Σκότος ;

Αν είσαι φως, γίνε φως και τύλιξε με, κι αν είσαι σκοτάδι πάρε με μαζί σου στα έγκατα του σκότους, σκεφτόμουν πριν καν τον γνωρίσω καλά καλά.  Πάντως έστω προκαλεσε πάνω μου μία αντανακλαση σου. Βρες κάποιον τρόπο να με συγκλονίσεις, είτε με την απελπισία σου είτε με την αισιοδοξία σο. Δώσε μου ο,τι έχεις, όλα δεκτά είναι.... Παρά να μένει κανείς στο τίποτα, σκέφτομαι, στο απόλυτο κενό, καλύτερα να φωτίζεται ή να κατεβαίνει με χίλιους τρόπους στον Αδη.  Ονομα τρισύλαβο, σκέφτομαι, και δεν μου έχει ξανατύχει άντρας με τρισύλαβο όνομα, απ όσους τουλάχιστον πρόχειρα μπορώ να φέρω στο μυαλό μου. Μεγάλο όνομα, λαικό, βαρύ, αντρικό, όπως αυτός. Το σκοτάδι του με προκαλεί. Εχει μια αρρενωπότητα φαίνεται το σκότος, μία δυναμική, ένα μυστήριο, που θελεις να το ανακαλύψεις. Βαρκούλα είμαι, βάρκα το σώμα μου σε ωκεανούς.. Ναι, ταξιδεψε με, αν μπορείς... 

Εκείνος ο πρώτος γλυκός και μεγάλος έρωτας έμοιαζε να είναι φως, και ήταν φως. Ζούσε λουσμένος στην χαρά, στον πλανήτη που δεν δοκίμαζε καμία βαριά θλίψη, καμία υπαρξιακή αγωνία: Ηξερε ότι απλώς και μόνο υπήρχε, χωρίς να ανησυχεί για το σκοπό της ύπαρξης του. Οι ηδονές του κορμιού του αρκούσαν για να είναι ευτυχισμένος. Ίσως μέσα του βαθιά να ένιωθε μία συμπόνια για μένα, αλλά ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρη. Πάντως ακόμα και αν ένιωσε συμπόνια, κατάφερε εύκολα σχετικά να την παρακάμψει και να πάει παρακάτω, μπλέκοντας στα δίχτυα του την επόμενη γυναίκα της αρεσκείας του. Ετούτος εδώ που έχω μπροστά μου ο τόσο γήινος και ο τόσο βαθύς, ο τόσο οργισμένος, ο τόσο κατά βάθος ευάλωτος, τι μπορεί να είναι ; Είναι οργή, είναι θυμός, είναι σκοτάδι, είναι φωτιά που σε καταπίνει. Πάντως σίγουρα είναι άνθρωπος των άκρων, σίγουρα είναι άνθρωπος του πάθους και αυτό και μόνο αρκεί για να αρέσει σε μία γυναίκα, που τα ζει όλα στον υπερθετικό. 

Διακατέχεται από μία φυγή. Θέλει να φεύγει. Αναχωρητής από τον κόσμο τούτο. Κουβέντες λίγες, σκέφτομαι, κι αυτές μόνο με εκείνους που πιστεύει ότι είναι όμοιοι του. Δεν τον ανεβάζω στο βάθρο του, γιατί δεν του πρέπει και γιατί δεν ήρθε ακόμα η ώρα, μίας κι ο έρωτας ακόμα δεν έχει γεννηθεί και αμφιβάλλω για τον αν μπορεί να προκαλέσει έρωτα. Σίγουρα μπορεί να προκαλεί όμως πάθη. Σίγουρα δεν μου εμνέει τρυφερότητα, ούτε γυναικεία εαυσθησία, μα μία γεννετήσια ορμή, που με κάνει να θέλω να του δοθώ εδώ και τώρα. Το βλέμμα σκοτεινό, σκούρα μάτια, μικρά, έξυπνα, και βλέμμα σπινθηροβόλο. Εστω. Ας είναι. Δεν έχει εκείνο το βλέμμα του νεκρού, δεν έχει εκείνο το βλέμμα της πρώτης μου αγάπης, που ήταν γεμάτο καλοσύνη. Τούτος εδώ έχει εκείνο το βλέμμα το εξουσιαστικό, το κυνικό, ένα βλέμμα που σε καθηλώνει, σε τρομάζει, αλλά σε κάνει να τον ποθείς κιόλας. 

Οταν οι κρίνοι θα ανθίσουν, την άνοιξη, θα εμφανιστώ ξανά. Τώρα χειμώνας είναι. Τώρα θέλει απουσία. Απουσία για να εκτιμηθεί κάποτε η παρουσία μου. Γυναικεία τερτίπια θα μου πεις. Οχι μόνο. Γυναικεία εξυπνάδα. Αφαιρείς την διαθεσιμότητα σου, για να μη πάψεις να είσαι ποθητή. Οταν γίνεις πλέον σίγουρη, σ ένα παιχνίδι ερωτικό, που αρχίζει όμορφα, παύεις να είσαι πια ακριβοθόρητη. Χάνεις τη σπάνιοτητα σου. Εξάλλου λαμβάνοντας τις αποστάσεις σου, καταλβαίνεις κι εσύ αν και πόσο τον ποθείς. Σημασία έχει να του λείψω. 

Αλλά θα του λείψω ; 

Ο χρόνος που πάντα αποδεικνύει τις προθέσεις των ανθρώπων, θα δείξει. Μα, να, αν είσαι σκοτάδι, πάρε με μαζί σου στο βασίλειο του σκότους. Μη μ αφήσει μ ένα πάθος μηδέν, μόνο, γιατί αυτό δεν θα μπορέσω πάλι να το χωνέψω. Οχι άλλες ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Οχι άλλα σκόρπια θέλω στο τραπέζι. Μαζεύτηκαν πολλά.