Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Για μία ακόμη φορά στα σμβολά σου καταφεύγω.
Είναι χαμένο παιχνίδι.
Μια στα σύννεφα και μια στον Κάτω κόσμο.
Μια στο φως, μια στην σκιά.
-Ησουνά πάντα στο φως. Φαινόσουν. Σε κοίταζαν χωρίς να βλέπουν-
Πάλι τα χεις χαμένα.
Ανεβοκατεβάσματα ζωής.
Αιτία?
καμία. ένα λόγος απροσδιόριστος.
Καφές πικρός απογευματινός, φυσάς καπνό,
να ξεθολώσει το μυαλό σου...
Ολα τα λόγια που χες πει χωρίς αιτία καμιά.
Μέσα σου είναι κάτι πιο βαθύ, σαν χαρακιά.
το εσύ φταίει.
Ντελίρια, καταθλίψεις, συνανατροφές ανούσιες,
ζωή χωρίς ουσία καμιά
-πάντα έχει ουσία η ζωή-
Μια αντίφαση όλη σου η ζωή.
Το απόλυτο και το σχετικό.
Το τώρα το χθες όλα μαζί ίδια μοιάζουν.
ραδιόφωνα μουσικές.
Κάποτε χανόσουν σε δρόμους και σε θάλασσες ατέλειωτες ώρες,
να μαζέψεις την ψυχή σου απο το πάτωμα.
Μέσα απο τα χώματα να ξαναγεννηθείς.
και να όμως, που δεν το κατάφερες.
Και είσαι ακόμη χάμο.
Χέρια δε θες να σε σηκώσουν.
Αν όμως είχες προλάβει να σηκωθείς, όλα θα σαν αλλιώτικά.
Κι είναι που όλα ήρθαν τόσο νωρίς.
Πρέπει να ξεμπερδεύεις.
Το σαράκι σε τρώει.
Αυτοκαταστρέφεσαι και το ξέρεις.
Αποτελέσματα ζωής.
Ισως να ξεναγεννηθείς μετά απο καιρό.
Σίγουρα. Δύναμη.
Τόσο αφοπλιστικά δυνατή και τοσο αδύναμη.
Σαν δυο πρόσωπα να έχεις κι όλο αλλάζεις.
Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι...

2 σχόλια:

  1. Αν δεν φτασεις στον πατο...Δεν μπορεις να καταλαβεις ποσο δυσκολο ειναι να δεις τον ηλιο...
    Καποτε βρισκομουν και εγω στον πατο...Και ξερω πως ειναι...Ομως, προλαβα να σηκωθω πριν να ειναι αργα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σωστά! κι επίσης νομίζω, πως πέφτουμε για να πατήσουμε πιο γερά και να ορθώσουμε το αναστημά μας πιο ψηλά.! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή