Σημείωση.

Φταίω εγώ που βιαστικά επένδυσα στην αγάπη σου.
Από την αρχή βιάστηκα να πιστέψω ότι είσαι ο ανθρωπος μου,
ότι είσαι η μάρκα μου.
Και σου χάρισα όλη την τρυφερότητα του μέσα μου κόσμου,
κι ήμουν ευάλωτη μπροστά σου και γυμνή.
Κι εσύ απ' όλα αυτά δεν κατάλαβες τίποτα.
Και δε θα καταλάβεις ποτέ τίποτα.

Θα θυμάσαι άραγε αυτό το γυάλινο κορίτσι ;
Ε ; Θα με θυμάσαι ποτέ;
Σαν κάποια με τα μελαγχολικά μάτια
και το φωτεινό χαμόγελο, έτσι με περιέγραφες.
Το κορίτσι μου, έλεγες, είναι μελαγχολικό, αλλά γελάει πολύ.
Θα θυμάσαι ποτέ αυτό το κορίτσι που το  έκανες γυναίκα
κι ύστερα το έσπασες σε χιλιάδες μικρά κομματάκια;
Και τώρα πια δεν είναι αθώο,
είναι καχύποπτο, σκληρό, κυνικό.
- κυνικό και κακοπαθημένο. -
Θα με θυμάσαι ποτέ;
Είπες ότι θα είμαι για πάντα το αρκουδάκι σου.
Τώρα πια τα γράμματα μου θα κείνται στο συρτάρι με τα απομεινάρια του παρελθόντος.
Τώρα πια η σχέση μας  μεταφέρθηκε σε χρονο παρελθοντικό.
Δε ζει δηλαδή πια. Εχει πεθάνει, αφού 'ότι πέρασε είναι νεκρό.
Κι όλες οι λέξεις που σου είχα γράψει, που ήταν τρυφερές και πικρές, κι άλλοτε ερωτευμένες, κείνται στον τάφο μαζί με τα άλλα θυμητάρια.
Θέλω να τρέξω σπίτι σου να βγάλω τα γράμματα μου από το συρτάρι.
Δεν θέλω να με θυμάσαι όπως όλες τις άλλες.
Εγώ είμαι το γυάλινο κορίτσι.
Το κορίτσι αυτό το αφελές που σε αγάπησε μέχρι το τέλος,
δίχως κανέναν όρο.

Θα με θυμάσαι άραγε καμιά φορά;
Σαν κάποια που σ' αγάπησε πολύ ;
Ε; Θα με θυμάσαι;

Βγάλε τα γραμματα μου από το συρτάρι.
Τ ώ ρ α.
Το γυάλινο κορίτσι θυμώνει, λυπάται πολύ, κλαίει.
Βγάλε τα γραμματα μου από το συρτάρι
κι ας μη με θυμάσαι ποτέ.
Δεν με νοιάζει.
Αλλά βγάλε τα γράμματα μου από το συρτάρι.

ΤΟ γυάλινο κορίτσι.