Φωνη θανατηφόρα

ι. 
Του τηλεφώνησα. Ναι, τηλεφώνησα ξανά στον άπιστο, στον αφερέγγυο, σ εκείνον που μας εμπνέει τον έρωτα και ύστερα μου τον παίρνει πίσω. Τηλεφώνησα σ αυτόν που μου δίνει για λίγο το άρωμα του και ύστερα χάνεται, εξαφανίζεται, αλλάζει πρόσωπα και μετατρέπεται πάλι από απαλό εύθραυστο υλικό σε σε σκληρή και τραχιά επιφάνεια. Η φωνή του ήχησε ξανά μετά από πολύ καιρό στ αυτιά μου και ένιωσα πάλι ότι με κάθε λέξη η καρδιά χτυπούσε χτύπους εκατοντάδες. Ζωντανή ξανά, λοιπόν.Ταραγμένη, τρομαγμένη, απογοητευμένη, αλλά έστω: Ζωντανή. Και τη ζωντάνια αυτή δεν θα τη χαραμίσω, δεν θα τη λυπηθώ. Λυποντρέπομαι μόνο όταν τηλεφωνώ σε κάποιον, κι η φωνή του πια δεν με συνταράζει. Ω μα ναι, τούτο είναι το φοβερό. 

Μαζεύεις πάλι απωθημένα, λέει η έξυπνη φίλη, η λελογισμένη γυναίκα, η απαλή και η χάρτινη, η καθωσπρέπει. Συμφωνώ μαζί της, ένα κουβάρι με απωθημένα θέλω, ένα κουβάρι με ανεκπλήρωτους έρωτες στο ασυνείδητο. Εικόνες που δημιουργεί το μυαλό μου μαζί του, και που ουδέποτε λαμβάνουν σάρκα και οστά. Ενα σωρό όνειρα, λέω στη φίλη μου, που θα μείνουν απραγματοποίητα, και πάλι εγώ θα ζω στο ποιητικό μου σύμπαν απομονωμένη από λοιπά - ενδεχομένως- ενδιαφέροντα αρσενικά. " Τι όνειρα ;  Να κάνετε παιδιά και να τα αφήνετε κάθε Κυριακή στη μάνα σου και εσείς να αρχίζετε τα τσίπουρα και τους καυγάδες ; " με ειρωνεύεται η έξυπνη φίλη. " Οχι, ακριβώς, τέτοια όνειρα εγώ ποτέ, βάλε μόνο τους καυγάδες και τα τσίπουρα, αλλά περισσότερο απ όλα τα όνειρα μου είναι σκηνές από το Γράμματα στη Νόρα". Ναι, να ένα χουνέρι που δεν θα το σηκώσει. Αγοράζει το βιβλία, του το πετάς στα μούτρα, μ ένα προκλητικό " Διατίθεται". Ξέρει αυτός, αυτός θα καταλάβαινε, όχι σαν κάτι άλλους, δήθεν απαλούς, δήθεν καλούς συζύγους, δήθεν σοβαρούς ανθρώπους. Κι ύστερα αφού το καταλάβαινε, θα με έπαιρνε να με βρίσει για το θράσος μου και την αδιαντροπιά μου, και ύστερα θα χανόταν ίσως μία για πάντα στην σκόνη του χρόνου. Του χρόνου που μετατρέπει τους μεγάλους έρωτες σε βουβές πνιγμένες καταβαραθρωμένες επιθυμίες, που αργότερα γίνονται νευρώσεις, γίνονται εκείνα τα αναπάντητα ερωτήματα " τι θα γινόταν αν ; " . Αν άνοιγες τα μάτια σου, θα ήσουν πολύ ευτυχισμένος, αλλά εσύ εκεί, στον εγωισμό, στην μόνωση σου, πνιγμένος από το φόβο, γιατί εγώ και μόνο εγώ σε νιώθω, που είμαι από την ίδια πάστα. Μα η δικιά μου η ουσία είναι πιο εύφλεκτη, και πιο φίνα, και λίγο πιο ακριβή, και λίγο που σπάνια.  ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ το προϊόν, κύριε. Εσείς δεν το αγοράζετε, κι αφού είστε κατά του καταναλωτισμού: ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ με κουτί ελεύθερης συνεισφοράς. τι θα προσφέρετε; Λίγη περισσότερη αλήθεια θα θέλαμε, αλλά να την πείτε πρώτα στον εαυτό σας. 

ΙΙ.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς περπατούσα πλάι στη θάλασσα, και καθώς έπινα τον σκέτο, πάντοτε καφέ μου. Ύστερα μία απογοήτευση, που είναι εκείνα τα αρσενικά που σε κάνουν να ξανανιώσεις ζωντανή ; Που σε κάνουν να ξαναβρείς τη γυναικεία σου ουσία, που είναι η τρυφερότητα, η ευγένεια, η ωριμότητα; Πού είναι εκείνη η άπιαστη, η συγκολλητική ουσία, που ενώνει δύο εγκέφαλους και δύο σώματα τόσο ισχυρά ; Γιατί να μη θες να έχει απέναντι σου μία ίση σου, μία να σου αρμόζει, μία να σε θέλει, εσένα και κανέναν άλλον, προσωπική σου δημιουργός; Γιατί να μην θέλεις να είσαι ο αποδέκτης ενός τόσου καθαρού συναισθήματος ; Πές μου, τι άλλο φοβάσαι ; Αντρές σπάνια με εμπνέουν, άνθρωποι επίσης σπάνια με εμπνέουν, εκτός κι ο ήρωας μας έχει κάτι ακραίο στην προσωπικότητα του. Ακραίοι άνθρωποι, άνθρωποι των παθών, άνθρωποι της φωτιάς, της καταστροφής και της δημιουργίας, άνθρωποι ανθρώπινοι, ενίοτε απαλοί, ενίοτε σκληροί και θυμωμένοι. Άνθρωποι ανθρώπινοι κι όχι ημιθανή ζόμπι που περιφέρουν τα σώματα τους σε οικογενειακά τραπεζώματα και συνεστιάσεις φιλανθρωπικών συλλόγων. Όλοι αυτοί που στο διάολο κρύβονται και δεν έρχονται προς τα εδώ ;

Πάθος μηδέν. Στημένες γνωριμίες, social media και sexting, ανάβουν με φωτογραφίες της κάθε βυζιτούς, ή ανάβουν με φωτογραφίες της κάθε ανασφαλούς που βγήκε να μας δείξει τον στητό της κώλο. Αντίστοιχα, κι οι γυναίκες, ανάβουν με άνανδρους άνδρες, με κοιλιακούς, που κάθε πρωί φοράνε κρέμα και αποτριχώνουν τις γάμπες τους, γιατί ξέρεις, είναι ωραίο ο άντρας να μην έχει πλέον τρίχα πάνω του. Καταλύσαμε τον ανδρισμό, έγιναν θηλυπρεπείς. Πού είναι εκείνο το αρσενικό που θα σου πει " Εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι", και εσύ να μη φοβηθείς, να τον πιστέψεις, γιατί θυμίζει το αρχέτυπο, γιατί εκπέμπει σιγουριά, τεστοστερόνη σε μία σωστή δόση, τόση ώστε να μην είναι ένα φαλλοκρατικό γουρούνι. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι πιο φαλλοκρατικό από την συμπεριφορά των σύγχρονων αντρών, που αγιοποιούν της συζύγους τους και συνευρίσκονται ερωτικά μαζί τους μόνο μία φορά το τρίμηνο, ενώ τους υπόλοιπους μήνες τη βρίσκουν με τη γυναίκα του γείτονα.

Πάθος μηδέν, εποχή της εικόνας, εποχή των εφαρμογών γνωριμιών. Η νέα γενιά έπεσε στη παγίδα να προσπαθήσει να τιθασεύει, να θέσει σε όρια τον ανθρώπινο ερωτισμό. Στα μπαρ άμορφες μάζες, γυναίκες καλοντυμένες, άντρες με τα ωραία πουκάμισα, καμία συνομιλία, καμία σπίθα, κανένα παιχνίδι. Κοιτάει το κινητό της, κοιτάει το κινητό του, χτύπησε σήμα στην εφαρμογή ότι κάποιος είναι κοντά της. Της στέλνει μήνυμα, του απαντάει, γελάνε εξ αποστάσεως, καυλώνουν εξ αποστάσεως και ύστερα η ιστορία τελειώνει στο σπίτι κάποιου από τους δύο, και ύστερα γεια σας, μηδέν επαφή. Όλα στο fast forward. Πού πήγε η μαγεία της συνάντησης ; Πού πήγε η μαγεία του ερωτισμού; η απρόσμενη ατάκα του που θα σε άφηνε άφωνη, το ακόνισμα του μυαλού, η προσπάθεια να δημιουργήσεις μία ερωτική σκηνή ; Όλα αυτά χάθηκαν, ανεπιστρεπτί στο κόσμο των socila μυδίων...

Γι αυτό σας λέω, αφήστε με σε μία άλλη εποχή, καλύτερα εκεί: Καλύτερα με τον μεγάλο Δάσκαλο Κούντερα να αναζητώ κι εγώ την ελαφρότητα του είναι μου, καλύτερα να φαντάζομαι σκηνικά μαζί με αυτόν που σας έλεγα στην αρχή: τον ανθρωπένιο αγαπημένο, που φοβάται, που τρέμει από τον τρόμο ότι βρήκε μία ισάξια του. Μα τι φαλοκρατικό γουρούνι! Πόσο κολασμένα με εξιτάρει ο πόθος για την κατάκτηση της εξουσίας. Εξουσιασέ με, αλλά με την παρουσία σου. Τώρα με εξουσιάζεις με την απουσία σου. Ερημην σου εξουσιάζομαι. δεν το βλέπεις ;