παρακκληση

Ελα και πιάσε με απ το λαιμό,
κάνε με να πνιγώ,
κάνε με να τρομάξω,
κάνε με να νιώσω πάλι ξανά την τρεμούλα,
κάνε με να εμπιστευτώ πάλι,
κάνε με να ξανανιώσω πάλι μαζί...
Κάνε με να άφήνω τις σκέψεις να κυλούν σαν βροχή..
κάνε με να τρέχω στην βροχή για να ρθω να σε βρω,
κάνε με να ματώνω που ξεκολάω το κορμί μου απ το δικό σου, κάνε με ξανά να ερωτευτώ,
κάνε με να γίνω ξανά κόκκινη.

Ελα και βγάλε με απ τον λήθαργο,
έλα και κάνε με να νιώσω μ όλα τα κυτταρά μου απ την ψυχή μέχρι την άκρη των νυχιών μου..
Ελα κι αγκαλιασε με και κρύψε με στην αγκαλιά σου.
Μπορείς;;
Ελα καi δώσε μου όλη σου την αγάπη,
όλη σου την ψυχή, όλο σου το κορμί...
Μπορείς;

Κι ασε με απλά να σε κοιτάζω να κοιμάσαι..
Ελα και τρομαξε με,
έλα και ξυπνησε με,
ελα σαν καταιγίδα μέσα στην καλοκαιριά,
έλα σαν παγερός βοριάς μέσα στην άνοιξη,
σαν φωτιά μες στο νερό..
Ελα να με ξεθάψεις απ την ανοχή,
έλα να μου τσακίσεις τον εγωισμό,
έλα για ν απαρνηθώ ό,τι φοβάμαι,
έλα για να απαρνηθώ ο,τι νομίζω πως ως τώρα αγαπώ..
Ελα κάνε με να νιώσω,
έλα σώσε με απ την πεζότητα,
κάψε τις κενότητες, διάβασε τα γραμματα μου,
έλα για να σπάσει η καρδιά μου χίλια κομμάτια ξανά και ξανά. Ελα για να ξαναχτυπήσει, όπως τότε, τρελά, αδιανόητα, ελεινά παράξενα.
Ελα για να τρομάξω,
να νιώσω την μεγάλη ηδονή
του φόβου
μα και της κατοχής,
της υποταγής.
την ηδονή της φωτιάς που καταστρέφει κι εξαγνίζει...
Ελα να με κερδίσεις..
Μόνο έλα, κι ας με σπάσεις κομμάτια χίλια..