Το αγγιγμα σου λείπει.

Εξω όλα μοιάζουν παγωμένα. 

Κοιτάζω γύρω. 

Δεν είσαι πουθενά.

Αντικαθιστώ την παρουσία σου 

με τη φλόγα του τζακιού.

Πλησιάζει τόσο κοντά η πλάτη μου, 

τη νιώθω να καίει. 

Σκέφτομαι ότι είσαι ξανά εσύ που με καίς. 

Μα πια δε με καίει τίποτα. 

πέτρα έγινα.

Κανείς δεν αγγίζει τη ψυχή μου.

Τα μάτια μου ξέβαψαν και γίναν πια λευκά

απ τα δάκρυα. 

και το κορμί μου γέρασε

κι ούτε πια αίσθηση έχει χαδιού, 

θαρρείς και ξεχάστηκε εδώ κάτω στην άβυσσο. 

Επιτήδια χυδαία αγγίγματα περαστικών, 

αυτό θα ναι πια η ζωή μου. 

Και μη λογαριάζεις άλλην άνοιξη, 

μήτε άλλο καλοκαίρι, 

μήτε διόλου φως.

Απο δω και μπρος σκοτάδι βαθύ, 

πόνος ανείπωτος, ανιαροί εραστές, 

λικνίσματα δίχως αύριο, 

ποτήρια γεμάτα με αλκοόλ,

 αλλά ίχνος αγάπης δεν έμεινε.

καληνύχτα.