Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα κυθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε, σίγουρα δεν θα τα βρούμε ποτέ μαζί, γιατί εγώ μπήκα στο πλοίο,αλλά εσύ έμεινες να με κοιτάζεις να φεύγω. κι έφευγα και η αλήθεια είναι ότι βαθιά μέσα μου ήθελα να κάνεις κάτι για να μείνω, ένα μεγάλο άλμα να με προλάβεις. Αλλά όλο έτρεχα τόσο μπροστά και εσύ πίσω να με κοιτάζεις, όλα αυτά τα χρόνια. λίγο που συγχρονίστηκαμε, λίγο που ταιριάξαν οι ανάσες μας, αλλά λίγο. ολα ηταν λίγο απο σένα .
Και το χειρότερο είναι ότι δεν πονάει πια. Δεν είχα άλλη υπομονή, κανένα άλλο κουράγιο  να μένω πίσω, να με κρατάς πίσω δέσμια σ έναν έρωτα που δεν μπόρεσες ποτέ να μου ανταποδώσεις έτσι όπως άξιζε στον δικό μου βαθύ έρωτα.
Θυμάμαι εκείνον τον πρώτο σεπτέμβρη του 2012. Εβρεχε έξω. καθόμουν στο μεγάλο διπλό κρεβάτι και πάλευα να κοιμηθώ είς μάτην. Μακριά σου όλα τόσο δύσκολα. Προσπάθησα να πνίξω εκείνη την βαθιά μου επιθυμία για σένα μέσα σε γραφές, να σε πλησιάσω μέσα από αυτές. Κι ήταν μάταια. Ποτέ δεν πήρα απάντηση, ούτε μία ουσιώδη και βαθιά προσέγγιση των συναισθημάτων σου. Δεν είναι ότι δεν την ήθελες, είναι ότι δεν είχες. Δεν ξέρω αν μου έδωσες τα πάντα σου. Δεν θέλω να είμαι άδικη. μπορεί και να τα έδωσες, όσο κι αν εγώ τα αμφισβητώ.
Τελικά εκείνο που χαράζει βαθιά την καρδιά και την έχει κάνει ένα μεγάλο παγόβουνο, είναι ότι εσύ δεν είχες τίποτα να δώσεις.Δεν είσαι γεννημένος για να δίνεις. Είσαι γεννημένος για να παίρνεις, για να σκορπιέσαι δεξιά και αριστερά, σε κορμιά διάφορα, σε κορμιά πολλά. Ανούσια να περιφέρεις του κουφάρι σου στην γη αυτή, χωρίς ποτέ να σκέφτεσαι βαθύτερα την πραγματικότητα. Η δική σου πραγματικότητα: Η επιφάνεια. Δεν ψάχνεις ποτέ βαθύτερα αίτια. Κι εμένα άραγε πώς να με θυμάσαι; Σαν τη Μαρίνα. οτι δήθεν τάχα μου δεν έφταιγα εγώ, αλλά εσύ. Δίκιο θα έχεις.
Μόνο που δεν μαθαίνεις ποτέ από τα παθήματα σου, από αυτές τις γυναίκες που σ αφήνουν πίσω τους και προχωρούν μπροστά. Θα είσαι για μία ζωή ένας άνθρωπος κενός.
Να αυτές είναι οι αιτίες που χαίρομαι που τελειώσαμε. χαίρομαι που βρήκα το κουράγιο να φύγω ή έστω που με άφησες να φύγω. Ετσι είναι καλύτερα για μένα. Για σένα πάλι δεν ξέρω. Ισως καλύτερα. ισως πια σε καταπίεζα, ίσως ήθελες απλά να σκορπίσεις λίγο σπέρμα παραπάνω σε διάφορα αιδοία. Δικαιώμα σου. Ο καθείς παίρνει ό,τι του αξίζει.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου