Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

μα δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι. έχεις εναλλακτική.
ΕΧεις.


κι εξάλλου τον δρόμο της καρδιάς δεν πρέπει να ακολουθούμε?



τι κάθεσαι κι ακούς τον άλλο σου ευατό?

τι κάθεσαι κι ακούς τους έξω?

τον δρόμο της καρδιάς δεν πρέπει να ακολουθούμε?



`````````````````````````````````````````````````


Οσο πλησιάζουν οι εξετάσεις νιώθω συνεχώς και πιο αποξενωμένη απο τον έξω κόσμο.
Τόσο μόνη. ΟΛΟΙ είναι μόνοι τους.
Νιώθω τόσο άθλια με αυτή την αναμονή.
Μ αυτό το "διάβασε" των γονιών.
Αφού βλέπουν οτι διαβάζω.
Με εκνευρίζουν.
Δεν μου το είπαν στο δημοτικό και το λένε τώρα?
Νιώθω ένα αίσχος.
ΟΛΟΙ είμαστε πλάτη με πλάτη.
Βλέπω, πως απο αυτές τις φιλίες τίποτα δε θα κρατήσει.
Στα δύσκολα, λένε, ενώνεσαι.
Εμείς χαθήκαμε.
Δε λέω πως εκείνοι φταίνε.
Είναι και δικό μου θέμα.
Στα δύσκολα προτιμώ να είμαι μόνη μου.
ΑΠλά αυτή η προτιμηση μου είναι κουραστική.

Μια καθηγήτρια λέει, οτι πάω κόντρα σ αυτό που θέλω.
Ναι δίκιο έχει.
δε ξέρω γιατί.
Ισως είναι λογική.

Θέλω να πάω πενταήμερη, αλλά εσύ είσαι το πιο μεγάλο εμπόδιο.
Αλλά δε θα σου κάνω την χάρη, κύριε.
Δε κατάλαβες. Θα πάω, θα έρθω. Εσύ να χαλαστείς.
Εγώ δεν κινδυνεύω. Πάντα χαλασμένη είμαι.

````````````````````````````````````````````````````````````````

Χρόνια τώρα ξενυχτάω...
γιατί οι νύχτες μου είναι γεμάτες ποίηση
σκισμένα χαρτιά
βροχές
υγρασία
σύννεφα
και πότε-πότε κάτι μικρά φεγγάρια...
Οι νύχτες είναι οι ώρες, οι χαμένες στη σιωπη.
μια περίπλανηση σε κόσμους που ποτέ δεν πήγες.
Τότε που η μέσα σου ζωή εξωτερικεύεται.
Τισ νύχτες μιλώ με τις φωνές,
εκείνες τις καβαφικές, αυτών που χάθηκαν.
Τις νύχτες τις στρώνω με παράπονα,
με παράθυρα ανοιγμένα
.
Κοιτάζω απέναντι το παλιό πέτρινο σπίτι.
Χάνομαι.
Στο παράθυρο του ζωντανεύουν οι σκιές.
Ποιές σκιές?

Κι έπειτα ανοίγω ένα βιβλίο.
Τόμοι. Ταξιδεύω τα βράδυα μου.
μετά κουράζω τα χέρια,
με καταστρέφουν οι λέξεις,
κουρελιάζω τον εαυτό μου.

Κι ύστερα κλείνω τα μάτια εξαντλημένη απο την μάχη,
απο τις χιλιάδες εκρήξεις.
Τότε πέφτω με πόθο, σχεδόν δουλικά, παραδίδομαι στην αγκαλιά του Μορφέα.


3 σχόλια:

  1. Ποσο σε νιωθω δεν φανταζεσαι... Να πω υπομονη;; Ξερω ακουγεται εκνευριστικο! Να πω κουραγιο;; Θ θες να με χτυπησεις...
    Ξερω πως κοιτας ολους εκεινους που σου λενε "λιγο καιρο ακομα υπομονη". Τη μισουσα αυτην την πραξη...
    Και γω που το περασα δεν ξερω τι ηθελα να ακουσω, μαλλον τιποτα... Προτειμουσα τη σιωπη..

    Δεν μπορω να φανταστω αν κατι αλλο σε πληγωνει... Ξεχνα για λιγο εκεινους που σε χαλανε...
    Και να κανεις παντα αυτο που αγαπας... Η καρδια εχει τον δικο της προορισμο καλο μου, ακουσε την....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. as teleiwsoun me to kalo oi eksetaseis... mono auto 9elw... ax eirini mou, ontws me niw9eis...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαρμολυπη, ειχα στο νου μου να σου πω να δεις μια αναρτηση μου, σχετικη με τις πανελλαδικες... δεν ξερω ομως αν σε ηρεμησει... οποτε, αλλαξα γνωμη!!
    απλα μεινε στη σιωπη αν αυτο σευχαρηστει και τρεχα στον θορυβο οταν αυτο επιθυμεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή