Στο Αστικό λεωφορείο

Στους τεράστιους δρόμους, όπου περιφέρεται κάθε μέρα, προκειμένου να τακτοποιήσει κάποια γραειοκρατικά ζητήματα του επαγγέλματος της, επικρατεί το απέραντο χάος.οι δρόμοι της πόλης αυτής είναι πολυσύχναστοι από αυτοκίνητα που άλλοτε τρέχουν,άλλοτε κολλάνε στην κίνηση και δεν κάνουν βήμα παρακάτω και τότε οι οδηγοί σφυρίζουν σαν τρελοί, καμιά φορά μουτζώνονται κιόλας. Διάφοροι πεζοί στην οδό Πατησίων πασχίζουν να περάσουν την διάβαση του δρόμου κατευθυνόμενοι προς κάποιο σταθμό του μετρό ή του ηλεκτρικού. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς την άνοιξη σ αυτήν εδώ την πόλη ζέχνουν ιδρώτα και απλυσιά. Τσουβαλιάζονται οι άνθρωποι ο ένας πλάι ή πάνω στον άλλον, σαν τις παστές σαρδέλες στο κονσερβοκούτι. Άλλες φορές από μέσα τους μπορεί να αλληλοβρίζονται. 

Κάποιες φορές θέλει να ανοίξει κι εκείνη το στόμα της και να ξεστομίσει τις πιο ποταπές βρισιές, άλλοτε με κάποια αφορμή και άλλοτε μόνο για να ξεσπάσει κάπου.Μόνο που δεν το κάνει ποτέ, αλλά αντ αυτού  φροντίζει να προσέχει καλά τη τσάντα της, ώστε να μην πέσει θύμα κλοπής.Καμιά φορά, παρατηρεί τους γύρω της.Μοιάζουν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Άλλος είναι χαρούμενος, άλλος είναι λυπημένος, άλλος είναι όμορφος και καλοφτιαγμένος και άλλος απεριποίητος και άσχημος. Κάποιες φορές σκέφτεται τι μπορεί να νομίζουν οι άλλοι για εκείνη. Μάλλον ότι πρόκειται για καμία που κάνει δουλειά γραφείου, ειδικά όταν είναι ντυμένη με το αυστηρό επιβεβλημένο στυλ που απαιτεί η εργασία της. " Είμαι μία αντίφαση, σκέφτεται. Ενας άνθρωπος μάλλον αντισυμβατικός που είναι ντυμένος με τα πιο συμβατικά, αστικά ρούχα. Ύστερα το σκέφτεται βαθύτερα: Δηλαδή την αντίθεση μας στις συμβάσεις την αποδεικνύουμε μόνο και μόνο από τα ρούχα μας ; Κι ο Μπελογιάννης ακόμα πρέσβευε ότι πρέπει να είμαστε ντυμένοι καλά, ώστε να ακουγόμαστε στην αστική τάξη. Κι αυτό είναι σωστό. Δεν θέλει να αποκαλύπτει με το ντύσιμο της στοιχεία του χαρακτήρα της. Η ουσία μας είναι για όσους ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο με όλους εμάς." 

Κάποτε κλείνει τα μάτια. Νιώθει ότι τα πόδια της δεν την βαστάνε, μίας και περπατάει από τις 8 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι κι έχει αντιμετωπίσει ήδη τη δυσκαμψία του ελληνικού δημοσίου. Για ένα ρημάδι χαρτί, ναι μόνο για ένα, έχει ξοδέψει τρείς ώρες από τη ζωή της. Στο μεταξύ, όταν περπατάει ή όταν είναι αφηρημένη υπάρχουν σκέψεις που τις έρχονται στο μυαλό. Είχε κάποτε έναν φίλο συνθέτη που της έλεγε ότι ακούει στο νου του μουσικές. Εκείνη πάλι ακούει λέξεις, δηλαδή σκέψεις, οι οποίες ζητάνε μάλλον δικαίωση. Ζητάνε να εκφραστούν με κάποιο τρόπο, μα την ώρα που θα γυρίσει σπίτι, και θα είναι ήδη πολύ κουρασμένη, δεν θα μπορέσουν όλες αυτές οι σκέψεις να αναπραχθούν στην ακριβή και αρχέγονη μορφή τους. Ήθελε ένα τσιγάρο. Σήμερα ήταν οργισμένη εξ αιτίας της κούρασης ή μάλλον εξ αιτίας της αναισθησίας των ανθρώπων. 

Έχει απογοητευτεί από το ανθρώπινο είδος. Λέξεις και σκέψεις πολιτικού ενδιαφέροντος περνάνε από το μυαλό της-από τον σκληρό δίσκο της. Κάποιοι που νομίζουν ότι κυβερνούν τον ανυπεράσπιστο αυτό τόπο "με τις χρυσές ελιές", τα απέραντα λιβάδια και το ανεξαντλητο γαλάζιο κλείσανε, λέει, συμφωνία. Διαπραγματεύτηκαν, λέει, για πόσα θα μας ξεπουλήσουν- και στις αρένες του κόσμου, μάνα μου Ελλάς, (..)τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς...- Είμαστε μία χώρα ξεπουλημένη αυτήν την στιγμή, ο αέρας που αναπνέουμε είναι υποθηκευμένος, οι πλουτοπαραγωγικές μας πηγές παραδεδομένες στις μεγάλες εταιρίες, που σαν κοράκια περιμένουν τον αδύναμο,ώστε να τον εξαγοράσουν. Μόνο που δικανικά να το δούμε η σύμβαση αυτή είναι καταπλεονεκτική και πάσχει ακυρότητα.Μα ποιό δίκαιο ; Και ποιά δικαιοσύνη; και τι εστί δίκαιο ; Μήπως δεν είναι θέμα ερμηνείας η έννοια της δικαιοσύνης. Αυτή η σχετικότητα που διέπει τις ερμηνείες δικαίου, αλλά και κάθε βιοτική σχέση μπορεί να την οδηγεί σιγά σιγά στην απογοήτευση. 

Υστερα το μυαλό της πηγαίνει στις διαπροσωπικές ανθρώπινες σχέσεις. Μήπως εκεί δεν είναι οι άνθρωποι βαθιά καταπιταλιστικοί ; Ο ισχυρός προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον, να αντλήσει δύναμη, αυτοπεποίθηση. Με λίγα λόγια ο μέγας Νίτσε έχει δίκιο, όσο κι αν δεν θέλει να το παραδεχτεί, " Ερωτας είναι η θέληση για δύναμη" ή έστω το απόσταγμα της σοφίας είναι αυτό. 

Κι όμως, συλλογίζεται τώρα λίγο πιο αισιόδοξα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι έστω κάπως πιο ισορροπημένοι ή μάλλον για να το θέσει πιο σωστά : το ίδιο ανισόρροποι με εκείνη κι ακόμα σωστότερα της ίδια αντίληψης για την ζωή. Δεν ξέρει αν είναι πολλοί, αλλά σίγουρα έχει γνωρίσει κάποιους και θα γνωρίσει μάλλον και ακόμα περισσότερους. Αυτό στα σίγουρα είναι μία κάποια σοβαρή ανακούφιση. 

Τελικά, φτάνει στον προορισμό της, σε αυτή την άθλια δημόσια υπηρεσία. Χαμένη στις σκέψεις της παραλίγο να χάσει τη στάση, αλλά τελευταία στιγμή είδε μία που της έμοιαζε στο ντύσιμο, και σαν χαμένη την ακολούθησε. Ανοίγει το μπλοκάκι με τις αγγαρείες, ώστε να θυμηθεί σε ποιόν απαίσιο μίζερο και δυστυχισμένο γραφειοκράτη έχει να πάει σήμερα. Ωρα 12.00. Ο φάκελος έκλεισε επιτυχώς. Ωρα 12.00. οι σκέψεις της αυτής ώρας ποτέ δεν καταγράφηκαν επ ακριβως. Μόνο τα φαντάσματα τους μείναν εδώ ως ένα ελάχιστο και πενιχρό αποτύπωμα.