δρομοι παλιοι που αγαπησα και μισησα ατελειωτα..

Ο δρόμος είναι το σπίτι μου...
Οταν είναι έρημοσ ο δρόμος, καθρεφτίζεται η ερημιά...
Εκεί μέσα στους δρόμους ατέλειωτες ώρες γύριζα μόνη,
παρέα με κάτι στίχους δανεικούς
και κάτι μουσικές φερμένες απ τα ξένα και κάποτε μερικές σκέψεις που της έγραφα...

Εκεί μέσα στους δρόμους να βλέπω τους ανθρώπους να ερωτευονται ,
να χάνονται...
κι άλλοτε μέσα στους δρόμους,
που δεν έβλεπα τίποτα παρα μόνο τα φώτα να καθρεφτίζονται στην υγρή άσφαλτο...

Αδειοι δρόμοι, μελαγχολικοί, εκτεθιμένοι στην βροχή...

Η ησυχία σας και άλλοτε η βουή σας, τα φώτα σας...

Ειδικά οι χριστουγεννιάτικοι δρόμοι είναι ωραίοι, ωραίοι και ανυποφοροι, γιατί απλά είναι ψεύτικοι...
Μέσα στους δρόμους όταν αδειάζουν, ένα τσιγάρο και πόλεις άδειες...
Μέσα στους δρόμους, που τους έχω ερωτευτεί, εκεί θα με βρεις...
μέσα στους δρόμους πενθούσα, χαιρόμουν, ερωτεύομαι...
Μέσα στους δρόμους φτιάχνω σκηνικά, σε βρίσκω εκεί και μετά σε χάνω...
Μέσα στους δρόμους ζωγραφίζεται η ζωή...
Αδειοι δρόμοι.
Φωτισμένοι δρόμοι.
Γεμάτοι δρόμοι, γεμάτοι και τόσο μα τόσο άδειοι...

Ζητιανιά, ξεπούλημα, διαδηλώσεις, μαλλιάδες, ρουφιάνοι, καριόληδες, χασικλήδες, ερωτευμένοι,φοβισμένοι, τραγουδιστές, παράξενοι, ωραίοι τρελοι, καλλιτέχνες, μοναχικοι,παθιασμένοι.... όλοι εκεί ζουν

Δρόμοι.... για μένα οι δρόμοι είναι άφεση... είναι ποιηση, είναι τα μάτια σου, είναι το γέλιο σου, είναι η μελαγχολία μου, είναι τα τραγούδια, είναι η καρδιά, είναι το πάθος, είναι άφεση...
είναι οι γραφές μου.
ειναι το σπίτι μου.