Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Περι γνωσεως και περι ερωτος!


"εσύ με την τρέλα που κουβαλάς σίγουρα είσαι ερωτευμένη", μου είπε μια καθηγήτρια μου εχθές.
Και ναι, το παραδέχομαι. Είμαι σίγουρα ερωτευμένη μ αυτό που μέσα μου ανυψώνεται, μ αυτό που γεννιέται και πεθαίνει κάθε μέρα, με την ίδια την ζωή.
Είμαι ερωτευμένη με την θάλασσα, με το πράσινο,με το μπλε, με τον ουρανό, με τον χειμώνα, με την βροχή, με το φεγγάρι που βλέπω να φέγγει δειλά-δειλά απόψε στο μπαλκόνι μου, μ αυτό τον αιώνιο πανάρχαιο ρυθμό που δένει το σύμπαν, μ αυτή την μουσική των Σειρήνων, που ακούω κάθε μέρα στ αυτιά μου όταν ξυπνώ.

Άκου την φύση, κοίτα, γεννιέται. Σου ψιθυρίζει, σε χαϊδεύει, ο ήλιος σε αποκοιμίζει, τα χελιδόνια εμφανίστηκαν, να σου φέρουν μήνυμα ελπίδας.
Να σου πουν.."το καλοκαίρι έφτασε, άσε τον ήλιο να μπει στην καρδιά σου. Λοιπόν, τι περιμένεις; Παραδώσου! Αφέσου στην ζωή. Γέννησε την ζωή σου, ανάθρεψε την , δώσε της αρχές, δωσε της μια ζεστή αγκαλιά να κουρνιάζει όποτε το έχει ανάγκη. !"

Και, ναι, είμαι ερωτευμένη, με εκείνο που με κάνει άνθρωπο, με εκείνο που μέσα μου δε μ αφήνει να ηρεμήσω, μ αυτό που μ ανακατεύει το στομάχι, μ εκείνο που σπείρει την αμφιβολία, μ αυτό που γεννά φωτιές. Μα τι νόμιζες? Για την Γνώση, λέω.
Γι αυτή την υπέροχη Γυναίκα, που ποτέ δεν κατακτιέται. Αυτό το πονηρό θυλικό, που παίζει μαζί μας.
Η Γνώση, αυτή που μου επιτρέπει να κοιτάζω, κι όχι μόνο να κοιτάζω, αλλά και να βλέπω.
Να βλέπω τον ήλιο, την Ομορφιά, τον Άνθρωπο και την ψυχή του. Είναι αυτή που μου δημιουργεί κάθε φορά μια αίσθηση μυστηρίου και όλες οι προσπάθειές μου περιστρέφονται γύρω από την κατάκτησή της.

Ένα βιβλίο, που τ ανοίγεις κι αμέσως ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά σου και θες να τον κατακτήσεις!
Και ναι, δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ την ζωή μου χωρίς βιβλία, χωρίς χαρτιά μολύβια, μουσική, ποίηση, και ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ
Μαθαίνεις για να γίνεις άνθρωπος κι όχι μισάνθρωπος.

και, ναι, είμαι ερωτευμένη και μ εκείνον τον Φάρο, ναι εκείνον που είδαμε, και με τα ηλιοβασιλέματα και με τους γιαλούς και με το βουνό, με τα κουκουνάρια, τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος...
Μ όλα αυτά λοιπόν, ναι, είμαι ερωτευμένη.
Κι αυτός ο έρωτας ποτέ δεν θα πεθάνει, θα ζει εκεί, θα παραμονεύει σε κάθε βήμα μου, σε κάθε χαρά σε κάθε θλίψη σε κάθε απογοήτευση, αυτός, θα με αντέχει.






"και δεν αγάπησα εσένα που τόσο με κράτησες

όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα,

τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα

τις νύχτες που γυρνούσα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου,

τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει,

τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη".

3 σχόλια: