και νομίζεις πως ζεις...
ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως αγαπάς,νομίζεις πως ερωτεύεσαι...
όλος σου ο κόσμος ένα μαύρο κουτί, ένα σπίτι,τέσσερις τοίχοι και η μουσική.
ένα ραδιόφωνο να παίζει μέρα-νύχτα,τσιγάρα σωρός,μπύρες,βιβλία ιταλικών,ένας έρωτας στην Ιταλία... κάθε βράδυ το τηλέφωνο,μουσική,τσιγάρα,καπνός,μελαγχολία...
η ζωντάνια λείπει,τα μάτια σου σκοτείνιασαν,η ζωή σου πάλιωσε...
"παλιώνουν οι άνθρωποι.. " δε ζεις πια,μόνο περνούν οι μέρες,έτσι η μια διαδέχεται την άλλη χωρίς καμιά ουσία,χωρίς καμιά φιλία..έτσι,υψώνεις τείχη τεράστια γύρω σου για να μην μπορέσει κανείς να δει την ομορφιά και την ασχήμια σου,το αγνωστο σου,το τέρας σου,την πεντάμορφη...κανένας,μέσα σ ένα μικρό παραμύθι νομίζεις οτι ΖΕΙΣ,ενώ στην ουσία περνάει η ζωή σου χωρίς κανένα χρώμα,ετσι άοσμα,βαρετά και ηλίθια,αφήνεις τον χρόνο να σε γερνάει...γιατί.."παλιώνουν οι ανθρωποι.." γιατί βιάστηκες να τα ζήσεις όλα και τώρα τίποτα δεν σου έμεινε ή έτσι νομίζεις...
και δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο απ το να μην σ ενθουσίαζει τίποτα, απ το να είσαι πάντα στη μέση,πάντα στο ροζ και στο γκρι... λυπάμαι για σένα.. γιατί... "παλιώνουν οι άνθρωποι..."
με προβληματισε αυτην η αναρτηση..
ΑπάντησηΔιαγραφήπαλιωνουν οι ανθρωποι?
εξαρτάται τον άνθρωπο.μα πιστεύω πως γενικά παλιώνουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι και βιβλίο του Μουρσελα η φράση. απο κει την έκλεψα.είναι ωραίο το βιβλίο,αν θες διαβασε το ! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήτο βρηκα στο ιντερνετ.. νμζ ηταν ποιημα κ τ εψαξα.. το εχω στο νου παντως..!:))
ΑπάντησηΔιαγραφή