κι όμως τώρα όλα είναι ξεκάθαρα μέσα μου, καθώς η δική σου σκιά έπαψε να υπάρχει πάνω απ την καρδιά μου.
Απορώ πως γίνεται να βλέπω την ποιηση σου και να αδιαφορώ και να μην νιώθω κάτι...νιώθω μόνο το κάτι, αυτό το κάτι που νιώθουμε όταν βλέπουμε τους παλιούς μας έρωτες... Κι η ποιηση την εικόνας σου πλέον δεν μου δημιουργεί εκείνη την τρεμούλα.. παράξενο ε;
Τώρα είμαι σχεδόν ελεύθερη. Πάντως απο σένα ελεύθερη. νομίζω.Περίεργο ε;;; Πολύ ε; Δεν μπορώ καν να το πιστέψω. Γιατι εγώ με την ιδέα σου μεγάλωνα και τα μάτια σου πάντα μου έφερναν ένα ηλίθιο χαμόγελο, απ αυτό που έχουν οι βαθιά ερωτευμένοι άνθρωποι..Mα τώρα το χαμόγελο έχει σβήσει κι απλά όταν περνάς δίπλα μου θυμάμαι πως κάποτε σ αγάπησα... κάποτε για πολλά χρόνια ήσουν κι εσύ μια αιτία εμπνευσης και γέλιου, ενώ τώρα είσαι απλά μια ξεχασμενη φωτιά, η οποία δεν θάφτηκε, απλά έσβησε, έτσι, αόριστα,μόνη της. Παράξενο ε;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου