Προβληματισμός...

Μέσα σ αυτές τις διαδικτυακές ίνες σκοτώνουμε την μοναξιά μας...

ή μάλλον την πληγώνουμε την μοναξιά μας..

γιατί αυτή ποτέ δεν μπορεί να πεθάνει...

Μέσα σ αυτο το μαύτο κουτί ανακαλύπτουμε στίχους,

όμορφα ονόματα

και

Ανθρώπους...

μουσικές... όνειρα... πρότυπα... ειδήσεις,

πολιτικές ιδεολογίες, βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν... κι ένα σωρό..

αυτές οι ηλίθιες διαδικτυακές ίνες είναι κάτι σαν παράθυρα σ΄ ένα ηλεκτρονικό κόσμο...

κι ύστερα, ξέρεις, φοβάμαι μήπως μένουμε μονάχα μέσα σ αυτόν...

φοβάμαι το διαδικτυακό μας εγώ...

Φοβάμαι την μοναξιά που μπαίνει απο παντού...

Φοβάμαι...

Φαβάμαι την απομόνωση των αθρώπων...

αυτό το θαύμα της επικοινωνίας που χάνεται κι αλλοτροιώνεται καθημερινά...

Κι έιναι ώρες που κάθομαι με την παρέα και αναρωτιέμαι<< τι κάνω μ αυτούς??? αφου είμαι μόνη... >>

κι είμαι σαν τον Ιωάννου..."ολομόναχη ξένη πεντάξενη..."

κι είμαι πιο μόνη κι απο μένα...

τρομάζω...

Ολοι κοιτούν με δυσπιστία τον δίπλα τους...

Πότε θα μάθουμε επιτέλους να συμβιώνουμε στον πραγματικό κόσμο???

Διαδικτυακές κουβέντες... Υπέροχες δεν μπορώ να πω...

μα την φωτιά στα μάτια σου μέσα απο το κουτί δεν μπόρεσα ποτέ να την δω....

μόνο να την φανταστώ...

Ανθρωπε, μην τρομάζεις που σου δίνω πολλά...

Μα γιατί οι άνθρωποι παντα φεύγουν όταν τους δίνεις την ψυχή σου???

Γιατί να είναι τόσο τρομαχτίκος ο κόσμος μου???

Εχει πολύ κόκκινο μάλλον....

Ποίός θα μπορέσει να σηκώσει όλο το κόκκινο στους ώμους του???

κι εσύ, που με τρόμαζες...

μας κλεβουν τ αυριο

μας κλεβουν και το βλέμμα

κι εσύ φρικάρεις που σου λέω σ αγαπώ...

κι όλο αυτό το εσύ... δεν έχει συγκεκριμένα μάτια...

είναι για όλους τους γύρω μου ανθρώπους...