Μεγάλη Δευτέρα

Σφάλισε τα παράθυρα,
κι ασε μόνο ανοιχτό τα τζάμι,
να μπουν μέσα τα θαύματα της άνοιξης,
να σε παρασύρουν στη μέθεξη της φύσης
φέρε κρασί μπρούσκο,
κόκκινο σαν αίμα,
άνοιξε εκείνο το παλιό πικ απ
και βάλε εκείνα τα νοσταλγικά βάλς της Βιέννης-
η προστακτική,
η πιο ερωτική έγκληση.

Ασε μόνο τα μικρά κεριά αναμμένα,
για ν αντιφεγγίζει το κορμί σου,
στο φως τους,
έτσι πάλλευκο, αγνό
και καθαγιασμένο.
Ιερά τα σώματα μόνον όταν γίνονται αντικείμενο πόθου,
μεταρσιωτικός ο Ερωτας.
Τα μαλλιά σου λούζονται στο φως,
η καρδιά μου σκιρτίζει,
αλυχτάει σαν σκύλος που πονάει.
Τα μακριά μαλλιά μου αγγίζουν την πλάτη,
ερεθίζομαι από την ερωτικότητα μου
-πάλι νάρκιση, μισή, ανολοκλήρωτη-

θα φύγεις, ξέρω το πρωί,
παίρνοντας μαζί σου εκείνο το άρωμα,
που λάτρευες.
Μια στιγμή μόνον ιερή ο Ερωτας,
κι ύστερα πόνος,
μάχες στα λευκά σεντόνια,
γδάρσιμο του σώματος,
πληγή που ματώνει
μέσα στην γλυκιά άνοιξη...

Εβδομάδα των παθών
κι εγώ ονειρεύομαι πόθους
κι αμαρτίες,
ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο,
που πεισματικά αντιστέκεται στην ανομβρία.

"Ω γλυκή μου εάρ, γλυκυτατόν μου τέκνον..."
Ο πόνος της Παναγιάς μεταπλαθεταί σε μελωδικό εγκώμιο.
Πα βου γα δε νι.
-Βυζαντινές νότες-
Μιά βυζαντινή αμαρτία γυρεύα,
κι ίσως τώρα το πληρώνω.
Η Παναγιά έκλαιγε το Θάνατο του Ανθρώπου,
που μας σαρώνει, μας καταρακώνει,
Κι εγώ να κλαίω εδώ τον Θάνατο του Θεού
- μα αλλον Θεό δεν έχω εκτός από τον Φτερωτό του Δωδεκάθεου- ,
που μας αφήνει ανυπεράσπιστους, ματωμένους σαν τις παλάμες τους Ιησού,
γυμνούς, εξαυλωμένους...

Γυμνή σε ξένο κρεβάτι,
σε ξένη αγκαλιά,
ακόμα ποθητή,
ακόμα λίγο μοιραία,
ένα πληγωμένο αγρίμι,
που επουλώνει παροδικά τις πληγές του
ή μήπως ρίχνει λίγο ακόμα αλάτι;
Εγκόσμια κι απόκοσμη συνάμα,
ευαίσθητη και σκληρή ταυτόχρονα,
είμαι ακόμα εδώ να με κατρώγει μίαν Ανάγκη...