Πατησίων

Λέξεις, σκέψεις, εικόνες κυοφορούνται εδώ και μέρες στο μυαλό μου, 

άλλοτε κατά τη διάρκεια των διαδρομών στα αστικά λεωφορεία, 

άλλοτε περπατώντας κατά μήκος των μεγάλων δρόμων, 

κι άλλοτε κοιτάζοντας τις γωνιές της πόλης αυτής. 

Η άνοιξη έχει κάνει δειλά δειλά την εμφανιση της,τα λουλούδια έχουν ανθίσει,τα παλτό κι οι γούνες δεν αντέχονται πλέον,το κρύο του χειμώνα άρχισε να υποχωρεί και η μέρα έχει μεγαλώσει. 

Σήμερα το μεσημέρι βάδιζα κατα μήκος της κατάμεστης Πατησίων.  Η οδός αυτή είναι ο δρόμος μου σχεδόν κάθε μέρα, μίας κι από τη στάση Βικτώρια ανεβαίνω στα δικαστήρια. 

Πάντα την περνάμε με το αυτοκίνητο. Και πάντα ήθελα να κατέβω από το αυτοκίνητο και να την περπατήσω. Αντικειμενικά η Πατησίων είναι άσχημος δρόμος. 

Υποκειμενικά η Πατησίων μου δημιουργεί μία  αίσθηση αστικής παρακμής:

Αμέτρητα γραφεία, αμέτρητα μαγαζιά κάθε είδους, άλλα φαγητού, άλλα καφέ, άλλα ρούχων, άλλα με ψιλικά. Ο,τι κι αν ζητήσει κανείς μπορεί να το βρει κατά μήκος της οδού αυτής. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις κοστούμια, μαύρους, πρεζάκια, εφήβους, βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι. 

Βαδίζω σκεφτόμενη πόσο όμορφη είναι η ζωή. Επιτέλους, εκείνα τα λεπτά του περιπάτου μου ένιωσα ελεύθερη. Ελεύθερη μέσα στη μοναξιά μου. Είσαι μόνη σου, σκέφτηκα, άρα και ελεύθερη. Χαμογέλασα μόνη μου. Ενας τύπος νόμισε ότι του χαμογέλασα. Δεν θυμάμαι τι μου πε, αλλά γέλασα μόνη μου μετά. Παραπλανώ τον κόσμο με όλα τα αλλόκοτα πράγματα που κάνω. 

Η Κ. Γώγου έλεγε " η ζωή μας πάνω κάτω η Πατησίων" κι ο στίχος αυτός περνάει από το μυαλό μου κάθε μέρα. Οντως η Πατησίων είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου.

Υστερα, θυμάμαι τα μεθυσμένα βράδια με τον Β. στην Πατησίων. Κάπου την άνοιξη ένα χρόνο πριν, ο Β. φορούσε τα καλά του ρούχα για την παράσταση, το βλέμμα του ακτινοβολούσε πλεονεξία και εγωκντρισμό, αλλά κι έναν ασυγκράτητο σεξουαλικό πόθο. Ο Θ. οδηγούσε εξιστορώντας μας την κατάθλιψη του. Προσπάθησα να πω κάτι ωραίο, για να εντυπωσιάσω τον Β, μα τελικά εντυπωσίασα και τον Θ. Σ ένα παράξενο αμάξι, χωρίς πινακίδες, μοιάζαμε λες κι έχουμε βγει από δεκαετία του 80. Ενας άσημος τραγωδός, ένας καταθλιπτικός πενηντάχρονος και μία ανισσόροπη και ερωτευμένη νομικός που γυνράνε στη 1 το βράδυ την Πατησίων...
Κι άλλη φορά, πάλι με τον Β. πάνω σε μία μηχανή... θα ήταν φθινόπωρο τότε, όταν πάνω στην στροφή της οδού Λευκωσίας μου ανακοίνωσε ότι με αγαπάει σαν άνθρωπο κι ύστυρα ζήτησε και την δική μου απάντηση. Και ήθελα να του φωνάξω: Μαλάκα, σε γουστάρω ελεινά πολύ, αλλά δεν σ αγαπάω. Ομως σώπασα.
Κι άλλη φορά πάλι με φίλους αγαπημένους ανακαλύψαμε κι εμείς πια το πιο παλιά Μπαρ της Αθήνας και μείναμε εκεί πίνοντας ουίσκια, ακούγοντας μουσικές και φορώντας για πρώτη φορά στη ζωή μας όλοι σακάκια.  τα πρώτα ποτά μετά τη δουλειά τα  ήπιαμε στην Πατησίων, εμείς οι φίλοι, εμείς οι πλέον τόσο μακρινοί και διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μα πάντα πολύ αγαπημένοι.
Πόσες φορές έχω διασχίσει την Πατησίων κλαίγοντας κι αναπολώντας το ευτυχισμένο παρελθόν μου, τότε που ήμουν ερωτευμένη με κάποιον.  Πόσες φορές δεν έχω πει ότι θα πάω στο πιο γνωστό μπαρ της Αθήνας μόνη μου και θα αρχίσω να πίνω.

Πατησίων... Πόσες ιστορίες φιλοξένησε, ερωτικές ή φιλικές ή επαγγελματικές, αλλά πάντως καθημερινές ιστορίες χαράς και θλίψης. Πατησίων, χιλιοτραγουδισμένη, ποιός ξέρει όλα όσα ξέρεις ; Κι αν οι δρόμοι σου είχαν μιλιά, τι θα μας λέγανε άραγες ;
 Μα τα είπε περιεκτικά η Κατερίνα " η ζωή μας πάνω κάτω η Πατησίων...  "