Ματαιώσεις.

Αναψε η λάμπα στο απέναντι πεζοδρόμιο.
άναψε κι εμένα ο πόθος μου,
μα το φως αυτό αύριο το πρωί θα σβήσει,
κι ήσυχα κι αναίμακτα θα κοιμηθεί κι αυτό το πάθος.

Αύριο θα 'ναι ένα παγωμένο δειλινό..
μήνας Δεκέμβρης, Χριστουγεννιάτικα φώτα..
κι εγώ πιο παγωμένη από ποτέ,
θα προσπαθώ να ξεριζώσω από μέσα μου
μέσα στους πολλούς κι Εσένα.

Κι ύστερα, όταν πια θα ξεχάσω τα μάτια σου,
όταν πια δεν θα ακούω εκείνον τον αντίλαλο της  φωνής σου,
τότε ξανά με το αμήχανο χαμόγελο θα επιστρέψεις,
να μου θυμίσεις πως ίσως κάποτε να σ' αγάπουσα.