Σαν ένας κλόουν...
δε ξέρεις πια τι κάνεις και που πας,
σ 'ένα "τρομακτικό ταξίδι του χαμού"
..
Πού ξέρεις ότι είναι χαμός?
Κι αν είναι ουρανός;

Ο πατέρας δυσανασχετεί
Η μάνα δεν λέει κάτι παραπάνω.
Κανείς δεν λέει τίποτα.

Εσύ δεν μιλάς.
Σιωπή.

Ξέρουμε μέσα μας όλη την αλήθεια. όλη την γυμνή αλήθεια,
αυτή την καταπιεσμένοι
Πώς αλλιώς?
Όταν είσαι ερωτευμένος, όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, κάπου βαθιά μέσα σου το ξέρεις.

Σαν ημέρες παράξενες, συμβιβασμένες και επαναστατικές μαζί.
Μια οργή μέσα στο κεφάλι σου.
Θέλεις να τα σπάσεις τα δεσμά σου, τα συμβατά όρια,τους παρωπιδισμούς.
Πόσο εκνευρίζεσαι. Πόσο καταπιέζεσαι?
Ο χρόνος.. Ο χρόνος. Ηλίθια λέξη.
Πρέπει. Πρέπει. Το μυαλό χτυπάει κόκκινο.
Απαιτήσεις για να εκτήσεις εσύ μια ποινή.
Είμαστε αυτό που οι άλλοι μας έδειξαν πως είμαστε.
ή μάλλον νομίζουμε ότι είμαστε, δεν είμαστε.

Απαιτήσεις για ένδοξα Παρίσια.
Μετά το χάος
Κι αν δε το πετύχεις;;;

και τι θα πει πετυχαίνω?

Τι θα πει ευτυχία?

είναι μια αφηρημένη έννοια λένε.

Όμως, ευτυχία είναι να ξυπνάς με γέλιο ενέργεια, να είσαι ζωντανός..
Ευτυχία είναι να μοιράζεσαι. τόσα απλά είναι η ευτυχία.

Γιατί να πρέπει?
Ποιος στο επέβαλλε?

Ξέρεις την αλήθεια...

Μπορεί και να μετανιώσεις..

λοιπόν, όνειρο ή πραγματικότητα

"Μια μέσα θ ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ μέσα στην απέραντη μοναξιά των δρόμων που θα καίγονται... "