εξουθένωση

Πέφτω για ύπνο νωρίς τελευταία. Ισως να κοιμάσαι είναι μία καλή λύση, ώστε να πάψεις να σκέφτσαι. Από την άλλη εχω πάψει να σκέφτομαι εδώ και καιρό, και όλο αυτό με κρατάει πίσω. Δίχως παίδεμα, που θα πάς ; Δεν πας πουθενά. Ούτε καν σηκώνεσαι. Δίχως παίδεμα δν βγαίνεις καν από τη μήτρα της μάνας σου. Μπορεί να μη το θυμάσαι, αλλά σε σπρώξανε για να αντικρύσεις τον κόσμο αυτό και να κλάψεις πρώτη φορά. Οι σκέψεις μου με κατακλύζουν σε ώρες που δεν θα έπρεπε. Αυτές οι ατυχείς συμβάσεις- ατυχείς γιατί συντάσσονται από εμένα, ενώ ο νους μου ταξιδεύει αλλού- πώς τάχα θα προστατέψουν τον άμοιρο συμβαλλόμενο ; Εν πάση περιπτώσει. οι συμβάσεις δεν είναι του παρόντος.

Αισθάνομαι μία αδιαβάθμητη εσωτερική κούραση που αγγίζει τα όρια της εξάντλησης. Τα τελευταία χρόνια τρέχω μαραθώνιο... Ολο πέφτω κι όλο σηκώνομαι και, για να ειμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα αντέξω να σηκωθώ και πάλι. Αλλά δεν μπορώ να τα παρατήσω. Δεν είναι δυνατόν να τα πρατήσω.

Η μοναξιά μας είναι η μόνη μας αλήθεια, τελικά. Οσο και αν προσπάθησα να ξεφύγω από αυτήν την ιδέα, όσο κι αν έβαλα τα δυνατά μου, να πλησιάσω μία ζωντανή ύπαρξη στον κόσμο αυτόν, τελικά βρήκα εμπόδια ανυπέρβλητα ή ακόμα κι αν το πλησίασα έμεινα μόνη, κατάμονη στο τέλος. Νιώθω ότι είμαι ένας θαμώνας σ ένα μπαρ. Κάθομαι στην καρέκλα μου. Ερχονται διάφοροι, με τους οποίους επικοινωνώ και πάνω που πάω να τους αγκαλιάσω αυτοί φεύγουν. αλλοι πάλι δεν ήθελαν ποτέ να κάτσουν δίπλα και να μιλήσουν πολύ. Χρησιμοποιούσαν μόνο την παρέα μου, παροδικά, κι ύστερα έφευγαν,τόσο επιπόλαια όπως ήρθαν.  Το κακό- αν υπάρχει η έννοια του κακού, που δεν υπάρχει δηλαδή- είναι ότι εγώ είμαι καρφιτσωμένη στην ίδια θέση. Ετσι νιώθω. Είμαι στην ίδια ευάλωττη θέση έτοιμη να παραδώσω κάθε όπλο, κάθε αναστολή, κάθε σκέψη. είμαι έτοιμη προς παράδοση κάθε φορά, όσες φορές κι αν έσπασα τα μούτρα μου ως τώρα- και δεν ήταν λίγες οι φορές- Κι αυτή η ετοιμότητα μου, η διαθεσιμότητα μου, είναι, λέω, το λάθος μου. Ναι, είναι το λάθος μου, λέω, και λένε και οι άλλοι, ενώ αντίθετα θα έπρεπε αυτό να είναι το πλεονέκτημα μου. Ζούμε σ έναν κόσμο πεζό. Είναι ξένος. Δεν τον καταλαβαίνω και δεν με καταλαβαινει. Η εχέφρονη λογική οδηγεί σε σωστές μαλλον αποφάσεις- αν υπάρχουν σωστές αποφάσεις- , αλλά σε ευτυχία δε νομίζω να οδηγεί. Δεν έχω δει κανέναν άνθρωπο που να επέλεξε μόνο με λογική να είναι ευτυχισμένος. Αφαιρούμε το συναίσθημα από τη ζωή μας. Εγώ πολύ θέλω να το αφαιρέσω από τη ζωή μου, αλλά μετά θα γίνω χυδαία ή ψυχασθενής- και δεν θέλ να γίνω ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Από τη μία διαπστώνω έναν θυμό, βαθύ θυμό, που έχω κρατήσει μέσα μου χρόνια.Από την άλλη δεν υπάρχει λογος να θυμώνεις με άλλους, γιατί το έα δάχτυλο δείχνει τον απεναντι και τα άλλα τρία δάχτυλα δείχνουν εσένα. Θυμώνω με εμένα. Νιώθω ηλίθια. Είμαι σαν ένα θήραμα αγρίων ζώων. Με πληγώνουν τοσο ευκολα οι κυνηγοί. Και δεν ξέρω πώς μπορώ να σταματήσω να επηρεάζομαι από όλες αυτές τις ματαιώσεις. Ούτε καν ξέρω αν έχει νόημα να σταματήσεις να επηρεάζεσαι από αυτές τις ματαιώσεις. Θετική ψυχολογία, θετική σκέψη, ευτυχία και όλα αυτά τα χαζά, που πλέον είναι της μόδας, προκειμένου να κάνουν τν συγχρονο άνθρωπο πιο ηλίθιο απ ότι είναι. Πώς θα βρεις τις ισορροπίες σου αν δεν περάσεις μέσα από κάποιον πόνο ; Προσπαθώ να μην ηδονίζομαι μέσα στον πόνο. Προσπαθώ. Δεν τα κταφέρνω πάντα.
πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσεις κάποιον και να σε αγαπήσει κι αυτός ; είναι ανπερβλητα δύσκολο, αλλά εγώ πιστεύω ότι είμαι γεννημένη γι αυτό: για ν αγαπάω. Αγαπάω, αλλά γιατί ποτέ δεν αγαπιέμαι ; ποιός νοιάζεται βέβαια ; το θέμα είνι να αγαπάς, να δινεσαι, μονο τόσο είσαι πλήρης, αλλά χρειάζεται και μία ανατροφοδότηση.

Τον σκέφτομαι. Τον είδα μόνο να πίνει σ ένα μπαρ. Ζούσε ακόμα ο Ανεστόπουλος. Καθόμουν μόνη και έπινα ουίσκι, άκουγα τον Ανεστόπουλο. Εκείνος δίπλα μου, μόνος, σχεδίαζ σκίτσα- και έγραφε άγνωστο τι. Υστερα από χρόνια τον συνάντησα. Μου δειχνε κάτι κείμενα. Κάτι ακατάληπτα γράμματα με άγνωστη παραλήπτρια. Κάτι αφρημένα σχέδια. Επινε μόνος, ημέρα Δευτέρα, σ ένα μπαρ εκεί κάτω. Ηταν αργά το βράδυ και είχα βγει να πάρω τσιγάρα. Επινα κι εγώ μόνη μου, αλλά στο σπίτι μου. Ισως να με ενοχλούν τα αδιάκριτα βλέμματα. Ισως λεώ, αν είχαμε κάποτε, ερωτευτεί, να μην έπινε μόνος. Ισως αν δεν είχα τις πληγές μου, κι αν δεν είχε τις πληγές του, και αν ήταν μικρότερος ή αν ήμουν μεγαλύτερη, να είχαμε ερωτευτεί παράφορα. Πολλοί άνθρωποι ίσως να ήταν ο άνθρωπος μου. Πολλοί άνθρωποι ίσως να είναι οι άνθρωποι μου. το ζήτημα είναι γιατί δεν συναντιόμαστε ή ακόμα κι αν συναντιόμαστε γιατί δε γινόμαστε σκόνη αστρική ; γιατί ο έρωτας παίζει τόσο παράξενα παιχνίδια ; Ισως να αναρωτιέται τα ίδια πράγματα μ εμένα, ίσως να πονάει το ίδιο με εμένα, αλλά πονάει για άλλη, όπως εγώ πονάω για άλλον.

μεγάλη αδικία η ερωτική καταφρόνια. γιατί να μην μπορούμε κάποια στιγμή να συναντηθούμε ; αλλά δεν μπορεί. ίσως ακόμα δεν ήρθε η κατάλληλη ώρα- παπαριές, πότε θα είναι η κατάλληλη ώρα ;
Ερωτευόμαστε βλέμματα, σώματα, άδειες ψυχές. χαμένα κορμιά στη δίνη του κόσμου γυρνάμε και όλο κατατρωγόμαστε, πνιγόμαστε, μόνοι μας χαροπαλεύουμε. γιατί τόσο δύσκολο να βρεις έναν έναν άνθρωπο να συνενοηθείς και να ερωτευτείς ; να σκύψει πάνω σου απαλά και διακριτικά, τόσο διακριτικά που μόλις να τον νιώθεις, και ύστερα να σε τυλίξει μία φωτιά, μία κόκκινη φωτιά, αυτή του έρωτα ; και να καείτε μαζί ; ή μάλλον να μην καείτε, αν αλλάξετε κατάσταση. γιατί άραγε είναι τόσο φοβερό ; οι έρωτες μου ναυαγισμένα βαπόρια. μονόπλευροι . βασανιστικοί.

Κοιτούσα τα μάτια του, και αυτό το βλέμμα με κατάπινε. Σιγά σιγά. Σταθερά. Μια θλίψη. Ερωτας για έναν άνθρωπο κενό. Για έναν άνθρωπο που είναι μόνο γαστρικό υγρό και δύο πόδια, μ ένα κεφάλι γεμάτο αριθμούς και τίποτα άλλο. Και ύστερα ήρθαν κι άλλοι δύο υποψήφιοι ερωμένοι μου- γιατί ερωμένος είναι αυτός που αγαπιέται- , αλλά δεν έγιναν ποτέ εραστές μου- εραστής είναι εκείνος που αγαπάει. Κι η ετυμολογία είναι από την παντοδύναμη αρχαία γλώσσα. Διαδοχικές απογοητεύσεις. Διαδοχικά δάκρυα. Διαδοχική ανισοροπία. Κι ύστερα σκέφτηκα ήρθε ο καιρός για νοηματοδότηση της ύπαρξης μου από την αρχή. Αλλά δυστυχώς δεν νοηματοδοτώ την ύπαρξη μου παρά μόνο μέσα στον έρωτα.
Δεν ξέρω αν ποτέ θα αξιωθώ να γίνω μάνα. Αλλά αν γίνω μόνο από έρωτα θέλω να γεννήσω. Από καθαρό, ανευ όρων έρωτα. Οχι από καύλα, μήτε από εγωιστική ανάγκη. Είμαι γεννημένη για έρωτα ή μάλλον είμαι έτσι μεγαλωμένη με όλη αυτή τη λογοτεχνία- που ίσως να μου έκανε κακό- ώστε δεν βλέπω άλλο λόγο ύπαρξης εκτός από τον έρωτα. Αυτή η υπαρξιακή μου αγωνία, η οποία πλέον δεν είναι αγωνία, αλλά συνειδητοποίηση, ίσως να με φθείρει. Δεν είμαι εδώ όμως, ούτε για να κάνω καριέρα, ούτε για να βγάλω λεφτά, είμαι εδώ μόνο για να ερωτεύομαι και τίποτα άλλο δεν με γεμίζει. Και το αναζητάω μάταια, σε μάταιους άντρες, σε μάταιες σχέσεις, σε μάταιες μέρες και ακόμα πιο μάταιες νύκτες. Ξημερώνει πάντα νύχτα, όταν δεν ερωτεύεσαι. Και ντρέπομαι για κάθε συνουσία από την οποία έλειπε ο έρωτας και δεν ήταν λίγες.
Ισως πλέον να βρήκα τι ακριβως επιζητώ, αλλά θέλω να αλλάξω ζητούμενα. γιατί αλλιώς πληγώνομαι, γιατί αλλιώς βουλιάζω.

αυτός ο νάρκισος τύπος, πάλι με εξαπάτησε και πάλι είμαι να πέσω να πεθάνω. Δεν είναι εύκολο να προδίδεσαι κάθε φορά. Θα ρθει κάποτε ο καιρός, ε ποιητή? "θα συγκατατεθεί μια φορά ο καιρός"? Μπορεί ναι. Αλλά η ελπίδα είναι μία σκρόφα και μας εκπορνεύει και μας εξαπατά και μας αδικεί. Και πρέπει κάθε φορά να έχεις τις επιφύλαξεις σου, μου λένε. δεν μπορώ να έχω επιφυλάξεις. Δεν θέλω να έχω επιφυλάξεις. θέλω να ζήσω, γαμώτο, σαν νέος άνθρωπος, θέλω να ζήσω. οχι σαν χρεοκοπημένη συναισθηματικά γηραιά κυρία. Κι ίσως να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Για να κάνει το επόμενο λάθος. Αλλά ματώνω. ματώνω. Κουράζομαι. Εξουθενώθηκα. Θέλω καπνό. Θέλω κρασί. Θέλω αέρα.