρασία, εισχωρεί στα κόκαλα μου. Αυτές οι δικές μας στιγμές όμως με κάνουν να κρυώνω ακόμα περισσότερο. Παγώνω στην ιδέα ότι ζεις ακόμα μέσα μου, μετά από τόσα χρόνια. Είναι πασίδηλο βέβαια ότι το σώμα δε ξεχνάει. Κι εγώ μόνο έτσι σ ερωτεύτηκα κι η αλήθεια είναι ότι άλλο τρόπο δεν ξέρω. ΠΟιός ερωτεύεται χωρίς το σώμα ; Αστικές κουλτουρο-υποκρισίες τις οποίες προσπάθησα να ασπαστώ κι εγώ. Κόπος μάταιος... " Δώσ μου το ρίγος το παλιό...." Ακινητοποιημένη μία ολόκληρη Κυριακή πρωί στο κρεβάτι στην Αθήνα, τραγουδούσα αυτό το κομμάτι και ο νους μου δε πήγαινε σε άλλον άντρα. Αλλά δε ριγώ πια. Μόνο κάτι στιγμιαίες παρορμητικές αναλαμπές, που ακόμα κι αν θέλω να τις αφήσω να γίνουν φωτιά, το υποτιθέμενο αντικείμενο του πόθου μου- λέμε τώρα... ποιού πόθου ; - θα είναι στον κόσμο του. Εσύ βέβαια μια χαρά τα χεις βρει με την άλλη. Ο μόνος λόγος που τη ζηλεύω είναι για τις απίστευτες στιγμές μαζί σου στο κρεβάτι. Για τίποτα άλλο.
Μακάρι να μπορούσες να μου φέρεις πίσω όλα αυτά που μου έχεις πάρει. Είμαι θυμωμένη. Απογοητευμένη και σίγουρα δεν θα ήθελα τώρα να είμαι μαζί σου- όχι αν το πάρουμε λογικά. Αν το σώμα μιλήσει, βέβαια, θα του βάλλω φίμωτρο. Μα έτσι κι αλλιώς τέτοιο ζήτημα δεν τίθεται. Οριστικά και αμετάκλητα έβαλες ΜΟΝΟΣ σου τελεία στην ιστορία αυτή,όταν έπαψε πια να σε βολεύει. Φευ. Δεν θέλω να τα θυμάμαι. Μόνο το ρίγος το παλιό... Αυτόν τον τρελό πόθο, αυτή την παραφροσύνη, εκείνες τις στιγμές που μέθαγα από σένα, εκείνη την παράλυση που σου προσφέρει ο έρωτας, εκείνη την ανάγκη της ιδιωτικότητας, εκείνη την επιθυμία που δε σβήνει ούτε κι αν κάνεις έρωτα όλη μέρα... Να αυτά θέλω να τα σκέφτομαι. Και κυρίως θέλω να ελπίζω ότι ίσως τα ξαναζήσω κάποτε- αν και πολύ αμφιβάλλω.

Στην υγειά σου

κι ας μας γάμησες.


Υ.γ δεν είχα καλύτερες λέξεις, ούτε τρυφερές λέξεις. μόνο ένταση έχω, θυμό και πόνο. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου