Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

χωρισμός.

Και παλι στα ίδια, στην ίδια κατάσταση σχεδόν: Μπαλκόνι, με λίγη περισσότερη δροσιά απ την την προηγούμενη φορά, με παγωμένη μπύρα, μουσική,βιβλία για φάρμακα,να προσπαθώ να ξεχάσω και  να σε διαγράψω,αλλά αυτήν την φορά μία για πάντα από την ζωή μου. Μόνο που αυτή τη φορά νιώθω πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη. Μόνο που αυτή τη φορά είχα πατήσει ένα μεγάλο pause στα συναισθήματα μου λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων,λόγω φόβου αν θες, να βυθιστώ πάλι μεσα στον μεγάλο μου πόνο.
Εχουν όλα παγώσει πια μεσα μου, είμαι ένας βόρειο πόλος, ένας τεχνοκράτης, μια κυνική, ωμή. Η μάλλον αυτό που σου λέω είναι αυτό που θέλω να γίνω, γιατί μόνο έτσι είσαι ευτυχής: Οταν δεν περιμένεις τίποτα από τους ανθρώπους κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μην απογοητεύεσαι.
Λυπάμαι για όλα όσα συνέβησαν. Μάλιστα λυπάμαι και για όλα όσα  δεν συνέβησαν μεταξύ μας. Αφού πια δεν έγινε το θαύμα της ένωσης των κόσμων κι ευτυχία απείχε πολλά χιλιόμέτρα. Δεν ξέρω σε τι μετράς εσύ τον πόνο σου. Εγώ τον μετρώ σε δάκρυα, σε κείμενα που ξεχειλίζουν απογοήτευση, αλλά κι απ την άλλη σε νέες δυναμικότερες αποφάσεις, σε νέα μεγαλύτερα σχέδια. Σε νέες μεγαλύτερες προσδοκίες, σε νέες καλύτερες επιλογές.
Kι αυτή τη φορά δεν έχω κλάψει και ξέρω ότι αυτό δεν είναι καθόλου αναμενόμενο... Γιατί ένας μεγάλος έρωτας έλαβε τέλος. Ισως ο ένας από τους μεγαλύτερους έρωτες που είχα ως τώρα στην ζωή μου έχει αδειάσει, με έχει αδειάσει, με έχει κομματιάσει. Κι όπου με άγγιξες, πονάω. Δεν νιώθω το σώμα μου πια σαν δικό μου, το νιώθω σαν έναν ξένον οργανισμό που πρέπει να ελέγξω με το μυαλό μου. Γιατί αυτό ορίζω εγώ σαν δύναμη, Αλλά και σαν αξιοπρέπεια.  Να και τώρα που σου γράφω, νιώθω τόσο παγωμένη μέσα μου. Ανοσία. Και καταλαβαίνω ότι το μόνο μου λάθος είναι να διαλέξω εσένα. Αλλά ήταν τόσο δυνατό που δεν μπορούσα να αντισταθώ. Ακουσα το σώμα μου, δεν άκουγα την μέσα μου φωνή που μου φώναζε "ΜΗ". Δεν άκουσα τίποτα. Υπερέβην τα όρια μου, τα έσπασα. Συμβιβάστηκα. Εβαλα τόσο νερό στο κρασί μου και ήπια μόνο νερό. Κι όλο το ευχαριστώ για το κομμάτιασμα, ήταν η προδοσία. Μεγάλη προδοσία.

Θυμάμαι την Πανσέλληνο που είχαμε δει μαζί εκείνον τον Αύγουστο. Εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που μεθυσμένος είπες ότι μ' αγαπάς. Δεν το εννοούσες. Πού ξέρεις εσύ από αγάπες; Εσύ δεν έχεις φτερά σπασμένα στον ώμο, δεν έχεις καμία τρύπα στην καρδιά, καμία ανάγκη να σε σώσουν. Δεν κατάφερα να σε σώσω ούτε από τον ίδιο σου τον κυνικό και κενό εαυτό. Παραμένει εκεί να στέκεται και να ξοδεύεται σε κορμιά, χωρίς ουσία, χωρίς νόημα. Μπροστά σου από δω και πέρα παραμονεύει το κενό. Μόνο που εσύ όλα ετούτα τα θέλησες. Και μάλιστα τα διάλεξες. Τίποτα από εδώ και πέρα δεν θα είναι το ίδιο. Και αλήθεια τι θα συγκριθεί με την αγάπη που σου είχα; Που σε έβλεπα και με επιανε ζαλάδα;Που σε κοιτούσα σαν αρχαίο έλληνα Θεό, που σε πρόσεχα λες κι ήσουν το πιο ευθραστο βάζο σε υαλοπωλείο.

Δεν ζηλέυω εκείνη που τώρα φλερτάρεις. Την οικτήρω, γιατί θα την παραπλανήσεις και αυτήν, όπως εμένα. Θα ντυθείς με τον μανδύα του ερωτεύσιμου, του ουσιαστικού ανθρώπου και το μεσα σου κενο θα το ντύσεις με ρόλους... Κι έτσι θα εξαπατηθεί κι εκείνη. Μακάρι να μπορούσα να την προειδοποιήσω. Είσαι ένα τέρας. Ενα τέρας πολικό, έχεις μεσα σου μια μεγάλη Ρωσσική Στέπα, χωρίς κανένα ίχνος ομίχλης ή έρεβους. Είσαι φωτεινός. Γιατί δεν έχεις πονέσει ποτέ εσύ.
Κι εγώ μέσα μου έχω έρεβος, πόνο, λύπη, χάος, μεγάλο ακάλυπτο κενό. Αλλά είμαι κι ανεξάντλητη, είμαι πάλι έτοιμη να χαθώ. Αλλά αυτήν την φορά θα αξίζει η θυσία. Θα αξίζει; Και πώς μπορείς να διαλέξεις για ποιόν θα θυσιαστείς; Η Ιφιγένεια πάντως δεν διάλεξε τίποτε. Οι επιλογές της ήταν μία μεγάλη αυταπάτη. Κι όμως δεν με λένε Ιφιγένεια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου