Βράδυ Σαββάτου.

Βράδυ Σαββάτου και δε ξέρω αν εσύ είσαι κάπου.
Ξέρω που βρίσκομαι εγώ.
μαζί με μια φίλη στην μέση της άδειας πλατείας.
Μια μικρή γλυκιά υγρασία.
Ωρα 2. 00 τα ξημερώματα.
Λίγη θολούρα λόγω βοτκας
( την σιχαίνεσαι γιατί σε πιάνει )
Κακώς λένε οτι το ποτό σε θολώνει.
Το ποτό σε κάποιες ποσότητες σε ηρεμεί.
Αδεια πλατεία, ήσυχη.
Κάθομαστε στο δάπεδο.,
το φτιαγμένο απο πέτρα.
Γύρω λουλούδια.
Κόκκινος ουρανός.
Φώτα χλωμά απέναντι.
Ησυχία.
Ελάχιστοι είναι έξω.
Κάτι φοιτητές, που σταμάτησαν κάπου εκεί για τσιγάρο,
όπως κι εμείς άλλωστε.
Αν παρατήρησες, άλλαξα μάρκα.
Το σακουλάκι είναι κίτρινο πια
κι όχι πράσινο.
Αν παρατήρησες...
Το τοπίο θυμίζει αναζήτηση.
Θυμίζει το τραγούδι.... '

βράδυ Σαββάτου σε άδεια πλατεία.
Ωραίες οι άδειες χλωμά φωτισμένες πλατείες.
Φέρουν κάτι απο την σαββατιανή μελαγχολία...

Ξημέρωμα Κυριακής...
Μια κυριακή σαν παρατεταμένη ασφυξία...

Πάμε σπίτι . Εγώ στο δικό μου κι εσύ στου δικού σου.
Κλέβεις λίγη ώρα να τον δεις... Μόνο που αυτός ΄"γίνεται ένα με τους τσαλακωμένους"
Μη γελάς. Τον πληγώνεις.
Στο είπα.