ταξίδι.

Ταξιδεύω, ταξιδεύω και δεν ξέρω που πηγαίνω. Ξέρω όμως που θέλω να φτάσω και για πρώτη φορά δεν είναι κάτι το αδιόρατο. Ταξιδεύω ξέροντας ότι το μεγάλο ξέφωτο είναι ο προορισμός. Ταξιδεύω ξέροντας ότι το τέλος είναι θηλυκότητα. Το τέλος είναι η ενηλικίωση. Να ξέρεις να διεκδικείς εκείνο που πραγματικά αξίζεις, να ξέρεις να διεκδικείς εκείνη την ευτυχία, για την ακρίβεια δε ευδαιμονία. Γιατί η ευτυχία είναι προσωρινή. Δεν υπάρχει μέτρο να την μετρήσεις. Ομως, όταν ξέρεις ότι η χαρά έχει αρχή μέση και τέλος, τότε είσαι ένας χαμένος από χέρι. Το θέμα είναι να βρεις εκείνο που σταθερά θα σου χαρίζει μία ευτυχία, μία αν όχι σταθερή πορεία, αλλά μία πορεία που θα είναι στρωμένη σε έναν δρόμο ίσιο. Καλά, έστω. Ας έχει κι ανηφοριές, για να ζορίζεσαι λιγάκι. Αλλά στο τέλος να νιώθεις μία ικανοποίηση. Η ευδαιμονία είναι μία απόφαση που παίρνεις κάθε μέρα που ξυπνάς.
Τώρα πρέπει να κάψω κάθε ηλίθια προσδοκία μου από τους ανθρώπους. Να κάψω κάθε ηλίθιο τίποτα που περίμενα. Ταξιδεύω στον δρόμο της αγάπης. Στον δρόμο της αγάπης προς τον εαυτό μου. Δεν απαιτώ να με σώσει κανείς άλλος. Θέλω να με σώσει, αλλά τώρα ξέρω: Δε μπορεί.
Είμαι άπειρη βέβαια και μπορώ να ξοδεύω λιγο από το πολύ μου σε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά τώρα το θέμα είναι να καταλαβαίνω.
Εκείνο που με τρομάζει είναι μη με πιάσει πια η λύσσα να δίνω σ όποιον τύχει. Αυτό με τρομάζει.
Μέσα στον τρόμο ζούνε όλοι. Ζούμε όλοι. Δε θέλω να φοβάμαι. Ακόμα κι φοβάμαι, θέλω να αγγίζω τους φόβους μου, να ξεπερνάω τους φόβους μου, να μη με τσακίζουν. να τους τσακίζω εγώ.
Και μπορώ! Θα το κάνω!