hey, honey, you love him, but it's time to go....
Ηρθε λοιπόν κι αυτή η ώρα. Ούτε κλάματα, ούτε αντίο, ούτε τίποτα. Μόνο μια πικρή σιωπή, μία αδιάφορη σιωπή. "Φυλάξου, φυσάει αδιαφορία". Κι αφού λοιπόν ο άνεμος δεν είναι ούριος, αλλά ούτε και δυνατός, το φευγιό είναι ένα γεγονός αναπόφευκτο. Όταν κάτι έχει λήξει μέσα μου εδώ και τόσο καιρό, δεν έχω τίποτα πια να κάνω παρά να αποχωρίσω. Αποχωρώ για να βρω την χαμένη μου αξιοπρέπεια. Νόστος στον εαυτό μου. Η ώρα είχε ήδη έρθει. Ηταν προετοιμασμένο το έδαφος για πολύ καιρό. "όχι δεν έχει κλάματα. Κλαίνε όσοι ακόμα στο βάθος ελπίζουν". Πάντα όταν φεύγεις βρίσκεις εκείνο σου το κομμάτι που ήταν χαμένο.
Θυμάμαι την πρώτη μου φυγή, την πρώτη ουσιαστική μου φυγή. Εκείνη με κομμάτιασε. Ηταν ένα κομμάτι από μένα αυτός ο άνθρωπος, ήταν η φαιά μου ουσία, για την ακρίβεια δημιουργούσε τον εγκεφαλό μου, με έπλαθε, με τρυπούσε. Με διαμέλιζε κάθε μέρα αργά και σταθερά. Επί δύο και κάτι χρόνια έσερνα του κουφάρι μου μαζί με τις αναμνήσεις μου. Ποιές ουσιαστικές αναμνήσεις δεν ξέρω. Μη με ρωτάς. Εκ τοτε συνειδητοποίησα την δύναμη μου, αφού μπόρεσα να ζήσω με αυτές τις βαθιές αναμνήσεις, αφού μπόρεσα να βγω στην ουσία από το κάστρο μου, από αυτή τη βαθιά ερημιά μου. Εκείνη η απουσία ήταν που με έκανε να πλησιάζω κοντύτερα τους ανθρώπους, να τους μιλώ ουσιαστικότερα. Ηταν αυτή η απουσία εκείνη που με οδήγησε στο να γίνομαι σιγά σιγά αυτό που είμαι.
Αυτή εδώ η απουσία θα μου πεις, ειναι πιο λίγη; Αφού ήταν μία κανονική σχέση αυτή εδώ. Με αρχή, μέση και τέλος. Κάθε μια απουσία πονάει, κάθε μία απουσία βιώνεται διαφορετικά. Πονάει ίσως κι αυτή η απουσία ή βασικά δεν ξέρω αν πονάει, Αλλά ακόμη κι πονάει είναι μεγαλύτερη αυτή η δίψα του να ζήσεις. Του να ανακτήσεις πάλι τον δυναμισμό σου. Του να πάψεις να είσαι ένα μεγάλο, τεράστιο κουρέλι, που άγεται και φέρεται πίσω από έναν μεγάλο έρωτα. Μεγάλος ο έρωτας, γι αυτό κι η υπομονή τόση. Αλλά φτάνει πια η ατομική προδοσία. Με πρόδωσε μια. πρόδωσα χίλιες φορές τον εαυτό μου. Κι αυτό τώρα που το σκέφτομαι πόνεσε πολύ περισσότερο από την δική σου προδοσία. Σε άφησα να με πατήσεις, με τον δικό σου τρόπο πάντα. Οχι εμφανώς ή έστω δεν το έβλεπα. Αλλά πώς να το δεις; Οταν ο έρωτας κι η σάρκα σε τραβάνε σ μια μεγάλη παράνοια. Σ ένα μεγάλο βαθύ λάκκο γεμάτο με μέλι. Κι όμως. Και το αγκάθι έχει μέλι~!
Το θέμα είναι να μην χαρίζεις κάστανα στην ζωή σου. να μην συμβιβάζεσαι σε καταστάσεις που σου δίνουν μία προσωρινή χαρά, αλλά ο βαθύτερος εσώτερος πόνος που σου προκαλούν είναι περισσότερος. Και για να το μάθω αυτό έπρεπε να εξευτελιστώ, να μην σεβαστώ καν τον ελάχιστο εαυτό μου. Ντρέπομαι που το λέω. Ντρέπομαι που έμαθα έτσι. Οχι, όχι κανέναν άλλον, αλλά τον εαυτό μου. Με σκόρπισα σ' έναν άνθρωπο που ήταν λίγος για να αντέξει αυτό το πολύ. ισως να μην αξιωθει ποτέ στη ζωή του αυτό το πολύ μου να το ξαναπάρει από καμία άλλη. Ισως πάλι να βρεθεί μία αφελής που θα του δώσει ό,τι έχει και δεν έχει, αλλά σίγουρα θα μάθει μετά ότι δεν αξίζει. Δεν αξίζει. Πόσο σχετικό είναι όλο αυτό. λες και δίνεις για τον άλλον. Για σένα δίνεις, γιατί σε κάνει να νιώθεις καλά. ΑΛλά κι ο άλλος το απολαμβάνει. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά όταν δίνω έχω την ανάγκη να παίρνω και πίσω. Δεν είπα να τα βάλουμε στη ζυγαριά και να τα χαλάσουμε στα κιλά, αλλά στους τόνους θα τα χαλάσουμε. Και δεν ζύγιαζε ετούτο εδώ το πράγμα.
Εμένα μέσα μου έβραζε ένα καζάνι, ένα ηφαίστειο δυνατό με τεράστιο κρατήρα. Εκείνος μέσα του είχε μία μονάχα φλόγα και μάτια που δεν έβλεπαν τίποτα από την δική μου εσώτερη θλίψη, τίποτα από τον δικό μου απεγνωσμένο εαυτό, που ήθελε σαν τρελός να αγαπηθεί. Ηθελα να με σώσει. πίστευα ότι θα με σώσει από τις μαύρες μου σκέψεις. πίστευα ότι θα με βοηθούσε να είμαι δυνατή. Οτι μαζί θα είμαστε ανίκητοι. Τελικά, ΕΊΜΑΙ ΑΝΙΚΗΤΗ. Εκείνος ηττήθηκε.
Μιλώ τόσο αλλαζονικά, το ξέρω. Αλλά νιώθω δυνατή. Για πρώτη φορά στην ζωή μου ίσως. Νιώθω ότι πατάω στα πόδια μου. Οτι ξέρω που πηγαίνω. Οτι πλέον όταν θα ξέρω που να επενδύσω ή όχι, που αξίζει να πεθαίνω ή όχι. Και φοβάμαι μήπως κάνω τα ίδια λάθη. Αλλά ίσως τώρα θα ξέρω πως να τα αναγνωρίσω, πως να τα αποφύγω. Ελπιζω ότι θα ξέρω. Γι αυτό ώρα σου, καλή.
Πέρασες κι εσύ. Αυτό ήταν. Δεν μου λείπεις. Με έκανες ακόμα δυνατότερη. Ακόμα πιο σίγουρη, ακόμη πιο ουσιαστική, ακόμη πιο "όμορφη". Και όλο το θυμο που έχω για σένα, χαλάλι σου. Εγινε πια αδιαφορία σχεδόν. Επιτέλους!
Ηρθε λοιπόν κι αυτή η ώρα. Ούτε κλάματα, ούτε αντίο, ούτε τίποτα. Μόνο μια πικρή σιωπή, μία αδιάφορη σιωπή. "Φυλάξου, φυσάει αδιαφορία". Κι αφού λοιπόν ο άνεμος δεν είναι ούριος, αλλά ούτε και δυνατός, το φευγιό είναι ένα γεγονός αναπόφευκτο. Όταν κάτι έχει λήξει μέσα μου εδώ και τόσο καιρό, δεν έχω τίποτα πια να κάνω παρά να αποχωρίσω. Αποχωρώ για να βρω την χαμένη μου αξιοπρέπεια. Νόστος στον εαυτό μου. Η ώρα είχε ήδη έρθει. Ηταν προετοιμασμένο το έδαφος για πολύ καιρό. "όχι δεν έχει κλάματα. Κλαίνε όσοι ακόμα στο βάθος ελπίζουν". Πάντα όταν φεύγεις βρίσκεις εκείνο σου το κομμάτι που ήταν χαμένο.
Θυμάμαι την πρώτη μου φυγή, την πρώτη ουσιαστική μου φυγή. Εκείνη με κομμάτιασε. Ηταν ένα κομμάτι από μένα αυτός ο άνθρωπος, ήταν η φαιά μου ουσία, για την ακρίβεια δημιουργούσε τον εγκεφαλό μου, με έπλαθε, με τρυπούσε. Με διαμέλιζε κάθε μέρα αργά και σταθερά. Επί δύο και κάτι χρόνια έσερνα του κουφάρι μου μαζί με τις αναμνήσεις μου. Ποιές ουσιαστικές αναμνήσεις δεν ξέρω. Μη με ρωτάς. Εκ τοτε συνειδητοποίησα την δύναμη μου, αφού μπόρεσα να ζήσω με αυτές τις βαθιές αναμνήσεις, αφού μπόρεσα να βγω στην ουσία από το κάστρο μου, από αυτή τη βαθιά ερημιά μου. Εκείνη η απουσία ήταν που με έκανε να πλησιάζω κοντύτερα τους ανθρώπους, να τους μιλώ ουσιαστικότερα. Ηταν αυτή η απουσία εκείνη που με οδήγησε στο να γίνομαι σιγά σιγά αυτό που είμαι.
Αυτή εδώ η απουσία θα μου πεις, ειναι πιο λίγη; Αφού ήταν μία κανονική σχέση αυτή εδώ. Με αρχή, μέση και τέλος. Κάθε μια απουσία πονάει, κάθε μία απουσία βιώνεται διαφορετικά. Πονάει ίσως κι αυτή η απουσία ή βασικά δεν ξέρω αν πονάει, Αλλά ακόμη κι πονάει είναι μεγαλύτερη αυτή η δίψα του να ζήσεις. Του να ανακτήσεις πάλι τον δυναμισμό σου. Του να πάψεις να είσαι ένα μεγάλο, τεράστιο κουρέλι, που άγεται και φέρεται πίσω από έναν μεγάλο έρωτα. Μεγάλος ο έρωτας, γι αυτό κι η υπομονή τόση. Αλλά φτάνει πια η ατομική προδοσία. Με πρόδωσε μια. πρόδωσα χίλιες φορές τον εαυτό μου. Κι αυτό τώρα που το σκέφτομαι πόνεσε πολύ περισσότερο από την δική σου προδοσία. Σε άφησα να με πατήσεις, με τον δικό σου τρόπο πάντα. Οχι εμφανώς ή έστω δεν το έβλεπα. Αλλά πώς να το δεις; Οταν ο έρωτας κι η σάρκα σε τραβάνε σ μια μεγάλη παράνοια. Σ ένα μεγάλο βαθύ λάκκο γεμάτο με μέλι. Κι όμως. Και το αγκάθι έχει μέλι~!
Το θέμα είναι να μην χαρίζεις κάστανα στην ζωή σου. να μην συμβιβάζεσαι σε καταστάσεις που σου δίνουν μία προσωρινή χαρά, αλλά ο βαθύτερος εσώτερος πόνος που σου προκαλούν είναι περισσότερος. Και για να το μάθω αυτό έπρεπε να εξευτελιστώ, να μην σεβαστώ καν τον ελάχιστο εαυτό μου. Ντρέπομαι που το λέω. Ντρέπομαι που έμαθα έτσι. Οχι, όχι κανέναν άλλον, αλλά τον εαυτό μου. Με σκόρπισα σ' έναν άνθρωπο που ήταν λίγος για να αντέξει αυτό το πολύ. ισως να μην αξιωθει ποτέ στη ζωή του αυτό το πολύ μου να το ξαναπάρει από καμία άλλη. Ισως πάλι να βρεθεί μία αφελής που θα του δώσει ό,τι έχει και δεν έχει, αλλά σίγουρα θα μάθει μετά ότι δεν αξίζει. Δεν αξίζει. Πόσο σχετικό είναι όλο αυτό. λες και δίνεις για τον άλλον. Για σένα δίνεις, γιατί σε κάνει να νιώθεις καλά. ΑΛλά κι ο άλλος το απολαμβάνει. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά όταν δίνω έχω την ανάγκη να παίρνω και πίσω. Δεν είπα να τα βάλουμε στη ζυγαριά και να τα χαλάσουμε στα κιλά, αλλά στους τόνους θα τα χαλάσουμε. Και δεν ζύγιαζε ετούτο εδώ το πράγμα.
Εμένα μέσα μου έβραζε ένα καζάνι, ένα ηφαίστειο δυνατό με τεράστιο κρατήρα. Εκείνος μέσα του είχε μία μονάχα φλόγα και μάτια που δεν έβλεπαν τίποτα από την δική μου εσώτερη θλίψη, τίποτα από τον δικό μου απεγνωσμένο εαυτό, που ήθελε σαν τρελός να αγαπηθεί. Ηθελα να με σώσει. πίστευα ότι θα με σώσει από τις μαύρες μου σκέψεις. πίστευα ότι θα με βοηθούσε να είμαι δυνατή. Οτι μαζί θα είμαστε ανίκητοι. Τελικά, ΕΊΜΑΙ ΑΝΙΚΗΤΗ. Εκείνος ηττήθηκε.
Μιλώ τόσο αλλαζονικά, το ξέρω. Αλλά νιώθω δυνατή. Για πρώτη φορά στην ζωή μου ίσως. Νιώθω ότι πατάω στα πόδια μου. Οτι ξέρω που πηγαίνω. Οτι πλέον όταν θα ξέρω που να επενδύσω ή όχι, που αξίζει να πεθαίνω ή όχι. Και φοβάμαι μήπως κάνω τα ίδια λάθη. Αλλά ίσως τώρα θα ξέρω πως να τα αναγνωρίσω, πως να τα αποφύγω. Ελπιζω ότι θα ξέρω. Γι αυτό ώρα σου, καλή.
Πέρασες κι εσύ. Αυτό ήταν. Δεν μου λείπεις. Με έκανες ακόμα δυνατότερη. Ακόμα πιο σίγουρη, ακόμη πιο ουσιαστική, ακόμη πιο "όμορφη". Και όλο το θυμο που έχω για σένα, χαλάλι σου. Εγινε πια αδιαφορία σχεδόν. Επιτέλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου