εξομολόγηση

eίναι αυτή η μανία που με πιάνει, μου κουρσέυει το μυαλό, μ αρπάζει απ τα μαλλιά και με πετάει σε μια βαθιά άβυσσο,μ' αφήνει μόνη και βιασμένη μέσα σε μιοα έρημη χαράδρα, εκεί που ποτέ δεν θα με βρει κανείς, εκεί που ίσως με βρήκες πριν πολλά χρόνια ΕΣΎ.

να οι σκέψεις αυτές οι φλεγερές, αυτέ οι σκρόφες οι ελπίδες, αυτή η οργή, που μ αφήνει διψασμένη κι ύστερα σέρνομαι αποκαμωμένη μέχρι την διπλανή πόλη, μέχρι εκεί που πριν απο πολλά χρόνια σε είχα συναντήσει.

Και που πάω, τι κάνω, γιατί να ζω, γιατί να υπάρχω.

κι ύστερα μου την δίνουν κι αυτοί οι δήθεν που κυκλοφορούν γύρω μου, αυτοί οι τζιβάδες, αυτοί ο ι μαλλιάδες, αυτοί οι "κουλτουριάρηδες", που δεν μπορούν κάνουν τίποτε άλλο παρά απο το να γαμήσουν όποια γκόμενα του κάτσει, παρα απο το να ονειρευτούν επαναστάσεις δήθεν επαναστάσεις, γιατί δεν τους βολεύουν, γιατί αυτοί είναι μια χαρά μικροαστοί και αστείοι, κρυμμένοι μέσα στο αριστερο-ανασρχικό τους προφιλ.

Κάποτε μίλαγα με δαύτους. Πλέον τους απαξιώνω.

Κι έπειτα έχω κι αυτή τη φίλη την πουτάνα.

Κερατώνει τον γκομενο της με έναν μεγάλο μαλάκα και περιφέρεται μόνη της μέσα στην τεράστια πόλη της Αθήνας πιωμένη και βιασμένη συβαισθηματικά απο τον μήτσο.

Εχει νόημα,, την ρωτάω, Μόνο που αυτή τόσο που έχει πονέσει δεν έχει απαντήσεις.

Ετσι είναι ο πόνος, όταν αγγίξει τα ορια του.Φτάνει στα όρια του τίποτα, της αναισθησίας.

Κι εγώ.... Αχ εγώ πόσο την καταλαβαίνω;;; Γιατί κι εγώ 'έχω περάσει αμνησίες και σιωπές και έρωτες, όχι τετοιους, μα μόνο εκείνους που έζησα μέσα στα γραφτα μου.

Γιατί όπως λες κι εσύ, δεν ερωτεύομαι νορμάλ άτομα.

Ευκολα ορίζεις κάποιον ως μη νορμάλ.

Εσύ όλα τα ξέρεις κι όλα τα μπορείς.

Μόνο που εγώ, να εγώ... ξέρεις, δεν ξοδεύομαι αππο δω κι απο κει.

ΕΧΩ ΞΟΔΕΥΤΕΊ, ΝΑΙ. δεν το αρνούμαι.

Μα την αλλη μέρα ξύπνησα κι ήμουν εγώ ο εαυτό μου εγώ η Πόπη, αυτή η άλλη, η μη ρομαντική, η προσγειωμένη στον σάπιο σας κόσμο.

Αυτό δεν παλεύαται τόσα χρόνια να κάνετε;;;

Να με προσγειώατε δεν θέλατε;;;

Ε λοιπόν, ναι, ορίστε. Ιδού η ταπείνωσις.

Ωρες ώρες νομίζω πως γίνομαι σαν εσάς του αχρείους, σαν τους άντρες τους ηλιθιους, όχι αυτούς που ερωτεύτηκα.

Με τρομάζω αυτές τις ώρες.

Ειμαι κάτι... Είναι κάτι, βράδια που καίγονται, γεμάτα αλκοόλ.

Μόνο που το τελευταίο το συνήθισα πια και δεν με πιάνει και γι αυτό δεν μπορώ να γράψω.

Είχε πανσέλληνο ,ξέρεις, αυτές τις μέρες.

Κι εγώ βγήκα στο πάρκο και μόνη, ξένη απο όλους, χάζεΥΑ αυτό το φυσικό θαύμα.

Να σε θεούς δεν πιστεύω, δεν με βοηθήσανε ποτέ, ούτε εμένα, ούτε την ανθρωπότητα.

Μόνο που όπως έω κι εγώ, οι αισθηματικοί έχουν έναν δικό τους θεό.

Και που λες, να, το φεγγάρι, μου έφερε στο μυαλό ένα τίποτα που αγκαλιάζω κάθε μέρα.

Θυμήθηκα τους ανθρώπους, που μια ματιά δεν ρίχνουν ψηλά.

Αυτοί οι άνθρωποι οι σκυμμένοι και βουβοί που καθρεφτίζονται μέσα σε λίμνες και ερωτεύονται μόνο και μόνο τον εαυτό τους χωρίς να ξέρουν πως δεν έχει νόημα.

Ηθελα να τους φωνάξω, να στρέψουν τα μάτια πάνω. Μα ο κόσμος με ξέχασε ή εγώ τον έχασα;;;; Ρητοτική και πικρή η ερώτησις. Μόνο που πάντα θα γελάω και θα ΖΩ όχι όπψ; ζουν αυτοί εκεί έξω, χωρίς να μπορούν να αγαπήσουν την φύση, την ζωή και τον έρωτα.

Θα ζω με το δικό μου πάθος που θα με καίει.Πάθος για ο,τι ανθρώπινο μπορεί να υπάρξει, για την ποίηση, για την θάλασσα, για το φεγγάρι, για τους φίλους( αν και πάντα μόνη θα μαι,εκτος κι αν εχω τσιγάρα), και ενίοτε και για τους άντρες. αν και οι τελευταίοι είναι αόρτιστο μακρινοί, τραγικοί θα έλεγα, ανάμεσα στο σύννεφο θλίψης και εξαγνισμού που τους περιβάλλει.

Παρεξηγημένα και ανώριμα ενδεχομένως όντα,που κάθε φορά που μας πληγώνουν συνηθίζουμε να γενικεύουμε. Δεν παρεξηγώ κανέναν απ όσους μ έχουν πληγώσει. ξέρω πως το θέλησαν. Ξέρω πως εκείνοι έχασαν κάτι απ την μαγεία της νύχτας.

Και λοιπόν τι ;

Να τους καταδικάσω;;;

Οχι, δεν θα το κάνω.

Τους ΑΓΑΠΆΩ, τους συμπονάω.

αν δεν έχεις δει άντρα να κλαίει στην αγκαλιά σου δεν θα το νιώσεις ποτέ αυτο που γράφω.

Ξέρεις, δεν συνηθίζω να μιλώ πολύ και φλύαρα. Λίγα λέω απο τα βαθύτερα και τα ουσιαστικότερα. Πάντα φροντίζω να γράφω. Ολη μου η ζωή είναι γραφές. Ατέλειωτες γραφές.

Δρόμοι που δεν με πήγαν πουθενά.

Βαθιές πληγές και αδικίες που με σημάδεψαν.

Κι ήμουν πολύ μικρή όταν κατάλαβα πως η αρετή στον κόσμο αυτό ποτέ δεν πληρώνεται.

Και πως οι άνθρωποι, των οποίων πραγματικά μπορούμε να τους σκοτώσουμε με μια σφαίρα αυτή την αιώνια θλίψη που τους διακατέχει, απέχουν χιλιόμετρα απο μας, ακόμα κι αν είναι κοντά μας, ακόμα κι αν είναι στην αγκαλιά μας.

γιατί εγώ θεωρώ πως τους ανθρώπους δεν τους κρατάς ούτε με τα μάνταλα ούτε με τις αγκαλιές. Αλλά απλά μια μέρα φεύγουν μακριά, έτσι αγέρωχοι και μακρινοί καθώς έρχονται και στέκεις κουνώντας ένα λευκό μαντήλι.

Και πονάς. Ω ναι πονάς.

Μα αυτός που φεύφει πονάει περισσότερο και κόβει κομμάτι απο πάνω του. Είναι η σάρκα του. Εσένα απλά το δάκρυ σου κι η ψυχή σου που παίρνει μαζί του ο δραπέτης.

Και ναι όλα ετούτσα μπορείς να τα πεις θλιβερά.

Μα είναι η αλήθεια.

Κι εγώ έχω μάθει να αντέχω τις αλήθειες, ακόμα κι αν πονανε.

Και μπορεί να με λένε ρομαντική, μα δεν ζω σε ροχ συννεφα, αλλά πολύ κοντα στην αγοραία αυτή καθημερινότητα.

Αλλο τι ονειρεύομαι, άλλο τι επικρατεί...

Εχω επίγνωση.

Μόνο που εγώ αντέχω το παρόν, αντέχω αυτό το τίποτα που υπάρχει σε όλα και ξέρω πως δεν γίνομαι αδύναμη.

Μ αρέσει να λέω την αλήθεια έτσι καθαρά και ξάστερα και να την ακούω επίσης.

Λατρέυω ο,τι οι άλλοι φοβούνται και απεχθάνονται.

Χα οι άλλοι... Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι. Παράξενοι και αγαπημένοι.

Θα μαι μια απάντησηή μήπως μια ερώτηση; Εσύ που δεν ήξερες τίποτα απο μένα, έλεγες οτι είμαι μια ερωτηση. Κι όταν ακόμα με κράτησες μέσα στην υποτιθέμενη αγκαλιά σου, ήμουν γα σένα ένα αίνιγμα. κι εγώ απορώ γιατί. στα είχα πει όλα.