Σ όσους...

Λοιπόν, με έχεις βρεί σε μια φάση δύσκολη της ζωής μου και με πατάς.

Σ αφήνω να με πατάς.

Θέλεις να με πληγώσεις με τα λόγια σου.

Προσπαθείς ανελέητα να το κάνεις, επειδή σ αρέσει να βλέπεις τους άλλους να υποφέρουν.

Και ποιός σου είπε οτι θα το καταφέρεις;

Ηδη πληγώθηκα.

Ηδη σ άφησα να με πατήσεις.

Βέβαια, σε έστειλα στο διάλο αμέσως.

Ομως αφού κατάφερες να με πληγώσεις με πάτησες.

Και λοιπόν; τι νομίζεις;

Πιστεύεις οτι υπερέχεις απο εμένα; Νομίζεις οτι είσαι πιο δυνατός/ή;

Ε; για πές μου, λοιπόν ανθρωπάκι, τι νομίζεις;

Δεν απαντάς,ε;

Τι να πεις;

Λοίπον, με βρήκες στα δυσκολά μου.

Εμένα όμως, γλυκό μου παιδί, τα δύσκολα μ αρέσουν.

Πάντα μ άρεσαν.

Επεφτα πάντα ΜΟΝΗ σε έναν Ωκεανό,

αυτόν που τόσο λάτρεψα.

Μέχρι τώρα δεν πνίγηκα.

Πολλές φορές κινδύνεψα, αλλά ΟΧΙ. Δεν πέθανα.

Οχι ακόμη, λατρεία μου....!.

Κι προπαντώς,όχι επειδή εσύ έτσι με θες.

Πνιγμένη, πεθαμένη, χωρίς καμία αντίσταση.

Ε λοιπόν, με πλήγωσες.

Αλλά, μάτια μου....! , δεν με ξέρεις καλά εμένα.

Με υποτίμησες; Δε με υπολογισες όπως έπρεπε;

Ε λοιπόν, θα δεις τι μπορώ να κάνω! Γιατί μπορώ.

Οταν με υποτιμούν, τότε ξυπνά μέσα μου εκείνο το ΑΙώνιο, Εναγωνιο, Πείσμα και αυτό με κυριεύει. Εκείνο το κεφάλι το αγύριστο που άλλο δε ξέρει, παρά να κάνει το δικό του...

"Γατί είμαστε κάτι κεφάλια αγύριστα" μωρέ!!

το Γραψε κι ο Ποιητής.

Μα εσύ που να ξέρεις απο ποιητές?

Το κεφάλι σου είναι καμμένο απο όσα σκουπίδια σου πουλάνε οι τηλεοράσεις και τα περιοδικά.

Και όχι, δε ξέρεις.... τι παιχνίδι σου στήνουν.

Και λοιπόν, Η χαρμολύπη μετατρέπεται σε Πείσμα, πιο ψηλό πιο μεγάλο και καταφέρνει να κάνει ο,τι της αρέσει.

Οταν λοιπόν, η Χαρμολύπη, γίνεται τόσο δυνατή

που ούτε εκείνη δεν το πιστεύει,

τότε εσείς τρίβετε τα μάτια σας.

Υψώνεται. Πετιέται.

Σας χαιρετάει και σας αφήνει πίσω μικρόψυχα και ηλίθα υποκείμενα.

Ολη την δυναμη της και το πείσμα της την οδηγούν.

Τα καταφέρνει.

Πετυχαίνει.

Κερδίζει κάθε μέρα και μια μάχη με τον ευατό της,

με την άνοιξη που της ζητάει να ζήσει,

με τα καραβια που φεύγουν,

με τους ηλίθιους ανθρώπους,

μ αυτόν τον έξω σαπισμένο κόσμο.

Κάθε μέρα και μια μάχη

και μια λαβωματιά.

Μάχη και για ένα προσωπικό όνειρο.

Ο αγώνας μετράει.

Για όσους λοιπόν.... για όσους αντί να σου στέκονται σε πληγώνουν, για όσους είναι κυνικοί, ηλίθιοι και κατ επίφαση άνθρωποι. για όσους είναι κομπλεξικοί και θέλουν να με μειώσουν και να με πληγώσουν... μόνο γι αυτούς είναι αυτή η οργή.