Ενας ακόμα ματωμένος κόπος

 "Προσπάθεια για πρόβα ζωής. Μακριά του. Φιλότιμη προσπάθεια. Χωρίς αυτόν, πρόβα βυθού, θα προσπαθήσω κι άλλο. (..)Ανάθεμα την ώρα που τον γνώρισα. Για να μου θρυμματίσει τη ζωή. Πότε θα τον ξεχάσω ; Οταν ακμάσουν τα βρύα και γίνουν σαν τους κέδρους του Λιβάνου. Ποτέ" 

Μ. Κάραλη, του έρωτα μέγα κακό

Αγαπη μου, 

(έτσι θα σε προσφωνήσω πάλι, και πάλι και -πολύ φοβάμαι- για πάντα) είναι τόσο πολύς καιρός που δεν σου έχω γράψει ούτε μία σειρά, ούτε μία γραμμή. Ισως γιατί με πονάει, ίσως γιατί είσαι ένα κομμάτι της ζωής μου που προσπαθώ απεγνωσμένα να το ξεχάσω, να το διαγράψω και να πάω παρακάτω. Πήγα και παρακάτω, και έπεσα σε γκρεμό, από γκρεμόν εις γκρεμόν πηγαίνω. 

Οποιος έχει πει ότι ο χρόνος είναι γιατρός, βρίσκεται σε σύγχιση. Ο χρόνος μεγαλώνει τους πόνους, τους πολλαπλασιάζει, η απουσία διογκώνεται, καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στο δωμάτιο, όσο προχωρά ο καιρός. 

Κι εγώ εδώ: Ακόμα σε θυμάμαι. Είναι φορές που έρχεσαι ξανά στον ύπνο μου να με αναστατώσεις και να με διαλύσεις. Αλλες φορές σε βλέπω σε φιγούρες άλλων αντρών, που σου μοιάζουν. Κάποτε σε βλέπω στα πρόσωπα των εραστών μου, γίνονται όλοι ξαφνικά στην φαντασία μου ένας, αλλά έχουν τη δική σου μορφή. Τους βαρέθηκα όλους. Οσο πιο πολλούς γνωρίζω, τόσο περισσότερο μου λείπεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως ό,τι έζησα μαζί σου μπορεί να μην το βιώσω ποτέ ξανά. - και πόσο φτωχή θα είμαι, αν αυτός ο φόβος επαληθευτεί-. Βαρέθηκα αυτή την ερωτική ρουτίνα, αυτή την ερωτική ανιαρότητα. Δεν με εμπνέει κανείς και όποιος κατά περιόδους μετά από εσένα, με ενέπνευσε ήταν στον κόσμο του, ο οποίος δεν περιελάμβανε και εμένα. Κουράστηκα. Ισως δεν έμαθα να ψάχνω σωστά. Ισως τελικά να μη σε ξεπεράσω ποτέ. Αλλά αυτό αντιβαίνει στην λογική, και δεν μπορεί να συμβεί. Δεν γίνεται να ζω με αναμνήσεις. Λες κι η ερωτική μου ζωή σταμάτησε στα χρόνια που έζησα μαζί σου. 

Είμαστε χωριστά τέσσερις χειμώνες και τρία καλοκαίρια. Ακολούθησαν πολλοί επόμενοι- όχι, για να μη νομίζεις ότι ειμαι κτήμα σου, γιατί πάντα αυτό νόμιζες, και αυτό μπορούσε να με τρελάνει. Αυτή η αλλαζονία σου, η απαίσια αυταρκεια σου- ω πόσο τη μισούσα, πόσο σε μισούσα κατά βάθος, που δεν μου έμοιαζες καθόλου. Εγώ ήμουν και είμαι ατελής, ένας πεινασμένος για αγάπη σκύλος, που έχω ανάγκη τους ανθρώπους. Εσύ από την αλλη είσαι ο Λύκος της Στέππας, μόνος, έρημος και ικανοποιημένος την μοναξιά σου. Τις γυναίκες τις αντιμετωπίζεις μόνο ως σώματα, που θέλεις να τα ικανοποιήσεις, αλλά εκτός από το σεξ, δεν μας έχεις ανάγκη. Ολες οι πρώην σου τι θα λέμε άραγε  ; Μαρίνα, Αγγελική, Κατερίνα, συμφωνείτε σίγουρα μαζί μου περί της αυτάρκειας του. Προφανώς τον ερωτευτήκατε κι εσείς. Μάλλον μου μοιάζετε. Κρίμα που σας ζήλευα τότε. Πόσο ηλίθιο να ζηλεύεις το παρελθόν κάποιου αντί να ζηλεύεις το παρόν του και το μέλλον του. Αλλά τώρα τι να λέμε ; Πόσο μυαλό να έχεις στα είκοσι ; 

Δημιουργήσα αναμνήσεις και με άλλους άντρες σε πολλές γωνιές της πόλης. Ομως, μετά τα μεσάνυχτα, όταν η νύχτα είναι παγερή, σχεδόν άδεια και στολισμένη, το μόνο πρόσωπο που μπορώ να συναντήσω νοερά, είναι το δικό σου. Κάθε γωνία της πόλης λες και σε φωνάζει αυτό το παγωμένο βράδυ. Αρρωσταινα έξω στο κρύο, αλλά δεν ξέρω αν ήθελα να διακτινιστώ στο σπίτι κάτω από τα σκεπάσματα παρέα με το αλκοόλ μου ή αν ήθελα να βυθιστώ στις αναμνήσεις, και σ αυτή τη μελαγχολία του ανεκλήρωτου  που μάλλον διέπει όλη τη ζωή μου. 

Καμιά φορά πάνω στον παραλαγισμό μου, όταν το σώμα μου σε ζητάει, σκέφτομαι ότι πολύ θα ήθελα να ζήσω ξανά έστω ένα βραδύ μαζί σου. Αν μου έλεγαν ότι πεθαίνω, θα ήθελα να περάσω την τελευταία μέρα μου μαζί σου και κυρίως στο κρεβάτι σου. Ο,τι ένιωσα για σένα, εξάλειψε τον φόβο του θανάτου. Τώρα ο φόβος μου είναι μην πεθάνω και δεν προλάβω να ζήσω ξανά μία ιστορία σαν τη δικιά μας, και κυρίως μη τυχόν και δεν προλάβω να ερωτευτώ κάποιον ξανά, όπως ερωτευτήτηκα εσένα. Θα μπορέσω; τι λες ; Σου είχα πει ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Αποδείχτηκε ότι έκανα λάθος: Μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, γιατί με ανάγκασες να μάθω να ζω χωρίς εσένα, ακόμα και όταν ήμασταν μαζί. 

Ποιά είναι τα φάρμακα μετά από έναν χωρισμό; Να μου πεις εσύ, που όλα τα ξέρεις και όλα τα μπορείς. Είπες, θα περάσει ο καιρός και θα με ξεχάσεις. Βλάκα μου, πόσο λάθος έκανες... - "πόσο λάθος έκανα, που για σένα πέθαινα, τώρα που με πούλησες το ξέρω"- Το σώμα δεν ξεχνάει. Δεν θέλω να ακούσω ποτέ για  ερωτες ψυχής και άλλες τέτοιες μικροαστικές μαλακίες. Ο έρωτας είναι πάνω απ όλα σώμα, σάρκα και οστά, και υγρά, και τίποτα περισσότερο, και τίποτα λιγότερο. Είναι έμπνευση που ξεκινάει όμως από το κέντρο του σώματος και μόνο από εκεί. Εψαξα τα φάρμακα μου, πήρα τα χάπια μου: ποίηση, θέατρο, σινεμά, σεξ- πολύ σεξ με πολλούς-, περιόδους ερωτικής μοναξιάς. Δεν βρίσκω γιατρειά οριστική, ωστόσο- "Δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά"- . Κάθε τόσο έρχεσαι μέσα μου, και μου αναστατώνεις όλα τα τακτοποιημένα και καλογυαλισμένα μου αισθήματα, όλα τα απόλυτα αξιώματα μου " ότι δεν άξιζες φράγκο και ότι δεν αξίζεις ούτε να σε φτύσω". Δεν ξέρω τι εξουσία έχεις ασκήσει μέσα μου, δεν ξέρω πώς κατάφερες να το κάνεις αυτό- ίσως και να ξέρω, γιατί το κρεβάτι είναι παντοδύναμο- , ερευνώ πολύ συστηματικά εδώ και πολύ καιρό πώς σε άφησα να μου το κάνεις αυτό, και κυρίως γιατί να ερωτευτώ έναν άνθρωπο χωρίς να μου δώσει όπλα παρά μόνο σεξ. Ερωτήματα ίσως υπαρξιακά και άλυτα. Ισως τα φάρμακα στους χωρισμούς να είναι μόνο οι εσωτερικές αναζητήσεις. Ενας έρωτας διαβρώνει τις επιφάνειες σου, διαφοροποιεί και ξαναγεννά τις αισθήσεις σου, και όταν φεύγει σ αφήνει διάτρυτη, ίσως περισσότερο λεία, ισως περισσότερο συνειδητοποιημένη περί της ασυνειδητότητας του είναι μας.

 Τελοσπάντων, δεν ήθελα να σου γράψω αυτό. Ηθελα να σου γράψω, ότι δυστυχώς για μένα, ζεις ακόμα μέσα μου και κυρίως το σώμα σου έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια πάνω μου. Δεν ξέρω αν θα σε ξεχάσω ποτέ. Είχα πει ότι δεν θα σου ξαναγράψω, κι όμως το έκανα. Είχα πει ότι δεν θα σε ξανασκεφτώ, και όμως σε ξανασκέφτηκα. Δεν ξέρω αν έπαψα ποτέ να σε σκέφτομαι, δεν ξέρω αν θα πάψω ποτέ να σε σκέφτομαι. Ισως η λύση είναι να αφήνεσαι κατά καιρούς σε όλες τούτες τις ματαιώσεις των προσδοκιών σου, να καλοδέχεσαι τον πόνο, να καλοσορίζεις την αίσθηση του ανικανοποίητου, γιατί ίσως μόνο έτσι να μπορέσεις να ηδονιστείς και να συναντήσεις ίσως την πολυπόθητη πληρότητα, αν υπάρχει κι αυτή.