Αγαπητέ Βασίλιεφ,
Βασίλιεφ Κάρλοβιτς,
Σας γράφω ακόμα μία επιστολή που δε θα διαβάσετε ποτέ. Βασίλιεφ, συγχωρέσετε μου ετούτη την κρυψίνοια και την εσωστρέφεια, αλλά τολμώ να πω ότι φαίνεστε ασταθής ως προς τα συναισθήματά σας για μένα. Παίζετε, θαρρώ, το παιχνίδι των κυνηγών του δάσους. Με κυνηγάτε κι όταν πιαστώ και υποκύψω στις παγίδες σας, τότε με αιχμαλωτίζετε για λίγο, για τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να μου ρίξετε τις αντιστάσεις, κι ύστερα πάλι μ' αφήνετε ελεύθερη. Κι έπειτα εσείς ξεκινάτε για άλλον έναν περίπατο κυνηγιού.
Θα αναρωτιέστε βέβαια ποιο το είδος της παγίδας που χρησιμοποιείτε. Μα κύριε Καρλοβιτσ, δεν είμαι ανισόρροπη. Κοιτάξτε το πρόσωπο σας στον καθρέφτη και θα αντικρίσετε καθαρά τις δύο δόλιες παγίδες σας να φεγγοβολούν μέσα στο σκοτάδι του δωματίου σας.
Τα μάτια σας, το κορμί σας και συλλήβδην η ύπαρξη σας μαγεύονται από το παιχνίδι της διεκδίκησης, Κυριεύεστε από τη μαγεία που προσδίδει στη ζωή σας η κατάκτηση. Κι όμως συνεχίζετε αυτό το ανόητο ειδύλλιο μαζί μου. Ω, ναι! Μη θυμώνετε, Βασίλιεφ! Γνωρίζω ότι κι εγώ έχω συναινέσει σ' αυτήν την ερωτική ασάφεια, καθώς εμμένω στην άποψη μου περί ελευθερίας, αντιεξουσιαστικής υπόστασης των αισθημάτων και έλλειψη κτήσης σε ξένα κορμιά. Οσο περιπλανιέστε εσείς, Βασίλιεφ, άλλο τόσο περιπλανιέμαι κι εγώ στον κόσμο των σωμάτων.
Όμως, μάλλον το ταξίδι μετατρέπεται σε μία παρόμοια και κοινότοπη διαδρομή. Εχει χάσει πλέον το στοιχείο του αιφνιδιασμού και τα συναρπαστικά τοπία έχουν πια εκλείψει: Γύρω ήρεμες λίμνες ή θάλασσες που ουδέποτε φουρτουνιάζουν, βαρετά σπίτια, χλιαρά κρεβάτια. Μοιάζουν όλα να κινούνται στον ρυθμό της αέναης επανάληψης. Κουραστικός είναι ο ρυθμός της μονότονης μουσικής.
Ωστόσο, η μουσική του κορμιού σας αντηχεί σαν τους ήχους της πιο καλά προετοιμασμένης κλασικής ορχήστρας. Περιέχει μελωδίες που διαφέρουν μεταξύ τους, ήχους φερμένους από μία άλλη γη.
Λοιπόν, Βασίλιεφ, ακούστε:
Άνυδροι και ανήλιαγοι χειμώνες πέρασαν για μένα. Κρύα Κυριακάτικα πρωινά, αδέσποτες νύχτες δίχως θέρμη καμία ή και άλλες με ημίθερμα αισθήματα. Βαδίζω βυθισμένη στη θλίψη, αναμετρώντας αναμνήσεις από την εποχή που οι κοιλάδες ήταν εύφορες και η άνοιξη έφερνε μαζί της εξαίσιες μυρωδιές. Τόσος καιρός επέρασε που η καρδιά έχει σφραγιστεί και το δέρμα μου πια δεν αντιδρά. Μόνο η ομορφιά Σας, Βασίλεφ, αποτελεί παυσίλυπο. Ω, Ναι! Η ομορφιά Σας, Βασίλιεφ, μπορεί να με σώσει από την κόλαση και να με ωθήσει στον Παράδεισο.
Μόνο η ομορφιά σας θα μπορούσε να αναστήσει την δύσμορφη καρδιά μου. Κι εσείς, βέβαια, δεν αντιλέγω. Μου προσφέρετε το βλέμμα σας, τα λεπτά σας χέρια, τα μεγάλα μάτια σας κι όλο ετούτο το κορμί, το καμωμένο από αγγέλους. Ωστόσο, Βασίλιεφ, δεν είστε γενναιόδωρος μήτε σε κορμί μήτε και σε αίσθημα. Ας είναι! Παρ όλα αυτά σας ευχαριστώ που θεραπεύετε, έστω και προσωρινώς, ετούτη τη μελαγχολία.
Βασίλιεφ Κάρλοβιτς,
Σας γράφω ακόμα μία επιστολή που δε θα διαβάσετε ποτέ. Βασίλιεφ, συγχωρέσετε μου ετούτη την κρυψίνοια και την εσωστρέφεια, αλλά τολμώ να πω ότι φαίνεστε ασταθής ως προς τα συναισθήματά σας για μένα. Παίζετε, θαρρώ, το παιχνίδι των κυνηγών του δάσους. Με κυνηγάτε κι όταν πιαστώ και υποκύψω στις παγίδες σας, τότε με αιχμαλωτίζετε για λίγο, για τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να μου ρίξετε τις αντιστάσεις, κι ύστερα πάλι μ' αφήνετε ελεύθερη. Κι έπειτα εσείς ξεκινάτε για άλλον έναν περίπατο κυνηγιού.
Θα αναρωτιέστε βέβαια ποιο το είδος της παγίδας που χρησιμοποιείτε. Μα κύριε Καρλοβιτσ, δεν είμαι ανισόρροπη. Κοιτάξτε το πρόσωπο σας στον καθρέφτη και θα αντικρίσετε καθαρά τις δύο δόλιες παγίδες σας να φεγγοβολούν μέσα στο σκοτάδι του δωματίου σας.
Τα μάτια σας, το κορμί σας και συλλήβδην η ύπαρξη σας μαγεύονται από το παιχνίδι της διεκδίκησης, Κυριεύεστε από τη μαγεία που προσδίδει στη ζωή σας η κατάκτηση. Κι όμως συνεχίζετε αυτό το ανόητο ειδύλλιο μαζί μου. Ω, ναι! Μη θυμώνετε, Βασίλιεφ! Γνωρίζω ότι κι εγώ έχω συναινέσει σ' αυτήν την ερωτική ασάφεια, καθώς εμμένω στην άποψη μου περί ελευθερίας, αντιεξουσιαστικής υπόστασης των αισθημάτων και έλλειψη κτήσης σε ξένα κορμιά. Οσο περιπλανιέστε εσείς, Βασίλιεφ, άλλο τόσο περιπλανιέμαι κι εγώ στον κόσμο των σωμάτων.
Όμως, μάλλον το ταξίδι μετατρέπεται σε μία παρόμοια και κοινότοπη διαδρομή. Εχει χάσει πλέον το στοιχείο του αιφνιδιασμού και τα συναρπαστικά τοπία έχουν πια εκλείψει: Γύρω ήρεμες λίμνες ή θάλασσες που ουδέποτε φουρτουνιάζουν, βαρετά σπίτια, χλιαρά κρεβάτια. Μοιάζουν όλα να κινούνται στον ρυθμό της αέναης επανάληψης. Κουραστικός είναι ο ρυθμός της μονότονης μουσικής.
Ωστόσο, η μουσική του κορμιού σας αντηχεί σαν τους ήχους της πιο καλά προετοιμασμένης κλασικής ορχήστρας. Περιέχει μελωδίες που διαφέρουν μεταξύ τους, ήχους φερμένους από μία άλλη γη.
Λοιπόν, Βασίλιεφ, ακούστε:
Άνυδροι και ανήλιαγοι χειμώνες πέρασαν για μένα. Κρύα Κυριακάτικα πρωινά, αδέσποτες νύχτες δίχως θέρμη καμία ή και άλλες με ημίθερμα αισθήματα. Βαδίζω βυθισμένη στη θλίψη, αναμετρώντας αναμνήσεις από την εποχή που οι κοιλάδες ήταν εύφορες και η άνοιξη έφερνε μαζί της εξαίσιες μυρωδιές. Τόσος καιρός επέρασε που η καρδιά έχει σφραγιστεί και το δέρμα μου πια δεν αντιδρά. Μόνο η ομορφιά Σας, Βασίλεφ, αποτελεί παυσίλυπο. Ω, Ναι! Η ομορφιά Σας, Βασίλιεφ, μπορεί να με σώσει από την κόλαση και να με ωθήσει στον Παράδεισο.
Μόνο η ομορφιά σας θα μπορούσε να αναστήσει την δύσμορφη καρδιά μου. Κι εσείς, βέβαια, δεν αντιλέγω. Μου προσφέρετε το βλέμμα σας, τα λεπτά σας χέρια, τα μεγάλα μάτια σας κι όλο ετούτο το κορμί, το καμωμένο από αγγέλους. Ωστόσο, Βασίλιεφ, δεν είστε γενναιόδωρος μήτε σε κορμί μήτε και σε αίσθημα. Ας είναι! Παρ όλα αυτά σας ευχαριστώ που θεραπεύετε, έστω και προσωρινώς, ετούτη τη μελαγχολία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου